Ο Charlie Chaplin γεννήθηκε στις 15 Απριλίου του 1889 στο Λονδίνο και μέσα από την τηλεοπτική του περσόνα “Charlot” έγινε παγκόσμιο φαινόμενο, ενώ μέχρι σήμερα παραμένει μια από τις πιο εμβληματικές μορφές του βωβού κινηματογράφου.
Με μια καριέρα που κράτησε για παραπάνω από 75 χρόνια, βρέθηκε μπροστά από τον κινηματογραφικό φακό από την παιδική του ηλικία, μέχρι και το θάνατο του στις 25 Δεκεμβρίου του 1977, στην ηλικία των 88 ετών.
Καθόλη τη διάρκεια της καριέρας του πρωταγωνίστησε σε δεκάδες ταινίες, αλλά αναμφίβολα οι πιο σημαντικές ήταν οι κωμωδίες, σαρκαστικές και έξυπνες όπως στο “The Great Dictator” και πολλές άλλες.
Πάμε λοιπόν να δούμε μια σειρά από τις πιο χαρακτηριστικές του κωμωδίες:
“The Gold Rush”, 1925
Παραγωγή του 1925, γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από τον ίδιο. Αποτέλεσε έμπνευση για εκείνον η ιστορία των Donner Party που όταν αποκλείστηκαν στη Sierra Nevada, αναγκάστηκαν να στραφούν στον κανιβαλισμό ή έτρωγαν τα δέρματα από τα παπούτσια τους.
Ο Chaplin πίστευε ότι η τραγωδία και η κωμωδία δεν απέχουν μεταξύ τους, γι’ αυτό αποφάσισε να τις συνδυάσει. Ανάμεσα στις σκηνές του φίλμ θα δεί κάποιον τον Chaplin να μαγειρεύει και να ονειρεύεται το παπούτσι του ενώ παράλληλα ο πεινασμένος φίλος του Big Jim τον ονειρεύεται σαν μαγειρεμένο κοτόπουλο.
Το “The Gold Rush” βραβεύτηκε από την Ακαδημία για την “καλύτερη μουσική επένδυση” και για την “καλύτερη ηχογράφιση ταινίας” το 1942 και μέχρι σήμερα θεωρείται από τις πιο σημαντικές δουλειές του Chaplin.
“Modern Times”, 1936
Το Modern Times είναι μια βουβή κωμωδία σκηνοθετημένη από τον ίδιο με θέμα τις δυσκολίες που περνάει κανείς, για να επιβιώσει στον καινούριο βιομηχανοποιημένο κόσμο. Το φιλμ αποτελεί ένα σχόλιο απέναντι στην απελπισμένη εργασία της εποχής και τις οικονομικές της δυσκολίες.
Το 1989 επιλέχθηκε ανάμεσα σε 25 ταινίες από την Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου για την πολιτιστική και ιστορική της αισθητική. 14 χρόνια μετά παρουσιάστηκε εκτός συναγωνισμού στο Φεστιβάλ Καννών του 2003.
“The Great Dictator”, 1940
Το The Great Dictator αποτελεί μια πολιτική κωμική σάτιρα του 1940 και κλασσικά όπως και οι προηγούμενες, γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από τον ίδιο. Μπορεί να ήταν από τους λίγους συνεχιστές της παράδοσης του βωβού κινηματογράφου, παρόλα αυτά το The Great Dictator αποτελεί την πρώτη του ταινία με ήχο.
Στο φιλμ βλέπουμε την καταδίκη των Χίτλερ, Μουσολίνι και των ναζί. Την περίοδο της κυκλοφορίας του η Αμερική βρισκόταν σε περίοδο ειρήνης με την Γερμανία. Έγινε η πιο εμπορική του ταινία, και στη βιογραφία του το 1964 αναφέρει ότι δε θα μπορούσε να την υλοποιήσει αν ήξερε την πραγματική έκταση των εγκλημάτων των ναζί.
“The Kid”, 1921
https://www.youtube.com/watch?v=LQE0c1Zugx8
Στην ταινία παραγωγής του 1921 είδαμε τον Chaplin να συμπρωταγωνιστεί με τον μικρό Jackie Coogan. Ήταν η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Chaplin, και αποτέλεσε μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία.
Είναι από τις πρώτες ταινίες που συνδύασαν το δράμα με την κωμωδία και παράλληλα συνέπεσε με το διαζύγιο από την πρώτη του γυναίκα. Η 12χρονη τότε Lita Grey που ενσάρκωσε έναν άγγελο στην ταινία, θα γινόταν η δεύτερη γυναίκα του με το γάμο τους να διαρκεί από το 1924 έως το 1927.
Ο Chaplin και ο Coogan συναντήθηκαν για τελευταία φορά το 1972, όταν ο πρώτος βραβεύτηκε από την ακαδημία για την συνολική του προσφορά, στον κινηματογράφο.
“City Lights”, 1931
Το City Lights είναι μια ρομαντική κωμωδία που ακολουθεί τις περιπέτειες του Chaplin καθώς ερωτεύεται ένα τυφλό κορίτσι, ενώ παράλληλα αναπτύσει μια ιδιαίτερη φιλία με έναν αλκοολικό εκατομμυριούχο.
Παρόλο που εκείνη την περίοδο βρισκόντουσαν σε άνοδο οι ταινίες με ήχο, εκείνος συνέχισε να δουλεύει πιστά σε βουβές παραγωγές. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν το Δεκέμβριο του 1928 και ολοκληρώθηκαν τον Σεπτέμβριο του 1930.
Έγινε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία και σύμφωνα με τους κριτικούς δεν αποτελεί μόνο την καλύτερη ταινία της καριέρας του, αλλά και όλων των εποχών.
Όπως και να έχει ανεξάρτητα από τις ταινίες, η ιδιαίτερη προσωπικότητα του Chaplin κατάφερε να μείνει στην ιστορία μέσα από την γλυκιά, αστεία μελαγχολία που έδωσε στο κοινό. Μερικές περσόνες εξάλλου δεν χρειάζονται μεγαλύτερη ανάλυση, παρά μόνο να τις θυμόμαστε και να αναφερόμαστε στο έργο που μας άφησαν στο πέρασμα τους.
Χρύσα Αντωνιάδη
