Βανέσα Βενέτη – Κοττίκα
Ήταν πρώτη Αυγούστου του 2017 όταν αποφάσισα να έρθω για δεύτερη φορά στην Αθήνα ώστε να εγκατασταθώ μόνιμα (είχε προηγηθεί μία πρώτη προσπάθεια το 2015 μετά τον χωρισμό μου, την οποία εγκατέλειψα λόγω του παιδιού μου, καθώς έκρινα ότι ήταν νωρίς για εκείνη) ενώ μόλις τη προηγούμενη ημέρα, είχα αφήσει την κόρη μου στη πρώην σύζυγο μου, ώστε να πάνε διακοπές.
Είχε προηγηθεί μια εβδομάδα διακοπών μαζί με το παιδί μου και με τα υπόλοιπα μέλη της πατρικής μου οικογένειας στο εξοχικό σπίτι της οικογένειας μου στη Πρέβεζα, διάστημα κατά το οποίο φρόντισα να έρθω πολύ κοντά με τη κόρη μου (όπως άλλωστε έκανα από τη μέρα που γεννήθηκε) και να της μιλήσω για τη φυλομετάβαση μου, όχι βέβαια όπως θα το έλεγα σε κάποιον ενήλικο, αλλά ακριβώς όπως έπρεπε να το πω σε ένα παιδάκι 6 ετών, σαν ένα παραμύθι.
Έτσι λοιπόν βρήκα τον ποιοτικό χρόνο και μίλησα στη κόρη μου με τον τρόπο που θα έπρεπε να μιλήσω σε ένα εξάχρονο τότε παιδί, με μοναδικό μου γνώμονα να μη τη πληγώσω, αλλά ταυτόχρονα να την ενημερώσω. Ήταν ότι πιο σημαντικό για εμένα βλέπετε να πάρω τη δική της συναίνεση, ώστε να μπορέσω να ξεκινήσω τη φυλομετάβαση μου.
Έτσι λοιπόν, της μίλησα για κάποιους ανθρώπους που είναι στενοχωρημένοι μόνιμα όταν π.χ. μπορεί να έχουν γεννηθεί σαν αγοράκια, αλλά μέσα τους νιώθουν ως κοριτσάκια (ή το αντίθετο). Τότε λοιπόν πηγαίνει στον ύπνο τους η αγαπημένη μας νεράιδα, η Τίγκερμπελ και τους ρίχνει τη μαγική νεραϊδόσκονη με την οποία όσοι άνθρωποι νιώθουν κορίτσια, γίνονται κορίτσια και όσοι άνθρωποι νιώθουν αγόρια, γίνονται αγόρια, όπως και αν έχουν γεννηθεί. Μια τέτοια νεραϊδόσκονη όπως της εξήγησα μου έριξε και εμένα η Τίγκερμπελ.
Η αντίδραση της μικρής μου ήταν τέτοια που με ανακούφισε όταν της υποσχέθηκα ότι δεν θα με χάσει, ότι δεν θα γίνω κάποιος άλλος άνθρωπος, ότι πάλι εγώ θα είμαι και θα την αγαπάω το ίδιο, απλά θα είμαι ένας χαρούμενος πια άνθρωπος. Η απάντηση της ήταν: καλύτερα θα είναι να γίνεις κι εσύ κορίτσι μπαμπά, αν έτσι θα είσαι και συ ένας χαρούμενος άνθρωπος. Για τα παιδιά βλέπεις είναι περισσότερο απλά τα πράγματα, ειδικά δε όταν αυτά τα παιδιά ξέρουν καλά πως ότι κι αν γίνει, δεν θα χάσουν ποτέ την αγάπη του γονέα τους.
Αφού λοιπόν είχα λύσει το σημαντικότερο ζήτημα, το να μιλήσω και να πω την αλήθεια για το πρόσωπο μου στον σημαντικότερο άνθρωπο για εμένα στον κόσμο, όλα έγιναν πιο απλά και ας ήξερα καλά τις δυσκολίες που επρόκειτο να αντιμετωπίσω στο ξεκίνημα της καινούργιας μου ζωής.
