Με αφορμή τους δημόσιους διαλόγους που έκανε η μητέρα από την Πάτρα σε διάφορα μαμαδογκρούπ, της οποίας και τα τρία κοριτσάκια πέθαναν, μπήκαμε στη διαδικασία να αναρωτηθούμε σε τι χρησιμεύουν αυτές οι ομάδες και τι βαθύτερες ανάγκες μπορεί τελικά να καλύψουν. 

Στο πρώτο μου παιδί, ο πανικός είχε μια μόνιμη θέση στο πρόσωπό μου, σαν να ήταν να σκάσει ανά πάσα στιγμή μια ωρολογιακή βόμβα. Είχα απορίες για τα πάντα, πράγμα το οποίο δεν συνέβη με το δεύτερο μου παιδί, όπου είχα μόνιμα μια διάθεση coolness, σαν την μπαρουτοκαπνισμένη μάνα, που πλέον τα είχε δει όλα, τα είχε ζήσει όλα, και δεν την άγχωνε τίποτα πια.

Ξανά γυρνάω στο πρώτο παιδί όμως. Το χάος, το απόλυτο άγνωστο. Όμως θα το ομολογήσω, δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να μπω σε κάποιο από τα μαμαδογκρούπ στο facebook και μάλιστα, ενώ πολλές γνωστές μου ήταν μέλη σε αυτά. Στο δικό μου τρόπο σκέψης, καθόταν λίγο περίεργο το να κάτσω και να αναλύσω τα εσώψυχά μου σε άγνωστες, και μάλιστα να με συμβουλεύσουν, χωρίς να γνωρίζω το επίπεδο γνώσης τους πάνω στο αντικείμενο που ρωτούσα.

Μάλιστα από αυτά που έβλεπα σε διάφορες επαναδημοσιεύσεις που φαινόντουσαν στο timeline, διέκρινα αρκετή τοξικότητα και επικριτική διάθεση από τη μεριά κάποιων μελών απέναντι σε άλλες, ακόμα και για τελείως ανούσια κατ’εμέ θέματα, όπως πότε ή πόσες φορές πρέπει να κάνει ένα μωρό μπάνιο, ή παρεμβατικές κοπέλες στο κομμάτι του θηλασμού απέναντί σε άλλες που δεν μπόρεσαν ή δεν ήθελαν. Καυγάδες κάτω από ποσταρίσματα, μαμαδόμετρα για το ποια τα κάνει καλύτερα από την άλλη και στο τέλος, δεν μπορώ να καταλάβω αν πραγματικά μπορεί να φανούν χρήσιμα σε μια νέα μητέρα όλα αυτά. Να μη μιλήσω για κάτι συμβουλές, όπως «αν κάνεις σεξ κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, το παιδί θα βγει φιλήδονο» που αγγίζουν την γελοιότητα.

Για το θηλασμό ζήτησα βοήθεια από μια σύμβουλο θηλασμού, για τα θέματα τα ιατρικά συμβουλευόμουν μόνο την παιδίατρό μας, και για να «αδειάζω» από τα προβλήματα, είχα την καλύτερή μου φίλη, της οποίας την κρίση εμπιστευόμουν και ήξερα ότι δεν θα με κρίνει. Γιατί το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται μια νέα μητέρα, είναι να της κουνούν το δάχτυλο και να της λένε πόσα πράγματα κάνει λάθος.

Για ποιο λόγο λοιπόν νέες μητέρες ακουμπούν τις ψυχές τους σε δημόσιους διαλόγους που θα μείνουν για πάντα, ανάμεσα σε άλλες άγνωστες, ακόμα και να τις ρωτούν για πολύ προσωπικά θέματα που αφορούν τις σχέσεις με τον σύντροφό τους ή και πολύπλοκα ζητήματα υγείας που θα έπρεπε να απευθύνονται μόνο σε ειδικούς;

Ίσως το σοκ του πρώτου παιδιού που τις πελαγώνει όλες, ίσως η επιλόχειος και η έλλειψη κατανόησης από το συγγενικό περιβάλλον, ίσως οι ατέλειωτες ώρες μοναξιάς, ίσως η ανάγκη για επιβεβαίωση, να ακούσουν κάποιος να λέει «είσαι καλή μαμά».

Κορίτσια, δεν χρειάζεστε κάποιον να σας πει, τι κάνετε και τι δεν κάνετε καλά. Ειδικά κάποιος που δεν γνωρίζετε, ούτε αυτόν αλλά ούτε και τις προθέσεις του. Είστε καλές μαμάδες. Κι ας αφήσατε λίγο περισσότερο τα παιδιά σήμερα στο youtube, κι ας χάσατε την υπομονή σας, κι ας έπαιξαν μόνα, κι ας μη διαβάσατε απόψε παραμύθι, είστε καλές μαμάδες. Όχι για αυτά που δεν κάνετε, αλλά για όλα αυτά που κάνετε.

Δώρα Τσαμπάζη