Ο Mark Twain κάποτε είχε πει πως τα ταξιδια είναι θανατηφόρα για τη προκατάληψη, τη μισσαλλοδοξία και τη στενομυαλιά. Να λοιπόν που η ρήση του βρέθηκε να εφαρμόζει τόσο ιδανικά στο πρώτο μου ταξίδι μετά τον κατ’οίκον περιορισμό τον οποίο μας υπέβαλλε το ξέσπασμα της πανδημίας. Μετά τον εγκλεισμό και την άρση των πιο αυστηρών μέτρων η είδηση αυτής της απόδρασης ήταν αναζωογονητική. Μια εβδομάδα στη πόλη της Κολωνίας έμελλε να αποτέλεσει το πολυτιμότερο δώρο που θα μπορούσα να ζητήσω από αυτή τη χρονιά.
Στα πλαίσια ενός προγράμματος ανταλλαγής νέων βρέθηκα με μια βαλίτσα στο χέρι να επιβιβάζομαι στο αεροπλάνο για Κολωνία, τη τέταρτη σε σειρά μεγαλύτερη πόλη της Γερμανίας. Η θεματική του προγράμματος με έκανε να συνειδητοποιήσω πως οι μέρες που θα περνούσα στη Γερμανία θα διεύρυναν σημαντικά τους ορίζοντες μου. Η μνήμη και συγκεκριμένα αυτή του Ολοκαυτώματος αντί να μας μεταδοθεί σαν ένα σύνολο ιστορικής πληροφορίας, ξερά, συνδέθηκε με το μέλλον. Τίτλος της ανταλλαγής αυτός ήταν άλλωστε θυμάμαι για το μέλλον. Αν κάτι με δίδαξε η σχολή μου, είναι το ότι η ιστορία δεν είναι ξερή αποστήθιση ημερομηνιών και πολεμικών γεγονότων αλλά διαμορφώνει κιόλας τις συνειδήσεις που ανήκουν στους ανθρώπους του μέλλοντος.
Η πρώτη μέρα περιελάμβανε αρκετό περπάτημα ανάμεσα στους δρόμους της πόλης και περιήγηση μεταξύ ορισμένων εκ των σημαντικότερων σημείων της. Ένα ορόσημο της Κολωνίας είναι αδιαμφισβήτητα και ο Καθεδρικός Ναός του Dom. Επιβλητικός και με εμφανή τα σημάδια του χρόνου που πέρασαν από πανω του ο Καθεδρικός αποτελεί σπουδαίο δείγμα γοτθικής αρχιτεκτονικής. Το Ρωμαιοκαθολικό κτίσμα είναι αρκετά δύσκολο να παραλείψεις να το επισκεφθείς αφού εικονογραφημένες εκδοχές του κυριαρχούν σε πολλές γωνιές της πόλης ενώ ο ίδιος ναός βρίσκεται σε κεντρικό σημείο της Κολωνίας.
Μέχρι να ξημερώσει η επόμενη μέρα είχα ερωτευτεί ήδη την πόλη αφού η ανομοιομορφία της την έκανε ακαταμάχητα μοναδική στα μάτια μου. Εάν με ρωτούσε κανείς την αγαπημένη μου μέρα θα έλεγα τη βόλτα με τα ποδήλατα. Η διαδρομή ήταν προκαθορισμένη ήδη αφού επρόκειτο να επισκεφθούμε ορισμένα σημεία κομβικά για την ιστορία του Ολοκαυτώματος στη Κολωνία. Συνοδηγός σε ποδήλατο, για πρώτη μου φορά στα εικοσι ένα μου ανέβηκα σε ένα και ο ενθουσιασμός είχε χτυπήσει κόκκινο. Οι στάσεις και τα φανάρια δύο ώρες αργότερα αποδείχθηκαν μια πραγματική οαση για τα πονεμένα οπίσθια μου. Περιττό να πω ότι για ένα διήμερο ακόμη και το να καθίσω ήταν επίτευγμα. Χαμογελούσα μετά από κάθε φορά που θα προσπαθούσα να βολευτώ σε κάθισμα; Φυσικά και ναι. Η αίσθηση της ελευθερίας πάνω σε αυτό το ποδήλατο εκείνες τις τέσσερις ώρες ήταν πρωτόγνωρη.