Δυστυχώς στην Ελλάδα που ζούμε, ένα τρανς άτομο και ειδικά μια τρανς γυναίκα έχει να αντιμετωπίσει πάρα πολλές δυσκολίες, προκαταλήψεις και αποκλεισμούς. Αυτά λίγο πολύ τα γνώριζα και δεν κρύβω ότι αποτέλεσαν και τον βασικότερο λόγο ώστε να ξεκινήσω αργά και σε μεγάλη ηλικία τη φυλομετάβαση μου.
Ένας άλλος λόγος και εξίσου βασικός είναι ότι πάντα ήμουν πολύ ερωτευμένη με τις εκάστοτε συντρόφους μου, όπως άλλωστε συνέβη και με τη πρώην σύζυγο μου, την οποία ερωτεύτηκα παράφορα, σε σημείο να προσπαθώ επί μία δεκαετία να πείσω τον ίδιο μου τον εαυτό, ότι δεν υποφέρω από δυσφορία φύλου.
Αν και γνώριζα λοιπόν λίγο πολύ τις δυσκολίες, δεν υπολόγιζα την αντίδραση της πρώην συζύγου μου, καθώς νόμιζα ότι έστω κι αν πήραμε την απόφαση από κοινού να χωρίσουμε, θα είχε μείνει κάτι από τον έρωτα και την αγάπη που κάποτε μας ένωνε και δεν θα δημιουργούσε προβλήματα στη σχέση μου με το παιδί μου, αλλά όπως είπαμε νόμιζα.
Δεν σκοπεύω να μακρηγορήσω άλλο (αν και ήδη το έχω κάνει), άλλωστε είμαι στη διαδικασία συγγραφής του βιβλίου μου στο οποίο θα αναφέρω τα πάντα σχετικά με τη ζωή μου, ενώ η ιστορία μου είναι λίγο πολύ γνωστή σχετικά με τον δικαστικό αγώνα που δίνω ώστε να καταφέρω να αποκαταστήσω την επικοινωνία με το παιδί μου, η οποία έχει διακοπεί βίαια και απότομα εξαιτίας των εκδικητικών τάσεων της πρώην συζύγου μου ως προς το πρόσωπο μου, αλλά και των τρανσφοβικών θέσεων και αντιλήψεων της, θέσεις που εξέφρασε και δημόσια στο δικαστήριο.
Ας επιστρέψουμε λοιπόν στη πρώτη του Αυγούστου του 2017 όταν πήρα τη μεγάλη απόφαση να κατεβώ στην Αθήνα. Το παιδί είχε μεγαλώσει λιγάκι, είχε ήδη συνηθίσει ότι δεν ζούμε πλέον στο ίδιο σπίτι όπως το 2015 και αν λάβουμε υπόψη μας την ηλικία μου, δεν είχα άλλα περιθώρια να το αναβάλλω, ή θα το έκανα τώρα ή ποτέ.
Μάζεψα όσα χρήματα μπορούσα να μαζέψω για να καταφέρω να νοικιάσω ένα σπίτι και ξεκίνησα τη φυλομετάβαση μου, με 5 ρούχα και 5 καλλυντικά ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω στη προηγούμενη ζωή μου, από την οποία θα κρατούσα μόνο το παιδί και κάποια τηλεφωνική επαφή με κάποια άτομα που πίστευα ότι με αγαπούσαν και αγαπούσα, αλλά και σε μία ολόκληρη πόλη από την οποία έφυγα με μαύρη τη ψυχή μου και στα κρυφά σαν κλέφτρα.
Στα Γιάννενα έζησα 40 χρόνια σχεδόν, εκεί γεννήθηκα, εκεί μεγάλωσα, εκεί εργάστηκα κάνοντας μάλιστα δικές μου δουλειές. Εκεί μέχρι τότε είχα φίλες και φίλους και το κυριότερο, ΕΚΕΙ δημιούργησα τη δική μου οικογένεια, εκεί θα έμενε το παιδί μου.
Με τον καιρό και λόγω της ακτιβιστικής μου δράσης, ειδικά στο θέμα της τρανς γονεϊκότητας, αλλά όχι μόνο, μαθεύτηκε στα Γιάννενα ότι είμαι τρανς γυναίκα και ακολούθησε το σχετικό σούσουρο που συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις. Πόσο μάλλον σε μια επαρχιακή πόλη και ακόμη πιο συγκεκριμένα όταν τυχαίνει το άτομο που αφορά το σούσουρο αυτό, να είναι και σχετικά γνωστό στη συγκεκριμένη πόλη.
