Τα τελευταία χρόνια η ορολογία iconic μοιράζεται πιο εύκολα και από φυλλάδιο πιτσαρίας, πόρτα σε πόρτα. Iconic εδώ, iconic πιο πέρα και τελικά αναρωτιέμαι, τι ακριβώς σημαίνει; Τι είναι αυτό που κάνει έναν καλλιτέχνη, μια στιγμή ή ένα γεγονός να χαρακτηριστεί με το συγκεκριμένο τρόπο;
Ας μη γελιόμαστε, δε ζούμε στα χρόνια της πρωτοπορίας. Δεν υπάρχει εύκολα η συνταγή για μια καινοτομία, πόσο μάλλον για το κάτι διαφορετικό. Το θέμα είναι πως iconic χαρακτηρίζεται η μοναδικότητα ή αυτό που δε μπορούμε οι ίδιοι να φανταστούμε ότι θα συνέβαινε;
Στην εποχή του ανταγωνισμού είναι πολλά τα κουτάκια που πρέπει να συμπληρώσει κανείς για να πατήσει στο συγκεκριμένο βάθρο. Η “iconic” προσέγγιση όμως δυστυχώς δεν έχει συνταγή, ίσα ίσα που θεωρείται μια μεταβλητή που δε ξέρεις ποτέ και ποιόν θα αγγίξει με το ραβδάκι της. Κοινώς, μπορεί να σημαίνει τα πάντα, αλλά και το απολύτως τίποτα.
Η τελειότητα λοιπόν δεν αποτελεί εισιτήριο για μια iconic εμφάνιση, θέλει πολλά περισσότερα. Παλαιότερα η κουλτούρα του star system υπαγόρευε flawless looks, τα οποία θα αναπαράγονταν από τύπο και μέσα με σκοπό να τραβήξουν την προσοχή και όχι μόνο. Την επόμενη μέρα όμως, όλα είχαν ξεχαστεί, σαν να μην υπήρξαν. Κανείς δε θυμόταν τι συνέβη σε ένα stage ή τι φόρεσε η χ-ψ σταρ σε κάποιο χαλί, άρα; Άρα τζάμπα κόπος, και όχι iconic.
Θεωρώ λοιπόν ότι αν μη τι άλλο iconic σε κάνει η εξέλιξη, άσχετα αν αυτή επισφραγίζεται μέσα σε μια στιγμή. Είναι το χάρισμα του καλλιτέχνη, να πειραματίζεται και να προχωράει τη δουλειά του, βήματα παρακάτω χωρίς φόβο και πάθος. Κάποτε ένας επιβάτης σε ένα λεωφορείο αναγνώρισε τον Πικάσο μέσα στο πλήθος και του ζήτησε να σχεδιάσει κάτι για εκείνον. Όταν ο Πικάσο τελείωσε, ο επιβάτης τον ρώτησε τι του οφείλει και ο Πικάσο του ζήτησε ένα ιδιαίτερα μεγάλο ποσό, σε σχέση με το χρόνο που είχε καταναλώσει. Όταν λοιπόν ο επιβάτης δυσανασχέτησε και τον ρώτησε το γιατί, ο Πικάσο του εξήγησε ότι “δε με πληρώνεις για τα δέκα λεπτά που έκανα να στο σχεδιάσω, αλλά για όλα τα χρόνια εμπειρίας που με έκαναν να μπορώ να στο σχεδιάσω μέσα σε δέκα λεπτά”. Και ίσως κάπου εκεί λοιπόν να βρίσκεται και η ρίζα της iconic ορολογίας.
Όλοι οι διάσημοι καλλιτέχνες, και κυρίως στη μουσική σκηνή, δεν χαρακτηρίστηκαν iconic από τη μια μέρα στην άλλη. Περιοδείες, εμφανίσεις, ένα πιστό fandom και όλα τα συναφή, αυτό σου δίνει το δικαίωμα να χαρακτηριστείς iconic (αν και για μένα προσωπικά παίζει σημαντικό ρόλο και η ακτιβιστική τους δράση).
To iconic λοιπόν αποτελεί ένα χρονικό αποτύπωμα. Είναι εκείνο που θα χαρακτηρίσει μια στιγμή και θα της χαρίσει την αιωνιότητα, καθώς συνεχίζει να υπάρχει ακόμα και όταν ο πρωταγωνιστής, δε θα βρίσκεται πια ανάμεσα μας.
Και μιας και το υπεραναλύσαμε, πάμε να δούμε μερικά iconic παραδείγματα:
Marilyn Monroe – το διάσημο λευκό φόρεμα
Madonna – H iconic εμφάνιση της στο πλευρό του Gaultier
Freddie Mercury – H εμφάνιση του βασιλιά της ροκ
Gianni Versace – Linda, Cindy, Naomi, Christi στο τέλος του show αγκαλιά υπό τους ήχους του Freedom! ’90 του George Michael
Πριγκίπισσα Diana – Πρώτη εμφάνιση μετά τον χωρισμό από τον Κάρολο με το διάσημο revenge dress
Lady Gaga – Η εμφάνιση στα MTV για το τραγούδι “Paparazzi”
Η λίστα θα μπορούσε να συνεχιστεί για ώρες, αλλά το point είναι ότι iconic χωρίς κόπο δε γίνεσαι. Και αν δεν θες να κάνεις τον κόπο τότε φρόντισε να έχεις φορτίσει το “άστρο” πάνω από το κεφάλι, σου μπας και μπορέσεις να δείς μια πιο γ@μ@τη μέρα.
Χρύσα Αντωνιάδη
