Βανέσα Βενέτη – Κοττίκα
Ειλικρινά δυσκολεύομαι πολύ να ξεκινήσω να γράφω αυτό το άρθρο, έχω γράψει και έχω σβήσει την εισαγωγή τουλάχιστον 15 φορές και σίγουρα δεν φταίει ότι ξέχασα ξαφνικά να γράφω, ή ότι έχω χάσει τον οίστρο μου, ούτε καν το ότι έχω χρόνια να πάω διακοπές και εργάζομαι κάθε μέρα.
Όχι φίλες μου δεν φταίει τίποτα από αυτά.
Η αιτία της δυσκολίας μου είναι ο θυμός, η απογοήτευση, το άγχος για αυτά που σχεδόν καθημερινά διαβάζουμε και η αγωνία μου ως γυναίκα, αλλά και ως γονέας μιας κόρης που σήμερα μπορεί να είναι ακόμη παιδάκι, αλλά σε λίγα χρόνια θα είναι και εκείνη γυναίκα, σε έναν κόσμο που ήταν πάντα αφιλόξενος για τις γυναίκες και καθημερινά γίνεται ολοένα και χειρότερος.
Σαφέστατα ζούμε σε μια περίεργη εποχή στην οποία οι συνεχόμενες καραντίνες έχουν συμβάλει ώστε να χαθούν οι κοινωνικές δεξιότητες, αλλά οι συνεχείς πληροφορίες για κάποια γυναικοκτονία, για κάποιον βιασμό, για κάποιο περιστατικό έμφυλης βίας, έχουν πραγματικά ξεπεράσει κάθε χειρότερο σενάριο και αποτελούν δυστυχώς πλέον έναν καθημερινό εφιάλτη.
Όλες μας πιστεύω ότι έχουμε κουραστεί από τη μία να διαβάζουμε για κάποια γυναίκα που έπεσε θύμα βιασμού, απαγωγής ή ακόμη χειρότερα που έχασε τη ζωή της, όπως επίσης έχουμε κουραστεί που θα πρέπει να αισθανόμαστε και τυχερές που απλά θα ακούσουμε ένα σεξιστικό σχόλιο στον δρόμο, ή που θα πρέπει να απαντήσουμε ευγενικά σε κάποιο άκομψο φλερτ που θα δεχτούμε, χωρίς προηγουμένως να έχουμε δώσει το δικαίωμα.
Τυχερές λοιπόν όσες επιστρέφουμε ζωντανές, αρτιμελείς και υγιείς στα σπίτια μας, αλλά αναρωτιέμαι, είναι πραγματικά αυτό το ζητούμενο;
Θα πρέπει να κοιτάζουμε άραγε τη δουλειά μας και να κλείνουμε τα μάτια, σε περιστατικά που μπορεί να συμβαίνουν δίπλα μας;
Η απάντηση είναι και πρέπει να είναι ΟΧΙ και το καλύτερο παράδειγμα μας το έδωσε η κοπέλα που δουλεύει ως σερβιτόρα και έσωσε τη 19χρονη από τα νύχια του βιαστή, απαγωγέα και κακοποιητή της στην Ηλιούπολη (και του πατέρα της), γιατί αν εκείνη η κοπελιά κοιτούσε τη δουλειά της, αν ήταν ακόμη ένας κυρ Παντελής που κοιτάζει τη δουλειά του, ένας ακόμη νοικοκύρης, ένα ακόμη κορίτσι θα συνέχιζε να υποφέρει και να βασανίζεται.
Όμως όχι δεν κοίταξε τη δουλειά της και είπε : ΑΝ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΒΟΗΘΕΙΑ, ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ.
Είναι τόσο απλό και ταυτόχρονα τόσο δύσκολο και γι’ αυτό θα έχει πάντα τον σεβασμό και την ευγνωμοσύνη μας. Έτσι έπραξε λοιπόν η κοπέλα αυτή που λόγω επαγγέλματος πιθανότατα δέχεται καθημερινά παρενοχλήσεις και σεξισμό από τα “καμάκια” της κακιάς ώρας, που θεωρούν ότι οι σερβιτόρες είναι διαθέσιμες.
Δυστυχώς η Γαρυφαλλιά δεν είχε κάπου να μιλήσει και να ζητήσει βοήθεια, δεν θεωρούσε καν ότι χρειάζεται, πίστευε ότι είναι ελεύθερη να πάρει τον σάκο της από το αυτοκίνητο του μέχρι τότε συντρόφου της και να φύγει γιατί δεν τον άντεχε, γιατί “χάλασε η φάση” όπως είπε ο γυναικοκτόνος στην απολογία του, πριν μας δηλώσει ότι ήταν η “κακιά στιγμή”!