Δεν θα πω ψέματα, όσο και αν έχω πάψει να δίνω σημασία στο τι λέει ο καθένας, υπήρξαν κάποια σχόλια που με ενόχλησαν και κάποια άλλα που με θύμωσαν, αλλά κατάφερα να κρατήσω τη ψυχραιμία μου και την αξιοπρέπεια μου. Ο χρόνος τελικά δίνει τις καλύτερες απαντήσεις όπως πίστευα, και έτσι έγινε τελικά και στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Ήταν πριν από περίπου δύο χρόνια όταν σε κάποια προσπάθεια μου να μιλήσω με το παιδί μου, η πρώην σύζυγος, μου είπε ότι πήγα στα κρυφά στα Γιάννενα σαν τη κλέφτρα, ότι ντρέπομαι για τον εαυτό μου και ότι φοβάμαι. Η απάντηση μου ήταν ότι αφενός δεν φοβάμαι κανέναν και τίποτα παρά μόνο να είναι καλά στην υγεία του το παιδί μου, αλλά και ότι όχι μόνο δεν ντρέπομαι για εμένα, αλλά αντιθέτως νιώθω περήφανη για όσα έχω καταφέρει, αλλά κυρίως γιατί βρήκα το θάρρος να σπάσω τα δεσμά μου, να ζήσω ελεύθερη και να έχω έτσι τη δυνατότητα να γνωρίσω εκπληκτικούς Ανθρώπους ( καθόλου τυχαίο το κεφαλαίο Α) και να κάνω αληθινές και υπέροχες φιλίες. Είναι σημαντικό πράγμα να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, και τότε πιστέψτε με όλα δείχνουν πιο εύκολα στις σχέσεις με τους γύρω μας.
Η απάντηση μου λοιπόν ήταν ότι δεν πήγα τότε στα Γιάννενα καθώς απλά δεν ήταν η ώρα, ούτε είχα λόγο να το κάνω, αλλά όταν θα ερχόταν η ώρα, θα πήγαινα δυνατή, χαρούμενη και περήφανη στη πόλη που έζησα μια ολόκληρη ζωή.
Πριν από δύο ακριβώς χρόνια ο Άκης, ένας πολύ καλός μου φίλος, άνοιξε ένα πανέμορφο μαγαζί στη Δωδώνη Ιωαννίνων με τεράστιο εξωτερικό χώρο, ιδανικό για εκδηλώσεις και συναυλίες. Μου είχε προτείνει λοιπόν να κάνουμε ένα πάρτι στο οποίο θα έπαιζα εγώ μουσική ως DJ, καθώς είχε δει από τα social media ότι ασχολούμαι και με αυτό. Η σωστή ώρα όμως έφτασε φέτος και όταν στην αρχή του καλοκαιριού, αμέσως μετά το άνοιγμα των καταστημάτων εστίασης μου το πρότεινε ξανά, είπαμε να το κάνουμε και ότι βγει.
Αφού λοιπόν πέρασα ένα διάστημα έντονου άγχους και πίεσης δουλεύοντας και κάνοντας ένα σωρό άλλα πράγματα εκτός από τη μεγάλη μου αγάπη την αρθογραφία ( γι’ αυτό και μου τα “έψαλλαν” από την αρχισυνταξία, μεταξύ μας πάντα αυτά) γιατί δεν είχα χρόνο, έφτασε η μεγάλη μέρα να επιστρέψω στα Γιάννενα μετά από τέσσερα ολόκληρα χρόνια ως η Βανέσα πλέον.
