Χρύσα Αντωνιάδη
Είναι από εκείνες τις χρονικές στιγμές που σκέφτεσαι ότι θες να κλείσεις τα πάντα και να κλειστείς στην αποθήκη, χωρίς φως, νερό, τηλέφωνο, ίντερνετ με διάθεση αφήστε με να ησυχάσω. Είναι από εκείνες τις ημέρες που παθαίνεις overdose πληροφόρησης και που σε συνάρτηση με όσα τραβάς καθημερινά, νιώθεις ότι απλά θες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί, να βρείς τη δύναμη για να πιστέψεις σε καλύτερες μέρες.
Και ξέρεις γιατί; Γιατί πρέπει να έρθουν.
Γιατί τόσα χρόνια αντιμετωπίσαμε εμπόδια, πέσαμε αλλά σηκωθήκαμε χωρίς να μας τραβήξει κανείς. Γιατί τότε όταν χρειαζόσουν τη στήριξη και την παρηγοριά εσύ σήκωσες τον εαυτό σου από το πάτωμα, και εσύ συνέχισες εκεί που όλοι πίστευαν ότι θα σταματήσεις.
Και ξέρεις γιατί; Γιατί εσύ έφτιαξες τις καλύτερες ημέρες που ήρθαν.
Λένε κλισέ ατάκες ότι πριν βγεί το ουράνιο τόξο πρέπει να περάσει η βροχή. Ε λοιπόν και να μη βγεί δε θα πεθάνουμε κιόλας, αλλά θα μάθουμε να χορεύουμε βρεγμένοι. Προσωπικά έχω κλείσει τις “σειρήνες” στα αυτιά μου εδώ και αρκετά χρόνια και απλά χαράζω το δικό μου δρόμο, ο οποίος οκ, μόνο με ροδοπέταλα δεν τον λες.
Ακούω για τη μάνα που σκότωσε τα παιδιά της, για το σύζυγο που δολοφόνησε την γυναίκα του την ώρα που κοιμόταν, για όλες τις γυναικοκτονίες σε διάστημα ενός έτους. Ακούω την μάνα της Ελένης Τοπαλούδη και καταλαβαίνω ότι ακόμα και εκείνη βρίσκει το κουράγιο να ελπίζει.
Στην τελική αυτό μας έμεινε. Πρέπει να ελπίζουμε σε καλύτερες ημέρες… Let Hope, Be Your Drug.
Χρύσα Αντωνιάδη
