Χρύσα Αντωνιάδη
Είναι εκείνη η αμήχανη ερώτηση που κάνει την καρφίτσα στο πάτωμα να ακουστεί. Έχουμε ποτέ σκεφτεί όμως γιατί μπορεί να παθαίνουμε “εγκεφαλικό” και μόνο σε μια τόσο απλή ερώτηση, η οποία συνήθως παίρνει την χαριτωμένη απάντηση του “Εσύ πόσο με κάνεις;”
Πρόσφατα “έπεσα” σε μια συζήτηση που ρωτήσανε μια κοπέλα την ηλικία της, και ενώ εκείνη δεν ήταν πάνω από 25, φοβήθηκε να πει ανοιχτά την ηλικία της λες και κανείς θα την έκανε στα χρόνια της Betty White. Αρχικά απόρησα αλλά λίγο αργότερα κατάλαβα ότι πρόκειται για την πιο cult άβολη ερώτηση όλων των εποχών, γιατί όμως μας συμβαίνει αυτό;
Γιατί πολύ απλά κανείς μας δεν μπορεί να συμβιβαστεί με το χρόνο.
Οι μέρες περνάνε νερό, δεν ξέρουμε πότε αλλάξαμε χρονιά, δεκαετία και όλα τα σχετικά ενώ οι περισσότεροι από εμάς αναπολούμε την παιδική μας ηλικία σα να ήταν μόλις χθές. Γίναμε ενήλικοι πριν καν το καταλάβουμε, μέσα σε ένα βουνό υποχρεώσεων για το οποίο κανείς δε μας είχε προετοιμάσει, και τώρα στεκόμαστε να κοιτάμε ένα καθρέφτη γεμάτοι απορίες.
Οι θεωρίες βέβαια ίσως να είναι παραπάνω από δύο. Αφενός θέλουμε να φαινόμαστε μικρότεροι άρα τουτέστιν πιο “ελκυστικοί”, κάτι το οποίο όμως δε θα μπορούσε να μας εξασφαλίσει για πολύ ούτε η Isabella Roselini με το “μαγικό” της ζωμό στο “Death Becomes Her”, αλλά από την άλλη φοβόμαστε ότι η καθημερινότητα θα αποκαλύψει όσα περνάμε, επάνω στο δέρμα και γενικότερα στην εμφάνιση μας.
Προσωπικά είμαι η Χρύσα και είμαι 37 ετών. Αν μου έδειχνες μια γυναίκα όταν ήμουν στα 25 και μου έλεγες ότι ήταν 37 θα σκεφτόμουν πόσο μεγάλη είναι, αλλά δυστυχώς δε πάει ακριβώς έτσι. Αυτό που κατάλαβα με τα χρονια και σχεδόν δύο δεκαετίες μετά το λύκειο, είναι ότι η κάθε ηλικία έχει την γοητεία και την ωριμότητα της και πρέπει να γίνεται ξεκάθαρα embrace για αυτό. Δε θα πρέπει να μπαίνουμε σε “κουτάκια”, όσο και αν θέλουν τα κοινωνικά μας πρέπει.
Όλοι υπήρξαμε 25-35-45 και θα υπάρξουμε και παραπάνω. Μη φοβάσαι να πεις την ηλικία σου, γιατί έχει τόσα πολλά να διηγηθεί για εσένα που την προσβάλλεις λίγο. Ξέρεις πόσα πέρασε για να είσαι σήμερα όσο είσαι…;
Χρύσα Αντωνιάδη
