Οι ειδήσεις διαδέχονται η μία την άλλη και ενώ αναζητάμε παράθυρα- διεξόδους για να μπορέσουμε να ξεφύγουμε όσο μπορούμε από την πραγματικότητα, είναι λίγες οι στιγμές που μπορεί να μας δοθούν για να χαλαρώσουμε πραγματικά, περνώντας λίγο περισσότερο χρόνο με τον εαυτό μας. Σε αυτό το “τούνελ” λοιπόν υπάρχουν λίγες φωτεινές πηγές για να φωτίσουν το “σκοτάδι”, και μία από αυτές ίσως να είναι τα βιβλία…

Εδώ και χρόνια σταματήσαμε να χρησιμοποιούμε την φαντασία μας και αυτό ίσως γιατί στην εποχή της εικόνας, είναι όλα τόσο έτοιμα που δε χρειάζεται να κουραστούμε καν δημιουργώντας εικόνες. Μάθαμε στα εύκολα και ξεχάσαμε τις συνήθειες που μας έκαναν να ξεφεύγουμε έστω και λίγο από τη ρουτίνα. Πλέον είναι πολύ πιο εύκολο να πάρουμε το κινητό από το κομοδίνο και να ξεχαστούμε στον κόσμο του ίντερνετ, παρά να πάρουμε ένα βιβλίο και να βυθιστούμε σε αυτό.

Εξάλλου πριν από λίγα χρόνια έκαναν την εμφάνιση τους τα PocketBook που θέλησαν να μας εισάγουν στον φορητό digital κόσμο του βιβλίου, αλλά η απορία μου παραμένει: Μπορεί να συγκριθεί με τη θέα και τη μυρωδιά ενός νέου βιβλίου; Προσωπικά λάτρευω την βιβλιοθήκη μου και δε μπορώ να σκεφτώ ότι θα ήθελα να την έχω αποθηκευμένη σε διάφορα digital αρχεία γύρω μου, θα έχανε νομίζω όλο της το νόημα.

Το βιβλίο είναι συναίσθημα, είναι υφή είναι φαντασία είναι στιγμή… και όσο και αν θέλουμε να του γυυρίσουμε την πλάτη είναι πάντα εκεί για εμάς, σαν μια φιγούρα που μπορεί να μας συγχωρήσει τα πάντα και να μας θυμήσει ότι υπάρχουν πάντα νέοι κόσμοι για να χαθούμε ανάμεσα τους.

Χρύσα Αντωνιάδη