Brooklynettes
Σήμερα θρηνούμε τον χαμό άλλης μίας νέας γυναίκας. Όχι από κάποια ασθένεια ή ατύχημα, αλλά από τα χέρια του συντρόφου της. Του ανθρώπου που ερωτεύτηκε και στον οποίο εμπιστεύτηκε-όπως όλοι μας όταν ερωτευόμαστε-την ψυχή και το σώμα της.
Δεν μπορείς παρά να παγώνεις στο άκουσμα άλλης μίας γυναικοκτονίας. Κι έπειτα ακολουθούν τα συναίσθηματα της οργής και του φόβου. Απόλυτα φυσιολογικές ανθρώπινες αντιδράσεις. Παράλληλα, εξαιρετικά κακοί σύμβουλοι σε οποιαδήποτε προσπάθεια αποτροπής νέων δολοφονιών γυναικών στο μέλλον.
Ο θυμός και ο φόβος είναι συναισθήματα καθ΄όλα δικαιολογημένα σε ορισμένες περιστάσεις, όπως αυτή. Ωστόσο, ουδέποτε οδηγούν σε λύσεις μακροπρόθεσμα. Γιατί οι όποιες λύσεις ποτέ δεν προκύπτουν από το θυμικό, αλλά πάντα από την λογική.
Τι έπεται λοιπόν μετά από αυτό το τραγικό συμβάν; Aς μου επιτραπεί μία πρόβλεψη.
Θα στηθούν δημόσια δικαστήρια από ειδήμονες και μη. Στα Social Media και στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Θα ακολουθήσουν αυθαίρετες ψυχιατρικές διαγνώσεις, που το μόνο που θα επιτύχουν είναι να ενισχύσουν το στίγμα γύρω από την ψυχική ασθένεια. Θα προταθούν προτάσεις για αυξήσεις των ποινών. Κάποιοι, εν βρασμώ, θα μιλήσουν και για θανατική ποινή. Και; Mετά;
Η οργή θα έχει βρει έναν τρόπο εκτόνωσης. Άλλωστε, πάντα αυτό αποζητά. Το συναίσθημα θα πέσει και η πραγματικότητα θα παραμείνει η ίδια ή μήπως λίγο διαφορετική; Μάλλον το δεύτερο.
Γιατί όσο κι αν η οργή καταφέρνει να βρει διεξόδους και να μειωθεί, ο φόβος φωλιάζει μέσα μας. Είναι αλήθεια πως το συναίσθημα του φόβου είναι πρωτόγονο και εξαιρετικά χρήσιμο. Μας προειδοποιεί για κινδύνους, μας αποτρέπει από λάθη που θα βλάψουν τη σωματική και ψυχική μας ακεραιότητα. Χρησιμεύει, όμως , σε καταστάσεις όπου καλούμαστε να πράξουμε άμεσα. Όταν η απειλή βρίσκεται μπροστά μας. Τότε, η αμυγδαλή του εγκεφάλου στέλνει σήμα και δρούμε ακαριαία, χωρίς να επεξεργαστεί ο πρόσθιος μετωπιαίος λοβός (το λογικό ας πούμε απλοϊκά- κομμάτι του εγκεφάλου) τις συνέπειες. Γιατί; Eπειδή σε έκτακτες καταστάσεις δεν έχουμε χρόνο. Πρέπει να δράσουμε όσο το δυνατόν συντομότερα.
Ας αναλογιστούμε λίγο τα παραπάνω. Θα μας βοηθήσουν τα δύο αυτά συναισθήματα στην αποτροπή παρόμοιων συμβάντων στο μέλλον; Πιστεύω πως όχι.
Θα βοηθήσουν τις γυναίκες που βρίσκονται σε κακοποιητικές σχέσεις να αποχωρήσουν και να μην ρισκάρουν την σωματική τους ακεραιότητα; Η απάντηση για μένα είναι αρνητική. Αυτές οι γυναίκες-κάθε μορφωτικού επιπέδου- έχουν υποστεί τόση πλύση εγκεφάλου, πιθανότατα έχουν αναπτύξει τόσο ισχυρό σύνδρομο αλληλεξάρτησης που δεν αντιλαμβάνονται την επικινδυνότητα της κατάστασης. Θα σταματήσουν τις γυναίκες από να ερωτεύονται; Σίγουρα όχι. Θα τις οδηγήσουν στο να συνάπτουν σχέσεις με άντρες που αποκλείεται να τις κακοποιήσουν ψυχικά ή σωματικά; Η απάντηση, δυστυχώς, είναι πάλι αρνητική. Διότι δεν υπάρχει το προφίλ του άντρα κακοποιητή. Η κακοποίηση δεν γνωρίζει μορφωτικό επίπεδο, κοινωνική τάξη, επάγγελμα, ηλικία, εξωτερική εμφάνιση.