Είναι πραγματικά να απελπίζεσαι όταν προσπαθείς να μπεις στη θέση των οικείων της Γαρυφαλλιάς που μεγάλωσαν τη κόρη τους και θρηνούν τη δολοφονία της στα 26 της χρόνια, ακούγοντας παράλληλα τον φονιά της να μιλάει για μια κακιά στιγμή.
Κακιά στιγμή είναι να χαζεύεις όταν οδηγείς και να τρακάρεις με τον μπροστινό σου στο φανάρι, κακιά στιγμή είναι να σου ξεφύγει μια κουβέντα που θα πληγώσει κάποιον άνθρωπο, το να δολοφονείς ΔΕΝ είναι κακιά στιγμή, να λοιπόν που έπιασαν τόπο οι νουθεσίες του Μπαλάσκα όταν χαρακτήριζε τον Μπάμπη, τον συζυγοκτόνο της Καρολάιν ανόητο που κατέστρεψε τη ζωή του, γιατί δεν ισχυρίστηκε ότι το έκανε εν θερμώ.
Δυστυχώς όμως δεν τελειώνει εδώ.
Σήμερα μόλις διάβασα για την περίπτωση μιας τρανς γυναίκας που είχε περάσει τα σύνορα ως προσφύγισσα και είχε φτάσει στον Έβρο πριν δύο μέρες, βιάστηκε, χτυπήθηκε από τους Έλληνες στρατιώτες αφού της πήραν όλα τα λεφτά. Ενώ σύμφωνα με την καταγγελία οι στρατιώτες έκλεψαν όλα τα αντικείμενα που βρήκαν πάνω της.
Στη τελευταία της επικοινωνία πριν το συμβάν, είχε ενημερώσει μια φίλη της στην Ελλάδα πως την βρήκε στα σύνορα ο ελληνικός στρατός. Την διώξανε πίσω στην Τουρκία τη νύχτα, όταν ήταν όλα σκοτεινά, μέσα σε μια βάρκα.
Ούτε εκείνη βρήκε βοήθεια από κάπου, δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλές και πολλοί σαν τη σερβιτόρα της Ηλιούπολης κι έτσι γύρισε πίσω βιασμένη, χτυπημένη, ταραγμένη.
Ο κατάλογος των θυμάτων της πατριαρχίας συνεχώς μεγαλώνει και μαζί του μεγαλώνει και η ανησυχία μας, αλλά και ο θυμός μας, για όλες αυτές που έπεσαν θύματα.
Για τη Σούζαν που πήγε για τρέξιμο και βρέθηκε δολοφονημένη στη Κρήτη.
Για την Ελένη που πήγε μια βόλτα μαζί τους και βρέθηκε δολοφονημένη στη Ρόδο .
Για τη Κωνσταντίνα που απλά τον χώρισε και βρέθηκε δολοφονημένη στη Μακρυνίτσα.
Για τη Καρολάιν που ήθελε να τον χωρίσει και απλώς κοιμόταν στα Γλυκά Νερά.
Για τη Γαρυφαλλιά που απλώς πήγε διακοπές μαζί του και χάλασε η φάση.
Για όλες εκείνες που δεν μάθαμε τα ονόματα τους, αλλά λείπουν.
Για όλες εμάς που έχουμε βιαστεί και επιζήσαμε, αλλά κάθε βράδυ πριν κλείσουμε τα μάτια, βλέπουμε στα σκοτάδια τη μορφή του βιαστή μας και που θα τη βλέπουμε σε όλη μας τη ζωή.
Θα ήθελα να κλείσω αυτό το κείμενο με μια αναφορά στη σύζυγο του πρωθυπουργού, τη κ Μαρέβα Γκραμπόφσκι – Μητσοτάκη που τόλμησε να κάνει ανάρτηση με hashtag #καμίαανοχή και προσπάθησε να εργαλειοποιήσει το φεμινιστικό κίνημα για προσωπικούς της λόγους, που ουδεμία σχέση έχουν με έμφυλες επιθέσεις εις βάρος της.
Θα έπρεπε να ξέρει ότι είναι τουλάχιστον άγαρμπο και άκομψο (για να μη χρησιμοποιήσω χειρότερους όρους) να προσπαθεί να χρησιμοποιήσει προς ίδιον όφελος τα εργαλεία του φεμινιστικού κινήματος σε μια τέτοια συγκυρία, κατά την οποία οι γυναικοκτονίες και οι έμφυλες επιθέσεις αποτελούν καθημερινό φαινόμενο και θα έπρεπε αν μη τι άλλο να ντρέπεται γιαυτό. Είναι όμως σαφέστατο δείγμα του πόσο μακρινά της φαίνονται τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στη χώρα, της οποίας την διακυβέρνηση έχει αναλάβει ο σύζυγος της.
Ντροπή….
Βανέσα Βενέτη – Κοττίκα
*Ακολουθήστε το brooklyne.gr στο Google News για να ενημερώνεστε άμεσα για όλα τα νέα μας άρθρα!