Το πρωινό της Πέμπτης στις 26 Αυγούστου, αφού ξυπνήσαμε με τη παιδική μου φίλη τη Φένια την οποία φιλοξενούσα (η Φένια είναι παιδική μου φίλη, την πρωτοείδα στη κούνια της όταν γεννήθηκε, καθώς οι οικογένειες μας συνδεόταν με φιλία, συνεταιρισμό και κουμπαριά) από τα χαράματα, καθώς μέχρι το προηγούμενο βράδυ δούλευα (είναι δύσκολο για μια τρανς γυναίκα στην Ελλάδα του 2021 να τα καταφέρνει να αυτοσυντηρείται χωρίς να κάνει σεξουαλική εργασία, άρα χρειάζεται πολύ δουλειά και πολύ κόπος), είχαμε κανονίσει με μία φίλη να με πάει με το αυτοκίνητο της στη Συγγρού όπου βρίσκονται οι εταιρίες ενοικίασης αυτοκινήτων. Οπότε λοιπόν σαν γνήσια “κοκέτα” έπρεπε να βαφτώ, να χτενιστώ και να ντυθώ αρκετά καλά.
Τελικά δεν κατάφερα να νοικιάσω αυτοκίνητο γιατί όταν τους είπα ότι θα ταξιδέψω στα Γιάννενα μου ζήτησαν 500 ευρώ ως εγγύηση μαζί με το ενοίκιο του αυτοκινήτου και άλλα 350 ευρώ για μια εβδομάδα. Οπότε σε συνδυασμό με τα διόδια και τα καύσιμα, το κόστος για μένα ήταν αυτόματα απαγορευτικό.
Αφού έχασα δυο ολόκληρες και πολύτιμες ώρες, επέστρεψα στις 12μιση (αφού έφτιαξα και το μαλλί μου στον Γιώργο) και αρχίσαμε σαν τις τρελές να ετοιμαζόμαστε για να προλάβουμε το λεωφορείο των 15:00.
Μετά από πολύ άγχος και τρέξιμο και αφού χρειάστηκε να σταματήσουμε το λεωφορείο καθώς το κυνηγήσαμε πρώτα με το ταξί (να ναι καλά ο ευγενέστατος ταξιτζής) κάπου στο Χαϊδάρι καθώς είχε ήδη ξεκινήσει από τον Κηφισό (επίσης να είναι καλά ο γλυκύτατος οδηγός του λεωφορείου) που σταμάτησε και επιβιβαστήκαμε, μου είπε μάλιστα ότι όταν είδε το όμορφο χεράκι μου να του κάνει νόημα, δεν θα μπορούσε να μη σταματήσει (να τα καλά του να είσαι ξανθιά και κοκέτα) και κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μας με προορισμό τα Γιάννενα.
Λίγο το τρέξιμο, λίγο το ότι πήγαμε με λεωφορείο, είχα μαζί μου δίπλα μου και τη Φένια να μιλάμε και να γελάμε συνεχώς, δεν σκεφτόμουν το τι ακριβώς είχα κάνει. Είχα μπει στο λεωφορείο για Γιάννενα μετά από τέσσερα ολόκληρα χρόνια!
Όταν μετά από πεντέμισι ώρες ταξιδιού φτάσαμε και μπαίναμε στον περιφερειακό της πόλης για να φτάσουμε στον σταθμό των ΚΤΕΛ, εκεί άρχισε να με σφίγγει η καρδιά μου και να πονά το στήθος μου. Ήταν η στιγμή της αλήθειας βλέπεις, της δικής μου αλήθειας την οποία ναι μεν μου ήταν πιο εύκολο να τη φωνάξω σε ολόκληρο τον πλανήτη, αλλά στα Γιάννενα ήταν αλλιώς.
Ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα ως τρανς γυναίκα, που πήγαινα ως αυτή που πραγματικά είμαι, η Βανέσα. Ήμουν πλέον στη γενέτειρα μου και ενώ όλα έμοιαζαν τόσο γνώριμα, στην ουσία έπρεπε να ξανασυστηθώ με τα πάντα και τους πάντες.
Ήταν η πρώτη φορά που δεν ήξερα αν τελικά θα δώ το παιδί μου έστω και από μακριά αν δεν κατάφερνα να το δω από κοντά. ΄Ηταν η πρώτη φορά που δεν θα έβλεπα τους συγγενείς και εκείνες κι εκείνους που μέχρι το 2017 νόμιζα για φίλες και φίλους, που δεν θα πήγαινα στο σπίτι μου, αλλά θα έμενα σε ξενοδοχείο (αν και υπήρχαν σπίτια να με φιλοξενήσουν, ήθελα τον χώρο μου και όπως θα διαβάσετε παρακάτω, έκανα το καλύτερο).
