Προχθές το απόγευμα στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας επήλθε επιτέλους η κάθαρσις σε ένα δράμα που ακόμα όμως δεν έχει τελειώσει.
Φτάσαμε στο δικαστικό τέλος αυτής της υπόθεσης. Είμαι πολύ προσεχτική με τα λόγια μου βλέπετε. Δικαστικό. Η δικαιοσύνη στάθηκε στο ύψος της και ένορκοι και δικαστήριο αποφάσισαν ομόφωνα για την ενοχή της Έφης για το αδίκημα της απόπειρας ανθρωποκτονίας από πρόθεση, ακολουθώντας την πρόταση του εισαγγελέα και όρισαν ως ποινή την ανώτατη που προβλέπεται για αυτά τα αδικήματα τα 15 έτη κάθειρξη.
Ας κάνουμε λίγο μια παρένθεση και ας θυμηθούμε ποιος ο σκοπός της κάθε ποινής. Αρχικά να τιμωρήσει τον ένοχο για την πράξη του και δεύτερον να τον σωφρονίσει. Τρίτον, για να ικανοποιήσει το αίσθημα δικαίου του θύματος ή των συγγενικών προσώπων που έχουν πληγεί από τις πράξεις του θύματος, τέταρτον για να ικανοποιήσει το αίσθημα δικαίου της κοινωνίας και πέμπτον να αποτρέψει στο μέλλον άλλους από το να κάνουν τις ίδιες πράξεις.
Στην περίπτωση λοιπόν της Έφης είχαμε μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση όπου η απόφαση για την ενοχή της για απόπειρα ανθρωποκτονίας και η ανώτατη ποινή είχαν όλα τα αυτά τα χαρακτηριστικά. Όταν πρόκειται για τόσο ειδεχθή εγκλήματα που σοκάρουν την κοινωνία και την ευαισθητοποιούν σε τόσο μεγάλο βαθμό, ο ρόλος της δικαιοσύνης έχει και οφείλει να έχει όλα τα παραπάνω στοιχεία.
Η Έφη τιμωρήθηκε με τη μεγαλύτερη ποινή, θα της δοθεί η ευκαιρία να σωφρονιστεί (το αν τα καταφέρει είναι μια άλλη κουβέντα), ικανοποιήθηκε η Ιωάννα και η οικογένειά της με τον τρόπο που τους φέρθηκε η δικαιοσύνη, ικανοποιήθηκε και η κοινωνία και η ποινική και κοινωνική τιμωρία της Έφης είμαι σίγουρη ότι θα αποτρέψει στο μέλλον παρόμοιες πράξεις.
Θα σταθώ σε ένα σημείο στην αγόρευση των συνηγόρων υπεράσπισης, σε εκείνο που δεν ζήτησαν να αναγνωριστεί το ελαφρυντικό της ειλικρινούς μεταμέλειας, και θα πω ένα μεγάλο μπράβο τουλάχιστον που μπόρεσαν και ήταν ειλικρινείς στο δικαστήριο και στην Ιωάννα. Κανένας μας δεν πείστηκε ποτέ ότι το έχει μετανιώσει και οι δικηγόροι της το κατάλαβαν αυτό και είχαν την ευθιξία να μην το χρησιμοποιήσουν, εξάλλου θα θύμωναν ακόμα περισσότερο τους δικαστές.
Επίσης είχε γίνει αρκετή συζήτηση το προηγούμενο διάστημα για την απουσία γυναικών από το ένορκο σώμα και κατά πόσο αυτό ήταν ηθικά σωστό, γιατί νομικά υπήρχε το δικαίωμα. Είδαμε λοιπόν και τους άντρες ενόρκους να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων και να αποφασίζουν ακριβώς το ίδιο που πιθανόν θα αποφάσιζαν οι γυναίκες και φοβούνταν οι δικηγόροι της Έφης για αυτό και ζήτησαν την εξαίρεσή τους. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι από την αρχή της υπόθεσης αυτής, η κοινωνία αγκάλιασε τόσο σφιχτά την Ιωάννα που δεν είχε σημασία πια το φύλλο. Ήμασταν όλοι με την Ιωάννα.
Ιωάννα το γνωρίζουμε πολύ καλά ότι για εσένα τίποτα δεν έχει τελειώσει εδώ, το βουνό που πρέπει να ανέβεις ακόμα είναι πολύ μεγάλο και δεν είσαι ούτε στα μισά. Γνωρίζουμε ότι ο εφιάλτης σου θα ξαναζωντανέψει όταν η Έφη εκτίσει τα 2/5 της ποινής της και βγει έξω, όμως δεν πρέπει να φοβάσαι πια για τίποτα από όλα αυτά. Αυτό το δώρο που έκανες άθελά σου στην κοινωνία, σε μια ανθρωποφαγική κοινωνία, που ακόμα επέτρεπε η μια γυναίνα να μισεί την άλλη, είναι τεράστιο και θα το καταλάβεις με τα χρόνια. Άλλαξες τις σκέψεις μιας ολόκληρης γενιάς γυναικών και κοριτσιών, έγινες σύμβολο γυναικείας αλληλεγγύης, ένωσες όλες τις γυναίκες, και η κοινωνία θα σου είναι αιώνια ευγνώμων.
Οι φίλες σου προχθες φόρεσαν όλες μια λευκή μάσκα και έκαναν έναν κλοιό αγάπης γύρω σου. Και ζηλέψαμε όσες δεν ήμασταν εκεί να φορέσουμε τη δική μας λευκή μάσκα και να σταθούμε περήφανα γύρω σου. Γιατί αυτή η μάσκα δεν ήταν για να αισθανθείς εσύ πιο όμορφα ή άνετα, αλλά για να αισθανθούμε εμείς πιο όμορφες. Όμορφες σαν εσένα.
Γιατί τώρα πια όλες μας λένε Ιωάννα.
Δώρα Τσαμπάζη
