Κωνσταντίνα Πανούση
Ζω στο Σχηματάρι (ποιο;)
Ξυπνάω με το εσώρουχο μου. Καλοκαίρι, ζέστη φουλ. Δίπλα μου η κόρη μου, με το δικό της εσώρουχο, πάμπερς προς το παρόν. Κατά τις 6 το πρωί μετακομίζει σχεδόν πάντα στο κρεβάτι μου και κοιμόμαστε αγκαλιά έως τις 9. Γυμνές.
Φτιάχνουμε πρωινό. Τρώμε και πίνουμε γάλα και καφέ με την ησυχία μας. Γυμνές. Η Ξανθή βλέπει κάτι παιδικά και εγώ ανάβω στο παράθυρο ένα τσιγάρο και διαβάζω ειδήσεις στο iPhone, πάντα γυμνές. Ντυνόμαστε, η Ξανθή κάτι πάντα έξαλλο να φαίνεται το δέρμα και το βυζάκι μέσα από ριχτές σαλοπέτες για να μπορώ να την δαγκώνω όποτε θέλω. Εγώ πάλι ανάλογα τα κέφια. Κοντό φόρεμα, μακρύ φόρεμα, με την πλάτη έξω ή και όχι, βερμούδα με κορμάκι χωρίς σουτιέν πάντα, δεν το ανέχομαι με τέτοια ζέστη. Τελοσπάντων, ντύνομαι. Αύγουστος, τα πράγματα κυλάνε πολύ πιο χαλαρά από μια καθημερινή χειμωνιάτικη μέρα. Πάμε σούπερ μάρκετ, οδηγάμε, πάμε για καφεδάκι, θάλασσα με τα μπικίνι μας, σχολιάζουμε στα σόσιαλ αβέρτα ηλίθιους και παρανοϊκούς χωρίς φόβο και πάθος, δουλεύουμε λίγο, μετά ξαναβλέπουμε κάποιο παιδικό, διαβάζουμε παραμύθι…έρχεται βράδυ βαφόμαστε, ντυνόμαστε πιο καλά και πάμε να πιούμε και ποτάρες στο μαγαζί του μπαμπά.
Ρουτίνα έτσι; Σιγά τη ζωή. Δεδομένη. Τετριμμένη. Εμένα μου αρέσει όμως. Είμαι ευτυχισμένη. Άλλωστε μένω και σε μια μικρή πόλη λίγο έξω από την Αθήνα. Δεν ζω και στη Νέα Υόρκη.
Ζω στη Καμπούλ
«Νωρίς το πρωί της Κυριακής πήγαινα στο πανεπιστήμιο για ένα μάθημα όταν μια ομάδα γυναικών έφυγε τρέχοντας από τον γυναικείο κοιτώνα. Ρώτησα τι είχε συμβεί και ένας από αυτούς μου είπε ότι η αστυνομία τους εκκένωσε επειδή οι Ταλιμπάν είχαν φτάσει στην Καμπούλ και πρόκειται να χτυπήσουν όσες γυναίκες δεν έχουν μπούρκα.
Όλες θέλαμε να γυρίσουμε σπίτι, αλλά δεν μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Οι οδηγοί δεν μας άφηναν να μπούμε στα αυτοκίνητά τους γιατί δεν ήθελαν να αναλάβουν την ευθύνη για τη μεταφορά μιας γυναίκας. Εν τω μεταξύ, οι άντρες που στέκονταν γύρω από εμάς, γέλαγαν και έκαναν αστεία με τον φόβο μας. “Πήγαινε και φόρεσε τη μπούρκα”, φώναξε ο ένας. “Είναι οι τελευταίες σας μέρες που βρίσκεστε στους δρόμους”, είπε ένας άλλος. “Θα παντρευτώ τέσσερις από εσάς σε μια μέρα”, είπε ένας τρίτος. Ενώ τα κυβερνητικά γραφεία άρχισαν να κλείνουν, η αδερφή μου έτρεξε για αρκετά χιλιόμετρα ώστε να επιστρέψει σπίτι. Έκλεισα τον υπολογιστή, έφυγα από το γραφείο μου με δάκρυα και είπα αντίο στους συναδέλφους μου. Ήξερα ότι ήταν η τελευταία μέρα της δουλειάς μου.