Ήταν η πρώτη φορά που δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω από θέμα τρανσφοβίας και πως θα αντιδρούσα σε ένα ανάλογο περιστατικό. ‘Οχι ότι φοβόμουν σε καμία περίπτωση, αλίμονο αν φοβόμουν, αλλά δεν είχα καμία εικόνα στο πως θα εξελισσόντουσαν εκεί τα πράγματα.
Μόλις φτάσαμε, μας περίμενε στον σταθμό ώστε να μας πάρει με το αυτοκίνητο, ο πολύ καλός και αγαπημένος μου φίλος ο Παντελής, ο οποίος εκτός από υπέροχος φίλος και άνθρωπος, είναι και εξαιρετικός μάγειρας. Μας είχε φτιάξει ένα θαυμάσιο ψητό με πατάτες στη γάστρα από το πρωί, και όταν φτάσαμε το όμορφο μαγαζί του, φάγαμε, ήπιαμε μπύρες, είπαμε τα νέα μας και γενικότερα περάσαμε πάρα πολύ όμορφα.
Το τηλέφωνο από φίλες και φίλους στα Γιάννενα χτυπούσε ασταμάτητα για να βρεθούμε, αλλά και από εκείνες στην Αθήνα για να μάθουν αν είμαι καλά και το πώς νιώθω.
Από το τηλέφωνο κανονίσαμε με την Ολυμπία να έρθει στον Παντελή και να πάμε να βρούμε την Όλγα την Ανθή, τη Ράνια και άλλες φίλες στο μπαράκι της Ράνιας, τις οποίες εκτός της Ολυμπίας τότε θα γνώριζα από κοντά, αλλά με έκαναν να νιώθω ότι ήμασταν φίλες χρόνια ολόκληρα.
Αφού ήπιαμε και εκεί τις βότκες μας και αφού περπατήσαμε μέσα στον κόσμο στο κέντρο χωρίς να μας ενοχλήσει κανένας, έπρεπε να πάμε στο ξενοδοχείο στη Δωδώνη στο οποίο μας περίμενε ένα γλυκύτατο πλάσμα η Κατερίνα, καθώς η ώρα είχε πάει ήδη 1:30πμ.
Είχαμε συνεννοηθεί τηλεφωνικά ότι θα αργούσαμε κι ευτυχώς που είναι τόσο υπέροχη που όχι μόνο δεν μας έκανε να νιώσουμε άσχημα για τη “γαϊδουριά” μας να πάμε τέτοια ώρα, αλλά μας έδωσε ένα πανέμορφο δωμάτιο. Έχω την εντύπωση ότι μπορεί να ήταν και το καλύτερο από όσα διέθετε, και πιστέψτε με είναι όλα πανέμορφα.
Πραγματικά η έκπληξη ήταν τεράστια, καθώς δεν πίστευα ότι στη Δωδώνη θα συναντούσα ένα πανέμορφο Boutique Hotel, το πανέμορφο Μirtali Αrt Ηotel.
Τι να πρωτογράψω για την υπέροχη Κατερίνα, για την μαμά της τη γλυκύτατη κυρία Μαριάνθη και για το πανέμορφο μέρος που μας φιλοξένησαν το οποίο σχεδίασε ο αδερφός της Κατερίνας και νιώσαμε τόσο όμορφα που δεν μου κακοφάνηκε ούτε δευτερόλεπτο για το γεγονός ότι έμενα στα Γιάννενα, και δεν θα πήγαινα στο πατρικό μου;
Θα γράψω με δυο λόγια σχετικά με το Μirtali Αrt ότι είναι χτισμένο στον λόφο του χωριού στο Μαντείο των Ιωαννίνων και έχει πανοραμική θέα σε όλο το λεκανοπέδιο της Δωδώνης και φυσικά “πιάτο” το αρχαίο θέατρο της Δωδώνης. Πρόκειται για ένα μέρος καταπράσινο και με φοβερή ενέργεια, ίσως και γι’ αυτό άλλωστε να ήταν και μαντείο κατά την αρχαιότητα.
