Έλενα Φάκου
Το “franchising” είναι η χειρότερη μορφή απιστίας που συμβαίνει στις κοινωνίες του Δυτικού Κόσμου, όπου η πολυγαμία δεν είναι ούτε νόμιμη, ούτε αποδεκτή. Είναι τραγική, διότι οι συνέπειές της είναι πολλαπλές, πολυδιάστατες και επηρεάζουν ένα πλήθος ανθρώπων. Σχεδόν πάντα, το άτομο που την διαπράττει είναι άνδρας, παντρεμένος και με παιδιά, ο οποίος φαινομενικά έχει τον “τέλειο” γάμο-βιτρίνα και παρασκηνιακά τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά, αφού ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει δημιουργήσει περισσότερες από μία οικογένειες και συνήθως η μία αγνοεί την ύπαρξη της άλλης. Πως τα φέρνει βόλτα; Αυτή την ερώτηση θα πρέπει να την κάνετε στον ίδιο.
Το θέμα είναι πως τίποτα δεν μένει κρυφό για πάντα, με αποτέλεσμα όταν το θέμα αποκαλυφθεί, οι συνέπειες να είναι τεράστιες τόσο σε ψυχικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο, για ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων τους οποίους έχει πληγώσει και προδώσει όλους, καθώς διατηρούσε μέχρι τότε τις σχέσεις του μαζί τους βασισμένες πάνω στο ψέμα και στην υποκρισία. Ειδικά αν υπάρχουν παιδιά, αυτά είναι τα χειρότερα θύματα. Το πρόβλημα είναι πως ο άνδρας που κάνει “franchising” στις σχέσεις του, στο τέλος έχει το θράσος να το παίζει και θύμα, ζητώντας και τα ρέστα από τους υπόλοιπους εμπλεκόμενους οι οποίοι απλά ήταν πιόνια στο σατανικό παιχνίδι του.
Σύμφωνα με την συντάκτρια που ειδικεύεται σε θέματα σχέσεων Ossiana Tepfenhart, η τακτική αυτή θυμίζει την αντίστοιχη εμπορική. Δηλαδή ένας άνδρας δημιουργεί εκτός από το “βασικό” του “κατάστημα” που είναι το πρώτο σπίτι του, αυτό που ζει με την πρώτη του σύζυγο και πιθανόν τα παιδιά του, άλλο ένα, το “υποκατάστημα” στο οποίο ζει με την ερωμένη του με την οποία επίσης πιθανόν να έχει αποκτήσει και άλλα παιδιά. Σε ακραίες περιπτώσεις, όταν δηλαδή ταξιδεύει στο εξωτερικό, μπορεί να έχει παντρευτεί και τη δεύτερη γυναίκα. Εκεί πλέον μιλάμε για διγαμία, κάτι που τον κάνει εγκληματία του κοινού ποινικού δικαίου.
Αλλά ας επιστρέψουμε στην πιο “ελαφριά” εκδοχή του “franchising”. Η πρώτη σύζυγος δεν γνωρίζει τίποτε απολύτως. Η δεύτερη γυναίκα ή δεν γνωρίζει τίποτε επίσης, ή γνωρίζει τη μισή αλήθεια, καθώς προσπαθεί με ψέματα να την κάνει να πιστέψει πως ο γάμος του έχει τελειώσει, είναι συμβατικός ή τελοσπάντων απομένει μόνο το τυπικό της διαδικασίας του διαζυγίου το οποίο αποφεύγει αποκλειστικά και μόνο για τα παιδιά που τα χρησιμοποιεί ως δικαιολογία. Και το να χρησιμοποιεί κανείς τα παιδιά του είναι η μεγαλύτερη αλητεία απ’όλες.
Το πράγμα λειτουργεί κάπως έτσι: Εκείνος ισχυρίζεται στην πρώτη του οικογένεια ότι αναγκάζεται να λείπει πολλές ώρες ή και ημέρες εξαιτίας των επαγγελματικών του υποχρεώσεων και προσπαθεί να είναι τυπικός στις οικονομικές του υποχρεώσεις για να μην κινεί υποψίες. Όταν τυχόν η σύζυγος υποψιαστεί κάτι, τη βγάζει τρελή και τα αρνείται όλα αποδίδοντας την απουσία του στην εξοντωτική δουλειά του και εκείνη μάλλον θέλει να τον πιστέψει-και σε ένα βαθμό το κάνει. Όσο για την δεύτερη παράλληλη οικογένεια, κι εκεί χειρίζεται τα πράγματα αντίστοιχα. Λέει τις κατάλληλες δικαιολογίες, χρησιμοποιεί μισόλογα και κρύβεται, ενώ συνήθως αποφεύγει τη συζήτηση όταν ανοίγει.
Όμως κάποια στιγμή αυτό τον εξοντώνει, ή βλέπει ότι δεν τραβάει άλλο, καθώς έχει υποτιμήσει πολύ τη νοημοσύνη όλων των εμπλεκόμενων και έχει υπερτιμήσει τη δική του. Τότε είναι που η πρώτη οικογένεια, ανακαλύπτει πως εκείνος είχε μια δεύτερη παράλληλη οικογένεια, με την οποία συζούσε και μπορεί να αποτελείται από μια σταθερή και μακροχρόνια ερωμένη ή ακόμη και παιδιά. Και μέχρι τότε, η πρώτη οικογένεια που μπορεί να το διαισθανόταν αλλά να μην ήθελε να το παραδεχθεί, όταν σκάει επιτέλους η βόμβα βρίσκεται μπροστά σε ένα τεράστιο σοκ που προσπαθεί να διαχειριστεί. Το ίδιο ισχύει και για τη δεύτερη οικογένεια η οποία έχει τους δικούς της παρόμοιους λόγους να νιώθει προδομένη και αηδιασμένη.