Τι θα μπορούσε , λοιπόν, να βοηθήσει μακροπρόθεσμα για να σπάσει δια παντός αυτός ο κλοιός της πατριαρχίας που καλά κρατεί στην ελληνική κοινωνία; Kαι που, ναι, είναι η πηγή της κάθε κακοποιητικής συμπεριφοράς προς το γυναικείο φύλο. Από το εμετικό σεξιστικό σχόλιο στον δρόμο μέχρι την γυναικοκτονία. Είναι όλες όψεις του ίδιου νομίσματος.
Τώρα όσο ποτέ άλλοτε χρειαζόμαστε ένα δυναμικό φεμινιστικό κίνημα, καμωμένο από άντρες και από γυναίκες. Άλλωστε ο φεμινισμός είναι ιδεολογία, είναι τρόπος σκέψης και στάση ζωής, δεν αφορά μόνο τις γυναίκες. Το κίνημα λοιπόν αυτό θα πρέπει να στοχεύσει στην ενημέρωση, γυναικών, αντρών και γονιών. Όχι ενισχύοντας τον «μισανδρισμό», το οποίο πολλοί-τουλάχιστον αδαείς-ισχυρίζονται ότι πράττει. Αντιθέτως, ενωμένο και ισχυρό να απαιτήσει από το κράτος τόσο μέτρα πρόληψης, όσο και προστασίας.
Δεν αρκεί ένας τετραψήφιος αριθμός ενημέρωσης για κακοποιημένες γυναίκες. Χρειάζεται επιμόρφωση, μέσω ψυχοθεραπευτικών δομών, τόσο για τους γονείς, όσο και για τις νέες και μεγαλύτερες γυναίκες αλλά και για τους άντρες. Η προσωπική ανάπτυξη, η αυτοβελτίωση, η δουλειά πάνω στα τραύματα που μας κάνουν να ανεχόμαστε άθλιες κακοποιητικές συμπεριφορές-άντρες και γυναίκες- είναι η μόνη λύση. Τότε και τα δύο φύλα ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ άθλια πατριαρχικά πρότυπα, που στην ακραία τους μορφή οδηγούν σε δολοφονίες. Αυτές οι συμπεριφορές θα απομονώνονται μαζί με τους ανθρώπους που τις υιοθετούν. Και δεν είναι μόνο άντρες. Όχι! Όπως υπάρχουν πάρα πολλοί άντρες φεμινιστές, δυστυχώς υπάρχουν και γυναίκες που συντηρούν την πατριαρχία, Βλέπε: «Άντρας είναι μωρέ, θα πει και μια κουβέντα παραπάνω, θα ξενοκοιτάξει..κ.ο.κ»
Εν κατακλείδι, χρειαζόμαστε ένα δυνατό φεμινιστικό κίνημα, σωστά προσανατολισμένο. Προφανώς, όπως αποδεικνύεται καθημερινά, η εκπαίδευση και η επαγγελματική αυτονομία της γυναίκας, δεν αρκούν για να καταρρίψουν την πατριαρχία. Χρειάζεται ψυχοεκπαίδευση. Ξεκινώντας από τους γονείς. Όχι για το πώς θα «εκπαιδεύσουν» τις κόρες και τους γιούς τους, όπως ακούω συχνά, αλλά πώς οι ίδιοι θα ωριμάσουν ψυχικά για τους ακολουθήσουν οι νέες γενιές έχοντας σωστά πρότυπα. Κι αν ο έλληνας/ελληνίδα ακόμα έχει ταμπού απέναντι στην ψυχοθεραπεία, αυτό πρέπει πρώτα να χτυπηθεί. Με καμπάνιες ενημέρωσης, με ενίσχυση των δωρεάν δομών. Όχι στην πατριαρχία, όχι στον «μισανδρισμό», ναι στην ψυχική ωρίμανση που θα οδηγήσει σε υγιείς σχέσεις. Άντρες και γυναίκες μαζί.
Δέσποινα Γεωργοσοπούλου
*Φωτογραφία Εξωφύλλου από: Rosa
*Ακολουθήστε το brooklyne.gr στο Google News για να ενημερώνεστε άμεσα για όλα τα νέα μας άρθρα!