Με τη Κατερίνα γίναμε αμέσως φίλες και εκτός από τη παρέα που κάναμε οι τρείς μας στο ξενοδοχείο, βγήκαμε για φαγητό στα Γιάννενα και σήμερα που συμπληρώνω μία ακριβώς εβδομάδα θα πω ότι μου λείπει, και γι’ αυτό μιλάμε συχνά στο τηλέφωνο.
Η κυρία Μαριάνθη, τι πλάσμα, τι υπέροχος άνθρωπος. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι ήταν φίλη με τη γιαγιά μου και ότι πήγαιναν μαζί ταξίδια. Το θέμα είναι ότι δεν το ήξερα και το μάθαμε μέσα από τη κουβέντα που κάναμε ένα μεσημέρι κάτω από το έλατο στην αυλή του ξενοδοχείου. Τότε η κυρία Μαριάνθη έφερε φωτογραφίες από ταξίδια που έκαναν με τη γιαγιά μου, και μια ομάδα συνταξιούχων στο εξωτερικό.
Η αλήθεια είναι ότι συγκινήθηκα πολύ, καθώς έχασα τη γιαγιά μου πριν από 6 μήνες και το να ακούω από έναν άνθρωπο που μέχρι χθες δεν γνώριζα πράγματα για εκείνη, ήταν ότι καλύτερο για τη μνήμη της (ένιωσα σαν να ήταν κάπου εκεί τριγύρω και να μου έδειχνε με τον δικό της τρόπο ότι με στηρίζει). Επίσης η κυρία Μαριάνθη προσφέρθηκε να μου χαρίσει ένα ζευγάρι χειροποίητα σκουλαρίκια που της έκανε δώρο η γιαγιά μου σε κάποιο από τα ταξίδια τους και τα οποία είχε φτιάξει ο παππούς μου ως ένας από τους καλύτερους αργυροχόους της πόλης στην εποχή του.
Αρνήθηκα φυσικά την ευγενέστατη προσφορά της κυρίας Μαριάνθης, καθώς πιστεύω ότι η γιαγιά μου της τα έδωσε με πολύ αγάπη και η θέση τους ήταν εκεί, ίσως για να της θυμίζει τη φιλία τους. Εγώ άλλωστε έχω πάρει από εκείνη τόσα πολλά για να τη θυμάμαι και υλικά, αλλά κυρίως συναισθηματικά.
Σίγουρα η Κατερίνα και η κυρία Μαριάνθη και το υπέροχο ξενοδοχείο τους, είναι ένας από τους λόγους να θέλω να ξαναπάω σύντομα στα Γιάννενα. Προς το παρόν κρατάω ένα πολύ συγκινητικό σημείωμα που μου έγραψε η κυρία Μαριάνθη την προηγούμενη Κυριακή λίγο πριν φύγουμε και κρατάω τις καλύτερες των αναμνήσεων, μέχρι να ξαναβρεθούμε.
Κλείνοντας αυτό το κομμάτι, δεν θα μπορούσα να μη γράψω το πόσο θετική εντύπωση μου έκανε και η στάση της κυρίας Μαριάνθης και του κυρίου Νίκου ο οποίος είναι φίλος τους. Το γεγονός ότι είναι άνθρωποι κάποιας μεγάλης ηλικίας και που ζούνε στην επαρχία και όταν κάναμε συζητήσεις με θέμα το φύλο και γενικότερα τα έμφυλα ζητήματα, πόσο δεκτικοί ήταν και πόσο κοντά ήρθαν οι απόψεις μας μετά το πέρας των συζητήσεων.
Σημαντικό λοιπόν είναι να γράψω για το πάρτι που διοργανώθηκε στο Τριεθνές, το μαγαζί του Άκη και πόσο υπέροχα περάσαμε όλες, όλα και όλοι και για το οποίο έτρεχε ο Άκης μαζί με τη Μυρτώ, να κολλάνε αφίσες σε όλα τα Γιάννενα.
