Δώρα Τσαμπάζη
Με αφορμή την δολοφονία του 21χρονου Νίκου Σαμπάνη στο Πέραμα από αστυνομικούς, μια συντάκτρια κατακεραυνώνει τα σχόλια στα social ειδικά αυτά που προέρχονται από μαμάδες.
Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε ζήσαμε άλλη μια μαύρη στιγμή στην ιστορία της ελληνικής αστυνομίας. Ένας 18χρονος πέφτει νεκρός από πυρά αστυνομικών. Όχι μιας σφαίρας, αλλά 38. Και ενώ ακόμα οι μνήμες είναι νωπές από τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, η κοινωνία που δεν λέει να μάθει ποτέ από τα λάθη της επαναλαμβάνει το ίδιο μοτίβο σκατοψυχιάς. Το “τι ήθελε ένας 14χρονος στα Εξάρχεια” μετατράπηκε στο “και τι ήθελε και έκλεψε το αυτοκίνητο και δεν σταμάτησε στον έλεγχο;”. Το γεγονός ότι ο νεαρός ήταν Ρομά και είχε παραβατική συμπεριφορά, ήταν η απόλυτη δικαιολογία που χρειαζόντουσαν κάποιοι για να καταλήξουν στο “καλά του έκαναν”.
Εν τω μεταξύ νέες πληροφορίες που βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας λένε ότι οι αστυνομικοί έλαβαν αρκετές φορές την εντολή να σταματήσει η καταδίωξη και ότι ο νεαρός Ρομά, δεν ήταν καν ο οδηγός του οχήματος, αλλά ο συνοδηγός, πράγμα που σημαίνει με απλά λόγια ότι οι αστυνομικοί ίσως να πυροβολούσαν όπου και όπως να’ ναι σαν σε γάμο του Καραγκιόζη και όποιον πάρει ο χάρος.
Σε ένα κράτος που το διέπουν οι νόμοι, το σύνταγμα, και κανένας νόμος δεν καταδικάζει σε θανατική καταδίκη την κλοπή, ο κυρ- Παντελής και η κυρ- Παντέλαινα τσιρίζουν με ευχαρίστηση “καλά του κάνανε”. Την ίδια ώρα που πολιτικοί κατακλέβουν το κράτος και δεν τους αγγίζει τίποτα, επιχερηματίες κάνουν υπεξαίρεση εκατομμυρίων δημοσίου χρήματος και αποφυλακίζονται πρόωρα, και αποφυλακίζεται σε ένα μόλις χρόνο ο πυρηνάρχης Νίκαιας της Χρυσής Αυγής, εκεί σφυρίζουν αδιάφορα. Στα σκληρά εγκλήματα που συντελούνται γύρω τους δεν είδαν, ούτε και άκουσαν τίποτα.
Αφορμή για αυτό μου το ξέσπασμα δεν είναι γενικώς τα σχόλια στα social media με αυτό το περιεχόμενο. Η έλλειψη παιδείας και το χάιδεμα του φασισμού τα τελευταία δέκα χρόνια νομιμοποίησαν δυστυχώς τέτοιες συμπεριφορές. Αυτό που με έκανε έξαλλη ήταν το σχόλιο μιας γνωστής μου που πρόσφατα έγινε μητέρα κάτω από ένα άρθρο για τη δολοφονία του 21χρονου. Η ίδια στο σχόλιό της φαινόταν εκνευρισμένη με το γεγονός ότι γίνεται μια προσπάθεια να ηρωοποιηθεί ένας Ρομά, με μια ανύπαρκτη δικαιοσύνη που το επιτρέπει αυτό. Στο τέλος έκλεισε την τοποθέτησή της με ένα ωραίο “ουστ”.
Θα κάνω μια παρένθεση εδώ σημαντική. Η συγκεκριμένη γνωστή μου, πριν αποκτήσει το παιδάκι της που τόσο ήθελε, είχε τρεις αποβολές, και όταν και μόνο μία αποβολή είναι από τις πιο τραυματικές εμπειρίες για μια γυναίκα, φανταστείτε οι τρεις. Τελικά και με τη βοήθεια της επιστήμης κατάφερε και κράτησε στα χέρια της το μωρό που τόσο πολύ επιθυμούσε και έγινε μητέρα. Μάλιστα με το που γέννησε, “έταξε” το παιδί της στην Παναγία και δεκαπενταύγουστο πήγε μέχρι την Τήνο για το τάμα αυτό.
Τι να πρωτοσχολιάσω για όλα τα παραπάνω; Αυτό που με θλίβει πραγματικά από αυτήν την ιστορία της κοπέλας αυτής, είναι ότι η ίδια δεν διδάχθηκε τίποτα από την τραυματική εμπειρία που βίωσε όχι μία αλλά τρεις φορές, χωρίς να το επιλέξει, έτσι της το έφερε η ζωή, το χάσει δηλαδή τα παιδιά της. Δεν άλλαξε τίποτα στον τρόπο σκέψης της, στον τρόπο που βλέπει την ζωή. Την ίδια ώρα που μια άλλη μάνα, θρηνεί τον 21χρονο γιο της, επίσης χωρίς να το έχει επιλέξει, για την άλλη μητέρα δεν της περισσεύει κανένα δάκρυ, μόνο σκληρότητα και απανθρωπιά. Την στιγμή που έχει ταγμένο το παιδί της στην Παναγία, το πανανθρώπινο σύμβολο για τους Χριστιανούς της αγάπης και της τρυφερότητας, της μάνας που ο γιος της επίσης κυνηγήθηκε και θανατώθηκε από τους τότε νοικοκυραίους της εποχής του επειδή είχε για εκείνους επικίνδυνη παραβατική συμφορά.
Και κάτι τελευταίο περί δικαιοσύνης. Η κλοπή αντικειμένου είναι πλημμέλημα, δηλαδή συνήθως η ποινή είναι φυλάκιση με αναστολή δηλαδή κάποιος μπορεί να μην μπει ποτέ πραγματικά φυλακή για αυτό. Απέχει πάρα πολύ από την θανατική ποινή, που έχει καταργηθεί εδώ και πολλές δεκαετίες από τη χώρα μας, αλλά ακόμα και για αυτή θα αποφάσιζε ένα δικαστήριο, όχι ένας αστυνομικός που χρέος του είναι πρώτος από όλους να τηρεί το γράμμα του νόμου.
Θα σας πω κάτι. Πριν κάνω παιδιά, καμιά φορά τσάκωνα τον εαυτό μου, από μέσα μου να εύχομαι το κακό για μερικούς ανθρώπους, ειδικά για όσους με έβλαψαν. Από τότε που έγινα μητέρα δεν τόλμησα να σκεφτώ τίποτα παρόμοιο ξανά. Μόνο στην ιδέα ότι αυτή η κακία που μπορεί να σκεφτώ θα γυρίσει ως τιμωρία ή δικαιοσύνη ή κάρμα, όπως θέλετε πείτε το, πάνω στα δικά μου παιδιά σταματούσα μουδιασμένη πριν καν ξεκινήσω τον οποιοδήποτε συνειρμό σκέψης μου.
Δεν ξέρω αν διαβάσει ποτέ το κείμενό μου. Ελπίζω να το κάνει. Και πριν θυμώσει, να ντραπεί. Έστω λίγο. Θα ήταν μια καλή αρχή στο να αλλάξει και της το εύχομαι μέσα από την καρδιά μου.
Δώρα Τσαμπάζη
