Δευτέρα μεσημεράκι στο κέντρο της Αθήνας και ενώ όλοι λένε ότι θα δρόσιζε από σήμερα το πρωί, η ζέστη είναι αφόρητη για ακόμη μια ημέρα και η θερμοκρασία αγγίζει τους 36 βαθμούς κελσίου.
Καλοκαιράκι λοιπόν και αυτό πρακτικά σημαίνει ότι έχουμε διανύσει ήδη το μισό 2021 και από εδώ και εμπρός, οδεύουμε προς το τέλος και αυτής της χρονιάς.
Ενώ λοιπόν είμαστε ήδη στο 2021 και θα περιμέναμε κάποια βασικά θέματα όπως αυτό του σεξισμού στον εργασιακό χώρο να έχει λυθεί, για ακόμη μια φορά οι προσδοκίες μας διαψεύδονται.
Με τέτοια ζέστη που έχει έξω, τα κλιματιστικά δουλεύουν ασταμάτητα, όπως ασταμάτητα πολλές φορές εργάζονται και πολλοί άνθρωποι, άλλοι για να κάνουν καριέρα, άλλοι για το εύ ζην και άλλοι απλά για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην.
Δεν θα μιλήσουμε σήμερα για το ταξικό πρόσημο μεταξύ της καριέρας, του εύ ζην και τα της επιβίωσης, ίσως το κάνουμε κάποια άλλη στιγμή και αφιερώσουμε κάποιο άρθρο για αυτό, σήμερα αυτό που θα μας απασχολήσει είναι το έμφυλο ζήτημα σχετικά με τον σεξισμό στους εργασιακούς χώρους, καθώς και η απαξίωση κάποιων επαγγελμάτων ως αποτέλεσμα αυτού του σεξισμού.
‘Ενα από τα πολλά που μας απασχόλησαν τους τελευταίους τέσσερις μήνες ήταν οι αποκαλύψεις που αφορούσαν τον χώρο του θεάτρου και τις παραβιαστικές συμπεριφορές που πολλές φορές άγγιξαν τα όρια της σεξουαλικής παρενόχλησης, ακόμη και του βιασμού μέσα από το κίνημα #metoo.
Σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα, έχουν γραφτεί πολλά και έχουν ειπωθεί ακόμη περισσότερα και ενώ οι περισσότερες από αυτές τις καταγγελίες, έχουν πάρει ήδη τη δικαστική οδό με την ελπίδα όσοι έχουν εγκληματήσει να τιμωρηθούν παραδειγματικά, θα είμαστε εδώ, ακόμα και όταν τελειώσει η συγκεκριμένη διαδικασία, για να υποστηρίξουμε όποια το χρειαστεί.
Γνωρίζουμε καλά όλες μας ότι τέτοιου είδους φαινόμενα δεν παρατηρούνται μόνο στον χώρο του θεάτρου, αλλά μπορούμε να τα συναντήσουμε σε οποιονδήποτε χώρο εργασίας, σε εταιρίες, στον χώρο της εστίασης κ.λ.π και συνήθως αποσιωπούνται από τον φόβο της ανεργίας, και των συνεπειών όταν τα βάζεις με κάποιον ισχυρότερο.
Ένα άλλο είδος σεξισμού στον επαγγελματικό τομέα τον οποίο μάλιστα βρίσκουμε καθημερινά μπροστά μας, είναι αυτό που αφορά την ανέλιξη των γυναικών όπως και τη μισθολογική ανταμοιβή, η υποεκπροσώπηση των γυναικών σε επιστημονικούς, τεχνολογικούς τομείς και σε διοικητικά συμβούλια σε σχέση με τους άντρες συνάδελφους τους. Το γνωστό και ως το “φαινόμενο της γυάλινης οροφής”, όρος που υιοθετήθηκε από τους δημοσιογράφους της Wall Street Journal πίσω στο μακρινό 1986, όπου και από τότε λίγα φαίνεται να έχουν αλλάξει προς το καλύτερο.
Εδώ θα βρούμε μπροστά μας έναν σωρό από αναχρονιστικές και στερεοτυπικές αντιλήψεις όσον αφορά τη μητρότητα και τον χρόνο που χρειάζεται μια μητέρα με το παιδί της. Το επίσης ξεπερασμένο και αναχρονιστικό στερεότυπο περί αντρικών και γυναικείων επαγγελμάτων, και όπως αναφέρω πιο πάνω όλο αυτό έχει αντίκτυπο στην ανέλιξη και στη μισθολογική εξέλιξη των γυναικών.
Για το τέλος έχω αφήσει την περιφρόνηση κάποιων επαγγελμάτων, όπως και επαγγελματιών και αυτή η περιφρόνηση έχει ως υπόβαθρο φυσικά τον σεξισμο. Εδώ μάλιστα θα διαπιστώσουμε ότι οι “θύτες” είναι μάλιστα κυρίως γυναίκες.
Τα επαγγέλματα και οι επαγγελματίες που δέχονται συνήθως τέτοιου είδους περιφρονητικές συμπεριφορές, είναι συνήθως τα επαγγέλματα που έχουν να κάνουν με υπηρεσίες ομορφιάς όπως κομμώτριες, τεχνίτριες νυχιών, αισθητικούς, αλλά και πωλήτριες σε πολυκαταστήματα και σερβιτόρες.
Ο σεξισμός, η υποτίμηση ανθρώπων βάση φύλου ή θέσης ήταν πάντα κάτι το προβληματικό και αν θέλουμε να λέμε ότι προσπαθούμε να κάνουμε βήματα μπροστά ως κοινωνία, πρέπει και επιβάλλεται να το αλλάξουμε.
Βανέσα Βενέτη – Κοττίκα