Νομίζω ότι για πρώτη φορά έκανα σκόντο στις αρχές μου ως DJ και από εκεί που έπαιζα ροκιές, το ρίξαμε στα Ελληνικά, ενώ τις πρώτες πρωινές ώρες καταλήξαμε να χορεύουμε κλαρίνα (ηπειρώτικα εννοείται) μέχρι το τέλος του πάρτι. Διασκεδάσαμε, ξεσπάσαμε, ότι και να ήταν πάντως, ήταν ένα γλέντι αξέχαστο, το οποίο δεν κατάφερε να χαλάσει ούτε ο καιρός ο οποίος τη μέρα που φτάσαμε ήταν κάτι παραπάνω από βροχερός, με καταιγίδες, αστραπές και ψύχρα. Έχουμε μάθει από αυτά όσες και όσοι είμαστε από τα Γιάννενα.
Δεν μπορώ όμως να μη σταθώ στη κίνηση ενός λατρεμένου πλάσματος, της Αίγλης (πόσο χαίρομαι που είναι φίλη μου πλέον και εκείνη και ο γλυκύτατος και ευγενέστατος φίλος της) όταν κατά τη διάρκεια του πάρτι, μου έφερε ένα εισιτήριο που είχε αγοράσει η μαμά της για να στηρίξει και ας ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να έρθει. Έγραψε για μένα ένα σημείωμα τόσο συγκινητικό που όταν το διάβασα, μου έφυγε ο φακός επαφής από τα δάκρυα και από εκεί και μετά από το ένα μάτι έβλεπα μια χαρά και από το άλλο με 3,50 βαθμούς μυωπία. Επίσης δε μπορώ να μη περιγράψω τη χαρά που ξαναείδα τον φίλο μου τον Γιάννη και ο οποίος χόρευε ημίγυμνος, από ροκιές και πανκ, μέχρι ζεμπέκικο και κλαρίνα.
Το τελευταίο βράδυ και αφού βγήκαμε για φαγητό πρώτα με τη Κατερίνα και τη Φένια σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα εστιατόρια της πόλης, βρήκαμε τη Μυρτώ, τη Μαρίζα, τον Γιάννη, τον Μιχάλη και κάποιες ακόμη φίλες σε ένα από τα πιο αγαπημένα και από τα πιο παλιά μπαράκια των Ιωαννίνων (εννοείται που παίζει ροκ) δίπλα από τη λίμνη, τη Σκάλα.
Η Κυριακή ήταν ημέρα ξεκούρασης και συγκίνησης. Αφού είχαμε πει με τον Μιχάλη να επιστρέψουμε παρέα στην Αθήνα, ήθελα οπωσδήποτε να επισκεφτώ το μνήμα της γιαγιάς μου, να της ανάψω ένα κεράκι όπως της είχα υποσχεθεί ότι θα κάνω όταν ζούσε, να χαιρετήσω τη πόλη που έζησα και που τώρα ζει το παιδί μου και καλές φίλες και φίλοι και να υποσχεθώ ότι θα ξαναπάω σύντομα, άλλωστε σύντομα θα κάνουμε και άλλο πάρτι, μέσα στη πόλη αυτή τη φορά.
Αφού λοιπόν τα έκανα όλα αυτά, είχε φτάσει η ώρα να αποχαιρετήσω τα Γιάννενα (στα οποία πήγαινα για πρώτη φορά ως τουρίστρια) και τους ανθρώπους της, τους ανθρώπους μου και να επιστρέψω στην πόλη μου, τη πόλη που είναι πλέον η ζωή μου, η δουλειά μου και οι πολύ κοντινοί μου άνθρωποι και αγαπώ πολυ και αυτή η πόλη είναι η Αθήνα.
Το παιδί μου δυστυχώς δεν κατάφερα να το δω όσο κι αν ήθελα, καθώς στη τηλεφωνική επικοινωνία που είχα με τη πρώην σύζυγο μου, εκείνη μου είπε ότι ήταν σε διακοπές εκτός Ιωαννίνων. Ελπίζω να τα καταφέρω την επόμενη φορά που θα ξαναπάω και κάτι μέσα μου, λέει ότι δεν θα αργήσει αυτή η φορά.
ΥΓ. Ένα τεράστιο ευχαριστώ στον Κωνσταντίνο που μου έφτιαξε και μου χάρισε μια μπλούζα με μια διεμφυλική μορφή.
Βανέσα Βενέτη – Κοττίκα
