Brooklynettes
Λίγο πολύ όλοι μας κάποια στιγμή σε κάποιο βαθμό ζήσαμε το σωστό, το τίμιο, το ορθόδοξο το hangover. Αν δε πέσαμε στη φάκα της μέθης τότε κατά πάσα πιθανότητα όλο και κάποιον φίλο ή φίλη θα γιατροπορεύσαμε. Υπάρχει όμως και ο όρος κοινωνικό hangover.
Τι είναι όμως αυτό το κοινωνικό hangover; Προσδιορίζεται ουσιαστικά ως το αίσθημα δυσφορίας που έκαστος βιώνει μετά μετά από κοινωνικές συναναστροφές. Μπορεί να προκύψει στο τέλος της ημέρας ή μόλις μετά από μια κοινωνική επαφή. Παρουσιάζεται επιπρόσθετα και η πίεση για καταβολή μεγαλύτερης προσπάθειας να είσαι «παρών» στη στιγμή.
Με αποτέλεσμα δημιουργείται εξάντληση και το άτομο αισθάνεται μια σύγχυση. Αν επιχειρήσουμε να το πούμε τελείως λαϊκά νιώθεις ότι το έχεις παρακάνει με το έξω και την διασκέδαση και μη χειρότερα με τη κουβέντα.
Και φυσικά τώρα με την άρση της καραντίνας μας αφορά πιότερο από ποτέ. Τη μια στιγμή μπορεί να παρτάρεις ξέφρενα ή να απολαμβάνεις ποιοτικό χρόνο με φίλους και την άλλη να είσαι στα πατώματα με τον ψυχισμό σου υπό κατάρρευση.
Το οξύμωρο φαίνεται να είναι ότι αυτή η πτώση στη διάθεση και στην ενέργεια μας για κάποιους συνοδεύεται και από επιθυμία να επιστρέψουν στο ζεν της καραντίνας. Ησυχία και απομόνωση. Όταν ειδικά είσαι εσωστρεφής με τη βούλα έχεις κερδίσει ήδη ένα προπληρωμένο εισητήριο για τη χώρα του δε-θέλω-να-δω-άνθρωπο-μπροστά-μου-ξανά.
Εικάζω πως για τους κοινωνικά ενεργούς η εμπειρία του κοινωνικού hangover μοιάζει σαν να έρχεται μια τεράστια νταλίκα κατά πάνω τους και αυτοί να είναι κολλημένοι σε ένα σημείο.
Σαν άτομο που βίωσε και τα δύο είδη hangover δεν υπάρχει χειρότερο από το κοινωνικό. Προτιμώ να ξυπνάω με έναν πονοκέφαλο που να με κάνει έρμαιο της άθλιας -από το ποτό όμως- διάθεσης μου. Έχω τη λεκάνη μου για να αποβάλλω τις ποσότητες αλκοόλ που κατανάλωσα και τις κολλητές σε α απόσταση αναπνοής για ότι χρειαστώ.
Εύκολα επιλύσιμο. Πλέον ο απαιτούμενος χρόνος για να συνέλθω έχει μικρύνει σημαντικά καθώς έμαθα καλύτερα τον οργανισμό. Μακάρι όλα να λειτουργούσαν με την ίδια ομαλότητα και στη περίπτωση του κοινωνικού hangover.
Όντας φοιτήτρια σε μια από τις γνωστότερες φοιτητουπόλεις στην Ελλάδα είχα τεράστιες προσδοκίες από τον εαυτό μου με το άνοιγμα της εστίασης. Οι παρέες μου επέστρεψαν -όσοι απέμειναν και δε ξενοίκιασαν- χαίραμε όλοι άκρας υγείας. Κι όμως κάτι πήγαινε λάθος.
Το καταλάβαινα από το όπως απέστρεφα το βλέμμα μου μετά από κάθε πρόποση και τσούγκρισμα. Το τελευταίο αστικό για να επιστρέψω στο σπίτι μου το έβλεπα όπως ο πνιγμένος τη σωσίβια λέμβο. Βασάνιζα νοητικά τον εαυτό μου για το πως θα τους ξεφουρνίσω ότι δε θέλω να αγοράσουμε μπύρες και να αράξουμε πλατεία. Δεν ήθελα το ταξί ως μέσο επιστροφής γιατί αυτό αυτομάτως σήμαινε επιπρόσθετες ώρες που θα νιώθω ότι η ψυχή μου βολοδέρνει κάπου αλλού και μόνο το σώμα μου ήταν εκεί να δίνει μια πειστική παράσταση.
Τι να εξηγήσω άλλωστε; Κουράστηκα από τι; Μοναδική υποχρέωση το διάβασμα της εξεταστικής άλλωστε και οι τυπικές εκκρεμότητες της καθημερινότητας. Δε πίστευα ότι είχα δικαίωμα να μιλήσω. Υπήρχαν άλλοι με χειρότερα προβλήματα. Αυτό ήταν λάθος και το συνειδητοποιώ εκ των υστέρων.
Αγνόησα τον εαυτό μου λοιπόν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Άλλες φορές θα επέλεγα την απομόνωση προφασιζόμενη έλλειψη χρόνου. Μου έλλειπαν όμως και οι φίλες μου που βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής. Δειλά δειλά άρχισα να βγαίνω από το καβούκι μου. Θα πρότεινα να φάμε παρέα το φαγητό της λέσχης ή κάνα meet up για ελληνικό καφέ στο σπίτι κάποιας.
Δεν υπάρχει κάποιος οδηγός χρήσης που τον ακολουθείς βήμα βήμα για να συνέλθεις. Τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου άποψη. Αν επισκέπτεσαι ειδικό να συνεχίσεις και να αναφέρεις αυτό που σε ταλαιπωρεί. Αν πάλι εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές είσαι συνομήλικη μου και πιθανώς φοιτήτρια, πολλά πανεπιστήμια στην Ελλάδα έχουν δομές συμβουλευτικής όπου δέχονται φοιτητές αφιλοκερδώς. Δεν είμαστε μόνοι.
Μια ακόμη συμβουλή. Κάτι που μου δίδαξε η όλη εμπειρία είναι πως η ιεραρχία των εξόδων σώζει. Αποδείχθηκε τρομερά ευφυές να βάζω σε μια προτεραιότητα τα σούρτα φέρτα μου. Αναλόγως το άτομο, την συναισθηματική εγγύτητα μου σε αυτό και την επιλεγόμενη τοποθεσία για την έξοδο άρχισα να φιλτράρω καλύτερα αυτό που μου συνέβαινε.
Να ακούτε τον εαυτό σας και τις ανάγκες του. Όταν νιώσετε να πιάνετε πάτο μη φοβηθείτε να ζητήσετε χέρι βοήθειας. Όσοι σας αγαπούν δε θα σας αμφισβητήσουν σε μια κρίσιμη σας στιγμή και δε θα ακυρώσουν τη σημασία αυτού που αντιμετωπίζετε. Να χαρείτε τον καλοκαιρινό ήλιο, τη θάλασσα και να θυμάστε καλά θα περνάτε μόνο όταν το μέσα σας είναι σε ισορροπία.
Έμμα Σέικο
*Ακολουθήστε το brooklyne.gr στο Google News για να ενημερώνεστε άμεσα για όλα τα νέα μας άρθρα!
