Η αλήθεια είναι ότι ζούμε σε πάρα πολύ περίεργους καιρούς, αλλά το φαινόμενο “καυγάς του πληκτρολογίου” δεν είναι σημερινό. Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου να ασχολείται με τα social πάντα κάτι γίνεται, πάντα κάποιος διαφωνει – πλακώνεται και πιθανότατα λίγο αργότερα μπλοκάρει τον “αντίπαλο” και όλα καλά. Το θέμα είναι όμως πως φτάσαμε ως εκεί;

Λίγο παλαιότερα στην “Πλειστόκαινο” περίοδο που μεγάλωνα, θυμάμαι να τσακώνομαι ή να τσακώνονται οι γύρω μου απλά και παραδοσιακά. Βρισκόμασταν τα λύναμε, πετάγαμε και ένα “καντήλι” έτσι τίμιο και σε μερικές περιπτώσεις λίγο αργότερα μπορεί να ξανακάναμε και παρέα. Ίσως γιατί οι τότε καυγάδες μπορεί να είχαν μια αγνότητα μέσα τους, ίσως γιατί η άμεση επαφή μπορεί και να έλυνε την όποια αντιπαράθεση. Στο σήμερα όμως τα πράγματα σπάνια λειτουργούν με το συγκεκριμένο τρόπο. Η εποχή έχει μόδα το “απρόσωπο” και μάλλον κάπου εκεί βρήκε και ρίζωσε, η “κακία” του πληκτρολογίου.

Θεωρώ ότι υπάρχουν δύο ειδών ματς στο διαδίκτυο. Αρχικά είναι εκείνο που ενώ σε θεωρητικό επίπεδο είστε φίλοι στο Facebook, για παράδειγμα μπαίνετε στη διαδικασία να “σκοτωθείτε” κοινώς, μέσα από ένα απρόσωπο μέσετζερ το οποίο βέβαια είναι σα να τσακώνεσαι με τον τοίχο σε blind chat, χωρίς κανένα ουσιαστικό διάλογο, χωρίς καμία επαφή, με μοναδική νότα έκφρασης το caps lock και τα γνωστά σε όλους μας emoj. Ας μη κρυβόμαστε το έχουμε κάνει όλοι εδώ που τα λέμε.

Η δεύτερη εκδοχή είναι όταν δε γνωρίζουμε κάποιον και ίσως αρχίζουμε να διαφωνούμε κάτω από κάποιο ποστ, με αποτέλεσμα να καταλήγει ο διάλογος σε δημόσιο Fight Club συνήθως με ειρωνίες, απειλές και μετέπειτα βρισίδια στον παραδοσιακό μέσετζερ τρόπο, ακριβώς όπως και στην πρώτη περίπτωση.

Γιατί όμως τόση κακία;

Ας το παραδεχτούμε, όλοι περνάμε δύσκολα. Δουλειά, σχέση, καθημερινότητα, ρουτίνα με τους περισσότερους να ζούμε μέσα στο άγχος, το οποίο σε πολλές περιπτώσεις δε βρίσκει πουθενά χώρο να εκτονωθεί. Το αποτέλεσμα; Μα φυσικά το διαδίκτυο. Εκεί που θεωρητικά δε μας βλέπει κανείς.

Εκεί που μπορείς να γράψεις τη χειρότερη κακία, εκεί που μπορείς να σχολιάσεις οτιδήποτε αρνητικό, εκεί που μπορείς να ευχηθείς θανατικά και όλα τα συναφή. Δυστυχώς όμως μέσα σου ξέρεις ότι δε λειτουργεί έτσι το σύμπαν. Ξέρεις πολύ καλά ότι αν είχες απέναντι το συνομιλητή σου πολύ δύσκολα θα καταλήγατε να παίζετε τους “γίγαντες του κατς”, και αυτή είναι η διαφορά. Δεν έχουμε κάτσει λοιπόν να κάνουμε έστω και μια στοιχειώδη αυτοκριτική, για το κατά πόσο τα social media μας βγάζουν τον χειρότερο μας εαυτό.

Έλα τώρα, λίγο μετά τον εκάστοτε καυγά ο καθένας θα ανοίξει ένα tab και απλά θα κάνει κάτι άλλο, χωρίς να σκεφτεί καν ότι πριν ένα λεπτό βριζόταν με κάποιον/α κάπου στο ιντερτνετ. Γιατί στην τελική κανένας δε νοιάζεται. Το bullying εξάλλου του πληκτρολογίου δε διαφέρει σε καμία περίπτωση από εκείνο της σχολικής αυλής.

Δε ξέρω ίσως το ζω πιο ρομαντικά, ίσως προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα από τη θετική τους πλευρά ποιός ξέρει. Ίσως απλά να απορώ που βρίσκουν την ενέργεια αντί να απλώσουν σεντόνια στην απλώστρα τους, να απλώνουν σεντόνια hate κάτω από το σχόλιο κάποιου.

Ζούμε σχεδόν 2 χρόνια σε μια παράνοια, γνώμη μου καλό θα ήταν να μην την ταίζουμε και μεταξύ μας. Προσπαθήστε λοιπόν να παίρνετε τη ζωή ίσως και λίγο πιο funny, σώζει ζωές και καταστάσεις.

Χρύσα Αντωνιάδη