Βανέσα Βενέτη – Κοττίκα
Αλγεινή εντύπωση έχουν προκαλέσει οι δηλώσεις του Κωνσταντίνου Τζούμα στον τηλεοπτικό σταθμό Ant1 και συγκεκριμένα στην εκπομπή της Φαίης Σκορδά “Το Πρωινό” σχετικά με το κοινωνικό φαινόμενο των γυναικοκτονιών, το οποίο τείνει να εξελιχθεί σε μάστιγα.
Συγκεκριμένα σε μια αποστροφή του λόγου του ο Κωνσταντίνος Τζούμας είπε ότι για τις γυναικοκτονίες φταίνε οι ίδιες οι γυναίκες και η φλυαρία τους, ενώ αργότερα το έκανε ακόμη χειρότερο προσπαθώντας να διασκεδάσει τις εντυπώσεις λέγοντας ότι αστειευόταν.
Μάλιστα φίλες μου, αστειάκια εις βάρος δολοφονημένων γυναικών και στα αλήθεια αναρωτιέμαι πόσο ακόμη θα αποκτηνωθούμε ως κοινωνία.
Με αφορμή το συγκεκριμένο περιστατικό πυροδοτήθηκαν κάποιες δικές μου σκέψεις και βιώματα σχετικά με τις απόψεις του κόσμου και ειδικά με τέτοιου είδους απόψεις.
Τι θα πει ο κόσμος;
Όλες, όλα και όλοι σχεδόν έχουμε από ένα τουλάχιστον βίωμα στη παιδική και εφηβική μας ηλικία να έχουμε ακούσει από τους γονείς μας και γενικότερα από το ευρύτερο οικογενειακό μας περιβάλλον ότι αν κάναμε κάτι, τι θα πει ο κόσμος;
Ο κόσμος μιλάει και τις περισσότερες φορές μιλάει χωρίς να ερωτηθεί και όταν ο κόσμος είναι να πει, θα πει ΠΑΝΤΑ κάτι κακό.
Σε προσωπικό επίπεδο, έχω ακούσει πολλές φορές τη φράση: τι θα πει ο κόσμος σχετικά με τη φυλομετάβαση μου και ειδικά σε ότι έχει σχέση με το παιδί μου.
Ο κόσμος (αυτός ο κόσμος) αναρωτιέται γιατί έκανα παιδί αφού ένιωθα ότι είμαι τρανς και γιατί να φέρω το παιδί σε αυτή τη θέση;
Για ποιά θέση μιλάμε όμως στα αλήθεια;
Μήπως για τη θέση που ο κόσμος αυτός, αυτοί δηλαδή που ενστερνίζονται τέτοιες απόψεις θα στιγματίσουν το παιδί μου, ως το παιδί της τρανς;
Και γιατί να αποτελεί στιγματισμό το να έχει κάποιο παιδί έναν τρανς γονέα;
Είναι ξεκάθαρο ότι για δικές τους προβολές πρόκειται και αυτό το τι θα πει ο κόσμος είναι στην ουσία αυτό που πρόκειται να πούνε οι ίδιοι άνθρωποι που αναρωτιούνται.
Είναι Δευτέρα βράδυ η στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές και έξω ρίχνει μια δυνατή βροχή και έχει κρύο, είναι λοιπόν μια καλή ευκαιρία να καθίσουμε στα ζεστά και να σας διηγηθώ μια ιστορία, όπως έκαναν παλιότερα οι μαμάδες στα χωριά γύρω από το τζάκι και αυτή η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή.
Κάποτε όχι πολύ παλιά ο πατέρας μου είχε μια επιχείρηση, μια πρωτοποριακή ιδέα για εκείνη την εποχή, ένα roof garden στο κέντρο των Ιωαννίνων και αφού μετά από αρκετά χρόνια που η επιχείρηση αυτή πήγαινε πάρα πολύ καλά από κάθε άποψη, ο μπαμπάς μου κουράστηκε με το να δουλεύει μέρα νύχτα (έιχε και πρωινή επιχείρηση) και αποφάσισε να νοικιάσει την επιχείρηση του αυτή σε κάποιον άλλο.
Κάποια μέρα λοιπόν κι ενώ την επιχείρηση την “έτρεχε” αυτός ο κύριος που την είχε νοικιάσει, ξέσπασε φωτιά και κάηκε ολοσχερώς.
Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε και ακόμη θυμάμαι σαν να ήταν χθες το πρόσωπο του πατέρα μου εκείνη τη στιγμή που έβλεπε να χάνεται το βιός του μέσα στη φωτιά, ένα πρόσωπο γεμάτο απόγνωση.
Η φωτιά έσβησε, οι μέρες πέρασαν και η επιχείρηση δεν ξανάνοιξε ποτέ, όχι τουλάχιστον υπό τη διεύθυνση του μπαμπά μου κι όμως, ο κόσμος είπε…..
Μέσα σε αυτή τη τραγωδία ο κόσμος πάλι είπε και τι είπε;
Κάποιοι, ειδικά τις πρώτες μέρες βγήκαν και είπαν: ρε τον απατεώνα, του έβαλε φωτιά για να πάρει την ασφάλεια, ενώ όταν έμαθαν ότι το μαγαζί δεν ήταν ασφαλισμένο, οι ίδιοι πάλι βγήκαν και τον έλεγαν ηλίθιο που δεν το είχε ασφαλισμένο.
Ναι λοιπόν και όπως καταλαβαίνουμε, για τον κόσμο ο μπαμπάς μου θα ήταν ή απατεώνας που έκαψε την επιχείρηση για να εισπράξει την ασφάλεια, ή ηλίθιος που δεν την είχε ασφαλισμένη, ένας δεν βγήκε να πει: βρε κρίμα τον άνθρωπο που τον βρήκε τέτοια συμφορά.
Αυτός λοιπόν είναι ο κόσμος, αυτές και οι απόψεις του και αλίμονο σε εκείνους που δίνουν δύναμη σε αυτόν τον κόσμο και παίρνουν στα σοβαρά την άποψη του.
Όσο για τον Τζούμα, ένας ακόμη από τον κόσμο που αποκαθηλώθηκε, ας πρόσεχε….
Βανέσα Βενέτη – Κοττίκα
