Η επίθεση στην 34χρονη Ιωάννα είναι κάτι παραπάνω από ένα έγκλημα. Είναι μια άρρωστη νοοτροπία, που δυστυχώς μαστίζει τα περισσότερα γυναικεία μυαλά. Το πιο οξύ βιτριόλι είναι αυτό που στάζει στην ψυχή μας. H επίθεση με βιτριόλι στο πρόσωπο της Ιωάννας είναι η κορυφή του παγόβουνου. Κάτω από την επιφάνεια κρύβεται το εξωφρενικό μέγεθος της γυναικείας αντιζηλίας, που μέχρι σήμερα προφανώς και αποτελεί τη μεγαλύτερη τροχοπέδη στην επίτευξη των στόχων του φεμινιστικού κινήματος. Τι εννοώ. Αν οι γυναίκες κατάφερναν να δείξουν μεταξύ τους μεγαλύτερη αλληλεγγύη και έμεναν ενωμένες, θα νικούσαν. Όμως δυσκολεύονται πολύ. Μου είναι εξαιρετικά δυσάρεστο να παραδέχομαι κάτι τέτοιο. Γιατί αυτοπροσδιορίζομαι ως φεμινίστρια. Όμως ταυτόχρονα γνωρίζω πολύ καλά ότι οι μεγαλύτερες τρικλοποδιές στην προσωπική και την επαγγελματική μου ζωή δόθηκαν από γυναίκες. Δεν μπορώ να εθελοτυφλώ. Μπορώ όμως να ονειρεύομαι ότι μια μέρα θα πάψουμε να είμαστε τόσο ανταγωνιστικές και θα καταφέρουμε να αντιμετωπίζουμε τις διαφορές μας με ψυχραιμία.
Τα διαπροσωπικά προβλήματα δεν λύνονται σε καμία περίπτωση με μερικά ml οξέος. Ψυχραιμία. Η οποία δεν υπήρχε καθόλου στην περίπτωση της μαυροφορεμένης γυναίκας που θεώρησε «εκδίκηση» το να πετάξει καυστική ουσία στο πρόσωπο της Ιωάννας. Την οποία για κάποιο λόγο ήθελε να καταστρέψει. Είτε το «πρόβλημα» μεταξύ των δυο γυναικών ήταν προσωπικό είτε επαγγελματικό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα λυνόταν με λίγο οξύ. Αυτό το λίγο οξύ είναι υπεραρκετό για να καταστρέψει δυο ζωές. Και της μίας και της άλλης. Διότι μπορεί το θύμα να παραμορφωθεί παντοτινά ή και να χάσει την όρασή της, αλλά και η θύτης θα συλληφθεί και θα περάσει τη ζωή της πιθανότατα στη φυλακή. Εκεί θα αναρωτηθεί πολλές φορές, αν τελικά έπρεπε να προβεί σε αυτή την πράξη. Αδιαμφισβήτητα πάντως, μια γυναίκα που φτάνει σε τέτοια ακρότητα έχει ψυχολογικά προβλήματα σοβαρά τα οποία δεν μπορεί να ελέγξει και χρειάζεται βοήθεια.
Κάποτε η πρώην γυναίκα ενός συντρόφου μού πέταξε αυγά στο μπαλκόνι. Ενώ είδα το αυτοκίνητο μιας φίλης μου να έχει πάνω του ζωγραφισμένα με σπρέι τεράστια πέη και ο λόγος ήταν ότι «έφαγε» το γκόμενο μιας άλλης, η οποία άλλη θεώρησε πολύ πετυχημένο να την εκδικηθεί ξεφτιλίζοντας της με αυτό τον τρόπο μέχρι να φτάσει στο πρώτο φανοποιείο και να διορθώσει τη ζημιά. Μπορεί αυτοί οι τρόποι «εκδίκησης» να είναι αστείοι μπροστά στην επίθεση με το βιτριόλι. Όμως έγιναν όλα κάτω από το ίδιο σκεπτικό. Η κ@ριόλ@ θα πληρώσει. Και πάντα στο μυαλό της κάθε «punisher» η πηγή του κακού είναι η «άλλη». Όχι ο άντρας που «ξεμυαλίστηκε» ή «παρασύρθηκε» λες και δεν το ήθελε και αυτή η άλλη τον υποχρέωσε να απατήσει την μέχρι τότε σύντροφό του. Ας είναι αυτό το τελευταίο θλιβερό περιστατικό- όχι άλλο βιτριόλι στις ψυχές και τις ζωές μας.
Εύχομαι μέσα από την ψυχή μου τα πράγματα να εξελιχθούν όσο καλύτερα για την Ιωάννα που δέχθηκε το βιτριόλι μιας παρανοϊκής. Γιατί είναι κάτι παραπάνω από ένα θύμα μιας επίθεσης. Όλη αυτή η κατάσταση συμβολίζει μια λανθασμένη νοοτροπία. Έναν άρρωστο τρόπο σκέψης και μια ακραία εκδικητικότητα τα οποία αντιπροσωπεύει η γυναίκα με τα μαύρα. Όταν κάθε μία από εμάς συνειδητοποιήσει πως πρέπει να αναζητά αλλού την αιτία του προβλήματος που έχει κάθε φορά και όχι στην «άλλη γυναίκα», τότε τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Αν σε απατήσει ο άνδρας σου, τότε εκείνος είναι που φταίει, όχι η γυναίκα με την οποία το έκανε και αν σε αδικεί ο εργοδότης σου, τότε εκείνος δεν αναγνωρίζει την αξία σου και όχι η υπάλληλος στην οποία δείχνει εύνοια.
Έλενα Φάκου
