H Rita Hayworth γεννήθηκε ως Margarita Carmen Cansino τον Οκτώβριο του 1918 και πέθανε το Μάιο του 1987. Καθιερώθηκε βέβαια ως η κοκκινομάλλα που τραγούδησε το “Put the blame on mame” στην ταινία Gilda του 1946. Η πανέμορφη σταρ γύρισε μέσα σε 37 χρόνια 61 ταινίες και αυτό την έκανε ένα από τα πιο εμπορικά ονόματα του Hollywood. Έζησε μια ζωή που τα είχε όλα: Δόξα, φήμη, θυελλώδεις έρωτες, μεγάλα πάθη, πολλά χρήματα, γάμους, διαζύγια και στο τέλος μοναξιά. Η ίδια έλεγε: “`Ήθελα αυτό που θέλουν όλοι… Να με αγαπούν…”
H Rita εκτός από ηθοποιός ήταν και χορεύτρια, γι αυτό άλλωστε και το χορευτικό της στη Gilda άφησε εποχή, αφού ήταν το πιο αισθησιακό …στριπτίζ στο οποίο αποχωρίστηκε μονάχα το ένα της γάντι. Η Hayworth τραγούδησε εκτός από το “Put The Blame On Mame” και το “Amado mio” και αποτέλεσε έμπνευση για τη φράση: ” Οι άντρες προτιμούν τις ξανθιές, παντρεύονται τις μελαχρινές, αλλά θα τις άφηναν όλες για τις κοκκινομάλλες”. Η ηθοποιός έγινε εξώφυλλο στο περιοδικό Life ούτε μια, ούτε δυο, αλλά πέντε φορές και αυτό στάθηκε η αφορμή για να της δοθεί ο χαρακτηρισμός “Μεγάλη Αμερικανίδα Θεά του Έρωτα”.
Η Margarita Carmen Cansino γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη από μητέρα Αγγλοιρλανδή και πατέρα Ισπανό. Ξεκινά μαθήματα χορού σε ηλικία μόλις τριών ετών και στα 8 της χρόνια συμμετέχει στην πρώτη της ταινία, μια μικρού μήκους παραγωγή της Warner Bros με τίτλο La Fiesta. Ήδη στα 17 της χρόνια έχοντας εντυπωσιάσει τον ιδιοκτήτη της Columbia Pictures υπέγραψε αποκλειστικό συμβόλαιο με την εταιρία. Γίνεται κοκκινομάλλα, αλλάζει το όνομά της: Η Rita Hayworth είχε μόλις γεννηθεί. Ήταν από τις πρώτες star του Hollywood που έκανε αισθητικές επεμβάσεις και διόρθωσε τις ατέλειες του προσώπου της ενώ πρόσεξε ακόμη και τη γραμμή των μαλλιών στο κεφάλι της απαλλάσοντας το μέτωπό της από αντιαισθητικές φύτρες, κάτι που ακόμη και σήμερα, κάνουν μόνο πραγματικά ψαγμένες γυναίκες.
Ο πρώτος της γάμος γίνεται το 1937 όταν είναι μόλις 19 ετών με το manager της Edward C. Judson ενώ την ίδια χρονιά πρωταγωνιστεί στην ταινία “The Shadow”. Ο γάμος αυτός τελείωσε το 1942 για να έρθει μετά ο δεύτερος γάμος με το μεγάλο της έρωτα τον Οrson Welles με τον οποίο απέκτησαν και μια κόρη τη Rebecca. H καθιέρωσή της ήρθε το 1941 με την ταινία “Βlood and Sand” η αποθέωση όμως, επέρχεται το 1946 όταν γίνεται πλέον η θρυλική “Gilda”.
Στη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου η Rita εμψύχωνε τους Αμερικανούς στρατιώτες. Οι Αμερικανοί αεροπόροι τη λατρεύουν τόσο που κολλάνε τη φωτογραφία της στη βόμβα που έριξαν πάνω στο νησί Bikini του Ειρηνικού Ωκεανού. Μάλιστα η ταμπέλα της “σεξοβόμβας” σύμφωνα με τους δημοσιογράφους της εποχής, της δίδεται για δεύτερη φορά, όταν οι επιστήμονες που συμμετέχουν πάνω στο πείραμα για την ατομική βόμβα, της δίνουν το όνομα “Gilda”. Η ίδια εξοργίζεται με όλα αυτά γιατί θεωρεί αρνητικό να ταυτίζεται με πράξεις πολέμου. Πρόσφατα, όταν αποκαταστάθηκε η αλήθεια, μαθεύτηκε πως τελικά δόθηκε μόνο το όνομα Gilda στη βόμβα, χωρίς να χρησιμοποιηθεί η φωτογραφία της.
To 1947 παίρνει διαζύγιο από τον Welles λέγοντας “Δεν άντεχα άλλο τη μεγαλοφυία του.” Ο τρίτος της γάμος έρχεται το 1949 με τον Πρίγκιπα Aly Khan με τον οποίο αποκτά και τη δεύτερη κόρη της Yasmin. Ο γάμος αυτός διαρκεί μόλις δυο χρόνια και το τρίτο διαζύγιο έρχεται το 1951. Παντρεύτηκε και χώρισε άλλες δυο φορές: Toν Dick Haymes από το 1953 μέχρι το 1955 και τον James Hill από το 1958 έως το 1961.”΄Ολοι οι άντρες της ζωής μου ερωτεύτηκαν την Gilda, αλλά…ξύπνησαν μ’εμένα!” λέει αφοπλιστικά για την αποτυχημένη της προσωπική ζωή. Αρχίζει να παρουσιάζει τα πρώτα σημάδια της νόσου Αλτσχάιμερ ενώ δεν είναι ούτε πενήντα ετών. Έχοντας ήδη εγκαταλείψει τον κινηματογράφο, εθίζεται στο αλκοόλ για να αντιμετωπίσει την αρρώστια. Σε μια από τις κρίσεις της χτυπά τα συγγενικά της πρόσωπα τα οποία πλέον δεν αναγνωρίζει.
Πέθανε το 1987 στα 68 της χρόνια σε ένα νοσοκομείο της Νέας Υόρκης έχοντας δίπλα της μονάχα την κόρη της Yasmin, η οποία είπε για εκείνη: “Χωρίς να το ξέρει, η μητέρα μου με έκανε να καταλάβω πόσο πολύτιμη και εύθραστη είναι η ζωή.”Η Yasmin, είναι αντιπρόεδρος του Οργανισμού για το Αλτσχάιμερ, και πρόεδρος της Διεθνούς Εταιρείας της Νόσου.