Εκτός όμως της ιστορίας της αλλά και της αρχιτεκτονικής της πολυμορφίας η Κολωνία δίνει έναν ακόμη λόγο να την επισκεφθεί κανείς. Αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα, δεν τη πολεμά αλλά την αποδέχεται. Στα πλαίσια ενός workshop είχα την τιμή να επισκεφθώ ένα από τα πολλά κέντρα νεολαίας που βρίσκονται διάσπαρτα σε διάφορα σημεία της πόλης. Θαύμασα την πρωτοβουλία να δημιουργηθούν τα εν λόγω κέντρα μιας και παρέχουν έμπρακτα στήριξη στη γερμανική νεολαία ενώ παράλληλα προσφέρουν χώρο για δημιουργικότητα, ομαλή μετάβαση στην ενηληκίωση.
Τα παιδιά που γνώρισα εκεί δεν πρόκειται να τα ξεχάσω ποτέ. Ήταν αναζωογονητικό να βρεθώ ανάμεσα σε άτομα που ήταν οι εαυτοί τους και ήταν άνετα με τη σεξουαλικότητα τους. Βρήκα τα χρωματιστά νύχια των αγοριών που γνώρισα τόσο όμορφα όσο και είναι και οι ψυχές τους.
Νόμιζα πως μετά την επίσκεψη μου στο κέντρο της νεολαίας ότι ήταν να βιώσω από εμπειρίες και περιπέτειες σιγά σιγά έκλεινε τον κύκλο του. Η αποχώρηση διαδέχτηκε την παραμονή μου εκεί εξαιρετικά γρήγορα, σαν αστραπή. Προτελευταία μέρα και επισκεπτόμαστε ένα aquapark με τις γνωστές ατραξιόν, τσουλήθρες, πισίνες και ούτω καθεξής. Η φοβητσιάρα μέσα μου παρούσα μεν αλλά είχα αναθαρρήσει ήδη από τις προηγούμενες μέρες και αποφάσισα να δοκιμάσω όσα περισσότερα μπορώ. Μια απόφαση που τελικά οδήγησε κάπου ανέλπιστα καλά.
Μέσα σε αυτές τις σκοτεινές τσουλήθρες με το νερό να ορμά καταπάνω μου συνειδητοποίσα κάτι. Η ζωή όντως είναι απρόβλεπτη και δεν αποτελεί κάποιου είδους κοινότοπη ατάκα σε ταινίες. Κάποια στιγμή λοιπόν χάνω την ισορροπία μου με αποτέλεσμα το κεφάλι μου να προσκρούεται στο τοίχωμα της τσουλήθρας. Αργότερα θα χτυπούσα και αγκώνες, γόνατα αφού οι στροφές ήταν απότομες και εγώ θα γλιτρούσα χάνοντας τον έλεγχο συχνά πυκνά.
Ήρθα αντιμέτωπη με τις φοβίες μου. Ναι, αυτό έγινε χωρίς αμφιβολία. Το πάρκο ενώ στην αρχή παρουσιάστηκε σαν ευκαιρία να διασκεδάσω χωρίς να αγχώνομαι για τυχόν χτυπήματα και μώλωπες κατέληξε να σχηματίσει μια ουσία. Βγήκα με ένα καρούμπαλο και μελανιές να κοσμούν το κάτω μέρος του σώματος μου. Η πτυχή του εαυτού μου που επιθυμεί να προσδίδει μια πιο ποιητική διάσταση στις εμπειρίες μου αποκαλεί τις μελανιές αυτές παράσημα πολέμου. Με τον εσυτό μου σε πόλεμο από όταν με θυμάμαι. Η πιο ειλικρινής τοποθέτηση που κάνω με το πέρας του ταξιδιού μου στη Γερμανία είναι αυτή.
Υπέρμετρη ευγνωμοσύνη για τον οργανισμό υποδοχής στη Κολωνία, για τη ζεστασιά, την φιλοξενία και τη καλοσύνη που μοίρασαν απλόχερα.
Ταξίδι τελικά δεν είναι μόνο διακοπές και χαλάρωση. Σημαίνει πολλά παραπάνω από το να γευτείς τις σπεσιαλιτέ μιας χώρας, να κολυμπήσεις στις θάλασσες της, να βολτάρεις στις γειτονιές της. Η ουσία έγκειται στο να ακούσεις, να αφουγκραστείς. Να υψώσεις τις κεραίες σου και να λάβεις ότι νέο έχει να σου προσφέρει η παραμονή σε ένα διαφορετικό περιβάλλον. Για αυτούς και για άλλους τόσους λόγους η Κολωνία έχει κρατημένη μια θέση στη καρδιά μου όσα χρόνια και αν μεσολαβήσουν.
Έμμα Σέικο
*Ακολουθήστε το brooklyne.gr στο Google News για να ενημερώνεστε άμεσα για όλα τα νέα μας άρθρα!
