Brooklynettes
Θύελλα αντιδράσεων επέφερε η ανάρτηση που μοιράστηκε με τους ακόλουθους της η συγγραφέας Μάρω Βαμβουνάκη στο Facebook. Συγκεκριμένα λοιπόν, ανήμερα της κηδείας της Γαρυφαλλιάς Ψαρράκου, η συγγραφέας αναρτά το εξής κείμενο:
«Και έχω φάει ξύλο από άντρα και έχω ρίξει ξύλο. Το ομολογώ! Τουλάχιστον χαστούκια έχω ανταλλάξει. Κι αυτά δεν έγιναν από κακία, αλλά από αμοιβαίες απελπισίες, αμοιβαίες ζήλιες, τρόμους χαμού, παραφορά και πόνους και από τα δύο μέρη. Όσα δηλαδή περιέχει ένας ορμητικός έρωτας. Ο δυνατός έρωτας δεν ξέρει από καθωσπρεπισμούς, θέλει αλλά δεν μπορεί πάντα.
Αν υπήρχε φέισμπουκ και πολιτική ορθότητα την εποχή του Οθέλλου, την εποχή του Άμλετ, τον καιρό της Μήδειας, του Ορέστη, του Δαβίδ, θα γνωρίζαμε σήμερα τούτες τις εκθαμβωτικές τραγωδίες; Τι σοφά και ποιητικά μιλούν στο τέλος του έργου για τα επικίνδυνα πάθη, τα συνηθισμένα κοινά πάθη οι τραγικοί! Και αχ, τα ανθρώπινα πράγματα είναι μείγμα από άστρα και λάσπη».
Φυσικά δεν ήταν λίγοι αυτοί που έσπευσαν να της εξηγήσουν πόσο εσφαλμένη ήταν η επιλογή της να προβεί σε αυτή την ανάρτηση αφού οι μνήμες της γυναικοκτονίας στη Φολέγανδρο παραμένουν νωπές. Μάλιστα ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν την ύπαρξη της Μάρως Βαμβουνάκη, την έμαθαν καθώς το γεγονός ήταν αδύνατο να μείνει ασχολίαστο από τη κοινή γνώμη.
Το πρόβλημα στην ανάρτηση της Μάρως Βαμβουνάκη δεν έγκειται – μόνο- στη χρονική συγκυρία. Εάν δε μεσολαβούσε η κηδεία της Γαρυφαλλιάς, στο Facebook μάλλον θα ξημέρωνε μια ακόμη Δευτέρα. Μέσα σε αυτές τις γραμμές μπόρεσα να εντοπίσω τη ρίζα του κακού, την παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας που δεν είναι άλλη από το « το ξύλο είναι αγάπη, είναι έκφραση ζήλιας και έρωτα».
Σαφέστατα σε μια κοινωνία δημοκρατική με το δικαίωμα της ελευθερίας στην έκφραση λόγου κανείς δε θα στερήσει από κανέναν την έμπρακτη άσκηση αυτού του δικαιώματος. Τι συμβαίνει όμως όταν μια συγγραφέας και μάλιστα του βεληνεκούς της Βαμβουνάκη που προβαίνει σε τέτοιες δηλώσεις ενώ ασχολείται ενεργά με ζητήματα αυτοβελτίωσης όντας ψυχολόγος;
Μεταδίδει το πλέον λανθασμένο μήνυμα στις γυναίκες θαυμάστριες της. Ακόμη και αν η πρόθεση της δεν ήταν να σερβίρει την κακοποίηση σε μια ερωτική σχέση ως κάτι θεμιτό, η συνολική της ανάρτηση δυστυχώς αυτό βροντοφωνάζει. Καμία ανοχή στη βία! Ούτε καν χαστούκια πρέπει να θεωρούνται αποδεκτά. Όχι επειδή « δεν είσαι άντρας αν σηκώσεις χέρι πάνω στη γυναίκα σου». Οποιαδήποτε μορφή βίας είναι καταδικαστέα από όποιο φύλο και αν προέρχεται.
Όπως εγώ δε θα επέτρεπα στον σύντροφο μου να χειροδικήσει σε βάρος μου έτσι και εγώ αντίστοιχα απαγορεύω στον εαυτό μου διά ροπάλου να προβαίνει σε βιαιοπραγίες στο πρόσωπο του. Μια ανάσα πριν συμπληρώσω τα εικοσιδύο έτη της ζωής μου αναλογίζομαι όλες τις ρομαντικές ταινίες που είδα και τα αντίστοιχου περιεχομένου βιβλία που διάβασα. Ήμουν δεκαπέντε όταν διάβαζα για σχέσεις που ήταν ξεκάθαρα ταξικές και περιείχαν κακοποιητικές συμπεριφορές.
Τα χαστούκια από την ανάρτηση της Βαμβουνάκη σε αυτά τα βιβλία έδιναν και έπαιρναν. Η βία δεν είναι και δε θα γίνει ποτέ απόρροια άσβεστου πάθους και παράφορου έρωτα. Τέτοιες δηλώσεις το μόνο που πετυχαίνουν είναι να διαστρεβλώνουν την έννοια του πρωτόγονου στον έρωτα.
Μέχρι και εγώ το νεούδι έχω κατανοήσει πως η φράση « πρωτόγονο πάθος» δε σημαίνει πως ο άντρας γίνεται άνθρωπος των σπηλαίων που σηκώνει τις χερούκλες του πάνω στη γυναίκα σαν να είναι ιδιοκτησία του. Το πάθος μπορεί να γίνει άγριο, ορμητικό, να κατακλύσει τις αισθήσεις σου γιατί η χημεία σου με τον άλλον είναι τέτοια που δε γίνεται να πράξεις αλλιώς.
Το ότι η κυρία Βαμβουνάκη κάνει χρήση της αρχαιοελληνικής γραμματείας για να αποδείξει την εγκυρότητα του επιχειρήματος της θυμίζει σαν να βγάζεις αριστερό φλας για να στρίψεις δεξιά με το αυτοκίνητο. Όλοι διδαχτήκαμε στο σχολείο τον ποιητικό λόγο και θαυμάσαμε -αν όχι τότε σίγουρα μεταγενέστερα- τη σοφία των αρχαίων συγγραφέων. Ένα έργο όσο σπουδαία και αν είναι η παρακαταθήκη του για έναν λαό δεν αποτελεί πρότυπο συμπεριφοράς ή ζωής.
Και στη τελική ας αναλογιστεί η κυρία Βαμβουνάκη επιτέλους το μερίδιο ευθύνης που της αναλογεί. Δε νοείται να προβαίνει σε τέτοιες δηλώσεις τη στιγμή που την ακολουθούν ανήλικα κορίτσια που δεν έχουν διαπλάσει πλήρως ακόμη το χαρακτήρα τους. Ο λόγος και ειδικότερα αυτός που κάνει επίκληση στο συναίσθημα με τέτοιο τρόπο διαμορφώνει κρίσεις.
Η Μάρω Βαμβουνάκη δεν είναι η Φρόσω από τη γειτονιά που μοιράζεται τη σοφία της ζωής της για τον έρωτα με τις έφηβες από απέναντι. Είναι συγγραφέας με σπουδές ψυχολογίας που έχει ασκήσει το επάγγελμα. Μήπως έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου ο καθένας να κοιτάξει τη καμπούρα του και να μετρά τα λόγια του όπου χρειάζεται;
Έμμα Σέικο
*Ακολουθήστε το brooklyne.gr στο Google News για να ενημερώνεστε άμεσα για όλα τα νέα μας άρθρα!