Έχω πάρει σχεδόν τα πτυχία ταυτόχρονα από τα καλύτερα πανεπιστήμια στο Αφγανιστάν. Έπρεπε να είχα αποφοιτήσει τον Νοέμβριο από το Αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Αφγανιστάν και το Πανεπιστήμιο της Καμπούλ, αλλά σήμερα το πρωί όλα άλλαξαν μπροστά στα μάτια μου.
Δούλεψα τόσες μέρες και νύχτες για να γίνω ο άνθρωπος που είμαι σήμερα, και σήμερα το πρωί όταν έφτασα στο σπίτι, το πρώτο πράγμα που κάναμε με τις αδελφές μου ήταν να κρύψουμε τις ταυτότητες, τα διπλώματα και τα πιστοποιητικά μας. Ήταν καταστροφικό. Γιατί να κρύψουμε τα πράγματα για τα οποία πρέπει να είμαστε υπερήφανοι; Στο Αφγανιστάν τώρα δεν επιτρέπεται να είμαστε γνωστοί ως οι άνθρωποι που είμαστε.
Ως γυναίκα, νιώθω ότι είμαι το θύμα αυτού του πολιτικού πολέμου που ξεκίνησαν οι άντρες. Ένιωσα ότι δεν μπορώ πια να γελάω δυνατά, δεν μπορώ πια να ακούω τα αγαπημένα μου τραγούδια, δεν μπορώ πια να συναντήσω τους φίλους μου στο αγαπημένο μας καφενείο, δεν μπορώ πλέον να φορέσω το αγαπημένο μου κίτρινο φόρεμα ή το ροζ κραγιόν. Και δεν μπορώ πια να πάω στη δουλειά μου ή να τελειώσω το πτυχίο του πανεπιστημίου.
Μου άρεσε να κάνω τα νύχια μου. Σήμερα, καθώς πήγαινα σπίτι, έριξα μια ματιά στο σαλόνι ομορφιάς όπου πήγαινα για μανικιούρ. Το μπροστινό μέρος του καταστήματος, το οποίο ήταν διακοσμημένο με όμορφες εικόνες κοριτσιών, είχε ασβεστωθεί.
Το μόνο που μπορούσα να δω γύρω μου ήταν τα φοβισμένα πρόσωπα γυναικών και τα άσχημα πρόσωπα των ανδρών που μισούν τις γυναίκες, που δεν τους αρέσει να εκπαιδεύονται, να εργάζονται και να έχουν ελευθερία. Αντί να σταθούν στο πλευρό μας, στέκονται στο πλευρό των Ταλιμπάν και τους δίνουν ακόμη περισσότερη δύναμη.
Οι Αφγανές θυσιάστηκαν για τη μικρή ελευθερία που είχαν. Ως ορφανή έπλεξα χαλιά για να καταφέρω να σπουδάσω. Αντιμετώπισα πολλές οικονομικές προκλήσεις, αλλά είχα πολλά σχέδια για το μέλλον μου. Δεν περίμενα να καταλήξουν όλα έτσι.
Τώρα φαίνεται ότι πρέπει να κάψω όλα όσα πέτυχα σε 24 χρόνια της ζωής μου. Η κατοχή οποιασδήποτε ταυτότητας ή βραβείου από το Αμερικανικό Πανεπιστήμιο είναι επικίνδυνη τώρα. Ακόμα και αν τα κρατήσουμε, δεν είμαστε σε θέση να τα χρησιμοποιήσουμε. Δεν υπάρχουν δουλειές για εμάς στο Αφγανιστάν».
Ρουτίνα έτσι; Σιγά τη ζωή. Δεδομένη. Τετριμμένη. Εμένα δεν μου αρέσει όμως. Είμαι δυστυχισμένη. Άλλωστε δεν μένω και στη Νέα Υόρκη. Μένω στη Καμπούλ.
Κωνσταντίνα Πανούση
*Ακολουθήστε το brooklyne.gr στο Google News για να ενημερώνεστε άμεσα για όλα τα νέα μας άρθρα!
