Έλενα Φάκου
Κάποτε, δούλεψα για σχεδόν τρία χρόνια σε ένα μέσο στο οποίο άφησα το συκώτι μου στο γραφείο, πληρωνόμουν ελάχιστα σε σχέση με το τι προσέφερα, δημιουργούσα ενδιαφέρον περιεχόμενο, εργαζόμουν απλήρωτη τα Σαββατοκύριακα, έκανα πολύ υψηλά νούμερα και ήλπιζα ότι μακροπρόθεσμα τουλάχιστον θα ανταμοιφθώ. Ανταμοίφθηκα με μια εορταστική απόλυση, επειδή χωρίς κανέναν λόγο που να στέκει, με κάλεσαν από το λογιστήριο για να πάρω την αποζημίωσή μου. Η διευθύντριά μου, δεν είχε να μου πει ούτε μια δικαιολογία για το ότι λύθηκε η συνεργασία μας. Απλά δάκρυσε. Όχι επειδή έφευγα, αλλά μάλλον από τις τύψεις για τον ίδιο της τον εαυτό. Το λόγο τον ήξερα και δεν είχε να κάνει με την απόδοσή μου, ούτε με τον επαγγελματισμό μου. Είχε να κάνει με το αθάνατο ελληνικό κόμπλεξ που κάποιος απολύει έναν υπάλληλο επειδή αυτός έχει προσωπικότητα.
Σαφώς και δεν ήταν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που έχανα τη δουλειά μου, όχι επειδή έφταιγα, αλλά επειδή η ελληνική νοοτροπία στην αγορά εργασίας είναι τόσο συμπλεγματική που πρέπει να επισκέπτεται δυο φορές την εβδομάδα τον ψυχολόγο και τρεις τον ψυχίατρο. Με λίγα λόγια στην Ελλάδα, όσο πιο καλά κάνεις τη δουλειά σου, τόσο περισσότερο κινδυνεύεις να απολυθείς. Αν δεν είσαι ένα μειλίχιο ανθρωπάκι που κάνει ότι του λένε, είναι μέτριο και δεν φέρνει ποτέ αντίρρηση απειλείσαι με την εσχάτη των ποινών που φυσικά είναι να χάσεις τη δουλειά σου. Και αυτό θα κοστίσει στην επιχείρηση περισσότερο από ότι στον εργαζόμενο. Αλλά η «επιχείρηση» δεν ενδιαφέρεται για το καλό της, αλλά για το ego της. Aν της το θρέφεις μένεις, αν νιώθει ότι το απειλείς φεύγεις. Και ως γνωστόν, κανείς δεν απειλείται από τους μέτριους. Οι μέτριοι είναι χρήσιμοι ειδικά στην Ελλάδα.
Για να απορήσει κάποιος με την χριστουγεννιάτικη απόλυση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν χρειάζεται να είναι οπαδός του Παναθηναϊκού. Απορεί ακόμη κι αν είναι γεννημένος στα Ταμπούρια και οργανωμένος οπαδός του Ολυμπιακού. Πραγματικά δεν έχει καμια λογική. Γιατί ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν είχε δώσει δικαιώματα στη γειτονιά. Το αντίθετο. Είχε νοικοκυρέψει, ναι αυτό το μίζερο αλλά σημαντικό ελληνικό ρήμα, τον Παναθηναϊκό, ήταν αγαπητός από τους παίκτες του, ήταν αποτελεσματικός, δίκαιος, εργατικός, είχε επίπεδο και μάλλον για όλα αυτά απολύθηκε, επειδή το να χάσει μερικά ματς στην Ελλάδα ένας προπονητής είναι ασυγχώρητο, λες και η ήττα δεν είναι στο πρόγραμμα ή λες και ήθελε να τα χάσει. Ή ακόμα χειρότερα λες και έπαιζε μόνος του στο γήπεδο.
Εδώ δε θα διαβάσετε μια ανάλυση για το γιατί δεν έπρεπε από ποδοσφαιρικής άποψης να απολυθεί ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι άνθρωποι σαν αυτόν, σπάνια επιβιώνουν στο ελληνικό εργασιακό γίγνεσθαι. Είναι πολύ καλός για εμάς. Εδώ, στην ελληνική σούπερ λίγκα ευδοκιμούν κάτι τύποι με όπλο την τραμπούκα, με καλές γνωριμίες, με αρτιοσκληρυντικές ποδοσφαιρικές απόψεις, με ξύλινο λόγο και χωρίς καρδιά. Αυτοί πάνε κι έρχονται με τα ακριβά τους κοστούμια που πάνω τους δείχνουν πολύ φθηνά και όταν τα κάνουν σκατά φεύγουν για να αντικατασταθούν από άλλους αντίστοιχους. Μακάρι ο Τούρκος αντικαταστάτης του Γιοβάνοβιτς να μην οδηγήσει τον Παναθηναϊκό στο Ζάλογγο, αλλά ότι και να τον κάνει, δεν θα γίνει ποτέ Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Και το λέω χωρίς οπαδικό συναίσθημα, καθώς υποστηρίζω την ΑΕΚ και όχι το τριφύλλι. Έτερον εκάτερον.
Είμαστε λοιπόν όλοι #Γιοβάνοβιτς γιατί όλοι έχουμε απολυθεί από μια δουλειά χωρίς λόγο και έχοντας δώσει τον καλύτερό μας εαυτό, έχοντας παράξει έργο και έχοντας αποφέρει αποτελέσματα επειδή κάποιοι από πάνω δεν άντεχαν να μας βλέπουν κάθε μέρα μπροστά τους καθώς τους κάναμε να αισθάνονται λίγοι. Και με την πρώτη αφορμή πιάστηκαν για να μας αντικαταστήσουν χωρίς κανέναν σοβαρό λόγο, θέτοντας ουσιαστικά σε κίνδυνο το καλό της ίδιας της επιχείρησης μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν τη δική τους αίσθηση κατωτερότητας που άνθιζε κάθε φορά που μας αντίκρυζε. Δεν ξέρω ποιος πραγματικά παίρνει την απόφαση σε αυτές τις απολύσεις. Αν είναι ο ιδιοκτήτης τότε δεν ξέρει το καλό του. Αν είναι οι αυλικοί του, τότε βγάζει νόημα. Θέλουν τις μαριονέτες τους στο τιμόνι για να τις ελέγχουν. Σε κάθε περίπτωση ο παρονομαστής είναι κοινός: Αποχωρούμε με το κεφάλι ψηλά και αφήνουμε πίσω μας ένα κακό χάος, το οποίο κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει.
Αντίο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, παραήσουν καλός για τα ελληνικά δεδομένα κι αυτό πληρώνεται την επομένη των Χριστουγέννων. Είσαι επίσημα ένας από εμάς.
‘Ελενα Φάκου
