Η Νατάσσα Μποφίλιου το 2011 διάβασε πρώτη φορά τους στίχους του κομματιού της «Δεμένη» οι οποίοι αναφέρονται στην κάθε γυναίκα η οποία από την πρώτη στιγμή της ζωής της «ανήκει» κάπου. Όπως η ίδια εξομολογήθηκε στην συναυλία της στο Βεάκειο Θέατρο Πειραιά, της πήρε δέκα ολόκληρα χρόνια να αντιληφθεί την πραγματική αξία αυτού του τραγουδιού και θέλησε μέσα από έναν συγκλονιστικό μονόλογο πριν ερμηνεύσει το κομμάτι της να εξηγήσει γιατί πρέπει επιτέλους να σπάσει ο φαύλος κύκλος του «ανήκειν» που έχει καθιερώσει η πατριαρχία :

«Η πρώτη φορά που πήρα στα χέρια μου αυτούς τους στίχους, ήταν το 2011. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη στοίβαμε τους στίχου που είχε φτιάξει ο Γεράσιμος για τις «Μέρες του Φωτός».Το τραγούδι αυτό βρισκόταν πάνω πάνω. Ήταν το πρώτο που διάβασα και με συγκλόνισε απίστευτα. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως πέρασαν δέκα ολόκληρα χρόνια για να καταλάβω ποιος είναι ο λόγος που αυτοί οι στίχοι μίλησαν στην καρδιά μου με αυτόν τον τρόπο. Στην καρδιά μου, στο μυαλό μου και στο σώμα μου. Ξέρετε, μεγαλώνουμε όλοι σε αυτή τη ζωή με πεποιθήσεις, τις οποίες καλούμαστε να επαληθεύσουμε μέσα στα χρόνια που έρχονται. Μία από αυτές τις πεποιθήσεις, ιδιαίτερα οι γυναίκες, πρωτίστως οι γυναίκες, κουβαλάμε, είναι η πεποίθηση του «ανήκειν», το ότι ανήκεις σε κάποιον. Πρώτα, ανήκεις στον πατέρα σου. Μετά αρχίζεις να μοιάζεις της μάνας σου, που άνηκε στον πατέρα της και ύστερα στον πατέρα σου κι αυτό τον κύκλο τον συνεχίζεις και ανήκεις στον άντρα σου, στο αφεντικό σου, στους άλλους. Πέρασαν δέκα χρόνια, για να μπορέσω να ακούσω, πραγματικά να ακούσω τις φωνές των γυναικών αλλά και όλων των ανθρώπων που σ’αυτό τον φαύλο κύκλο λένε στοπ και προσπαθούν να αλλάξουν αυτόν τον γαμημένο κύκλο. Το επόμενο τραγούδι λοιπόν είναι για όλες τις δεμένες, για όλους τους δεμένους που ουρλιάζουν δυνατά και θα ουρλιάζουν αέναα αν χρειαστεί «ανήκω μόνο στον εαυτό μου ρε».

Οι στίχοι του κομματιού:

Μεγάλωνα στην τσέπη του πατέρα μου

Δεμένη μ’ αλυσίδα στα κλειδιά του

Με τ’ όνομα, τ’ αμάξι και τα σπίτια του

Και μ’ όλα τα μεγάλα όνειρα του

Μεγάλωνα στης μάνας μου τα δάκρυα

Σαν σκάλισμα σε βέρα από πλατίνα

Που έβγαζε και άφηνε στην άκρια

Καθώς έπλενε πιάτα στην κουζίνα

Τι με ρωτάς

Τι να σου λέω, εδώ τα βλέπεις

Θες με κρατάς

Κι αν δε σου κάνω με επιστρέφεις

Δεν έχω μάθει δυστυχώς να μην ανήκω

Μια στο βοσκό, μια στο μαντρί και μια στο λύκο

Μεγάλωνα γι’ αυτούς περιμένανε

Και ύστερα για χάρη κάποιου ψεύτη

Και μέρα με τη μέρα αντί για μένανε

Τη μάνα μου αντικρίζω στον καθρέφτη

Τι με ρωτάς

Τι να σου λέω, εδώ τα βλέπεις

Θες με κρατάς

Κι αν δε σου κάνω με επιστρέφεις

Δεν έχω μάθει δυστυχώς να μην ανήκω

μια στο βοσκό, μια στο μαντρί και μια στο λύκο

Photo Credits Labrini Sotiriou

Τίνα Κοφινά

*Ακολουθήστε το brooklyne.gr στο Google News για να ενημερώνεστε άμεσα για όλα τα νέα μας άρθρα!