Θυμάμαι τις ιστορίες του παππού μου από το αλβανικό μέτωπο, που πολέμησε στην πρώτη γραμμή μέσα στα χιόνια και κατάφερε να γυρίσει με τα πόδια ζωντανός, για να βρεθεί λίγα χρόνια αργότερα να απευθυνθεί για δουλειά σε μια δημόσια υπηρεσία, όπου τον ρώτησαν “δεν έχετε κανένα βουλευτή να μας δώσει ένα χαρτί για να σας βολέψει;” κι εκείνος τους απάντησε ” όχι, όταν με καλέσατε να πολεμήσω γι αυτή τη χώρα, μου ήρθε ένα χαρτί που δεν ήταν από βουλευτή κι εγώ πήγα να πολεμήσω”.
Θυμάμαι τον πατέρα μου που αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του στην πατρίδα του, υπηρέτησε από την Κρήτη, τη Ρόδο και τον Έβρο μέχρι και την Κύπρο και όταν ήρθε η ώρα να λάβει τον βαθμό του αντιστράτηγου τον ρώτησαν ” θα ασπαστείτε κάποιο πολιτικό κόμμα για να αναλάβει την προαγωγή σας;” κι εκείνος απάντησε ” όχι, είμαι ανένταχτος, δεν ήξερα πως η ελληνική σημαία έχει πάνω της κομματικά σύμβολα” και τον αποστράτευσαν με το βαθμό του Ταξίαρχου. Έφτασε στο Συμβούλιο της Επικρατείας για να δικαιωθεί και να πάρει τους βαθμούς που δικαιωματικά του άξιζαν, χωρίς να εξαρτάται από πολιτικά μέσα.
Φέτος, είναι η πρώτη χρονιά που στο μπαλκόνι μας δεν βάλαμε σημαία. Ο πατέρας μου πάντοτε την έβαζε, μέχρι πέρσι που πέθανε, γιατί πίστευε πως η Ελλάδα και η πατρίδα είναι υπεράνω κομμάτων και μικροπολιτικής. Εγώ όμως δεν το πιστεύω. Αντιθέτως θεωρώ πως δυστυχώς αυτή η χώρα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το πολιτικό ρουσφέτι το οποίο ποτέ δεν ασπαστήκαμε ως οικογένεια. Ξέρω πως αν με βλέπει από εκεί ψηλά θα αναρωτιέται που είναι η ελληνική σημαία που συμβολίζει τον απλό, άγνωστο στρατιώτη που πολέμησε για ένα ιδανικό, την πατρίδα του.
Όχι μπαμπά. Σε αυτή τη χώρα, κανείς δεν αγαπά ανιδιοτελώς την ιδέα της πατρίδας. Ίσως ήσουν ο τελευταίος. Πλέον η σημαία είναι συνυφασμένη με άλλα, άσχημα πράγματα: με τους πατριδοκάπηλους με τους ακροδεξιούς, και με τους βολεμένους. Όχι με τον άγνωστο στρατιώτη που έχασε τη ζωή του πολεμώντας για μια πατρίδα που δεν αναγνώρισε ποτέ τη συνεισφορά του.
Έχω ακούσει τόσα όχι στη ζωή μου, που σοκάρομαι όταν κάποιος μου πει ναι. Και όλα αυτά τα όχι με έχουν οδηγήσει στις δικές μου καθημερινές και αδιάκοπες μάχες. Έχω όμως πει και περισσότερα όχι από ναι, τα οποία με οδήγησαν σε ακόμα σκληρότερες μάχες από τις προηγούμενες. Το όχι είναι χρυσός. Το όχι είναι η δύναμη της καλής μάγισσας. Αρκεί να είσαι συνειδητοποιημένος ότι οδηγούν στον δύσκολο δρόμο, τον μοναχικό, τον αξιοπρεπή ίσως και τον αδιέξοδο. Και θέλει αρετή και τόλμη να το λες.
Έλενα Φάκου
