Από χθες το βράδυ που συνελήφθη η Ρούλα Πισπιρίγκου για ανθρωποκτονία από πρόθεση για την 9χρονη κόρη της, στην Πάτρα εξελίσσονται δύο φρίκες, η φρίκη του θανάτου της Τζωρτζίνας από την ίδια της τη μητέρα και η φρίκη του φασισμού και του μεσαίωνα.

Ζούμε δύο φρίκες. Από τη μία η φρίκη μιας μηΤέρας που κατηγορείται για το θάνατο της κόρης της, την πιθανότητα να αποπειράθηκε στο παρελθόν πολλές φορές να σκοτώσει το παιδί της, τα βασανιστήρια που μπορεί να πέρασε στα χέρια της. Και από την άλλη τη ζούμε τη φρίκη του όχλου, που με τα παιδιά του στο χέρι (ναι τα παιδιά για τα οποία κόπτεται ότι νοιάζεται) φωνάζει «πουτ…α» έξω από το σπίτι της Πισπιρίγκου, γράφει «Θάνατος» στα παντζούρια της και λιντσάρει τους συγγενείς της.

Ο όχλος αυτός που κάνει κρα να μαζευτεί για να εκδηλώσει οτιδήποτε έχει σχέση με μίσος και εκδίκηση, αλλά ποτέ για να διεκδικήσει για παράδειγμα κάποια κοινωνικά του δικαιώματα, ή να δείξει την αλληλεγγύη του σε ομάδες που υποφέρουν. Εκεί χασμουριέται γλυκά στον καναπέ, ενώ κάνει ζάπινγκ από τον «Σασμό» στο «Survivor».  

Και σίγουρα θα αναρωτηθεί κάποιος, μα καλά, εσύ με όλα αυτά που έκανε αυτή ασχολείσαι με τον κόσμο; Και θα απαντήσω. Η φρίκη αυτού του ειδεχθούς εγκλήματος που ξεδιπλώνεται μπροστά μας, ή εγκλημάτων, αν αποδειχθεί κάτι και για τα άλλα δύο κορίτσια, είναι μια φρικαλεότητα, την οποία συναντούσαμε μόνο στην μυθοπλασία, διαβάσαμε για αυτή στη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη ή είδαμε στην τραγωδία του Ευρυπίδη «Μήδεια». Δεν μπορεί να τη συλλάβει ο νους και σίγουρα θα ασχοληθώ και τις επόμενες μέρες, όταν θα έχουμε και περισσότερες εξελίξεις στην υπόθεση. Όμως δεν γίνεται να αγνοήσω την κερκόπορτα που άνοιξε απευθείας στον Μεσαίωνα.

Οι ίδιοι λοιπόν που είναι εξοργισμένοι με την Πισπιρίγκου για την ασύλληπτη βία που άσκησε στο παιδί της, οι «καλοί» Χριστιανοί, σκέφτηκαν ότι με τη βία πρέπει κι αυτοί να απαντήσουν σε αυτή τη φρίκη, και μάλιστα με μάρτυρες τα μικρά τους τα παιδιά, που μέσα σε μια στιγμή είδαν ένα άλλο τέρας,  που μπορεί να μην είναι αυτό που δείχνει η τηλεόραση τόσο καιρό, αλλά είναι οι ίδιοι οι γονείς τους. Τέρας αυτή, αλλά τέρατα και εκείνοι.

Τα πράγματα είναι απλά, αν θέλετε τόσο να εφαρμόσετε το γράμμα του νόμου, στο Λύκειο αντί να κάνετε κοπάνες πρέπει να βάλετε τον πωπό σας κάτω για να σκίσετε στις Πανελλαδικές και να περάσετε Νομική. Μετά να την τελειώσετε και μετά να συνεχίσετε το ατελείωτο διάβασμα για να περάσετε τις εξετάσεις για το δικαστικό σώμα. Και όταν με το καλό μπείτε εκεί, δίνετε όρκο ότι θα τηρείτε και θα εφαρμόζετε το γράμμα του νόμου χωρίς να επηρεάζεστε από το θυμικό σας, είτε συμφωνείτε με τον νόμο είτε όχι, είτε τον γουστάρετε τον νόμο αυτό είτε όχι.

Αυτό γίνεται στις δημοκρατίες που τις διέπει η έννομη τάξη. Οι κρεμάλες και ηλεκτρικές καρέκλες έχουν παρέλθει προ πολλού, αλλά όποιος νομίζει ότι του λείπουν, μπορεί να μετακομίσει σε καμιά από τις έλαχιστες πολιτείες των ΗΠΑ, ή στους Ταλιμπάν που την εφαρμόζουν ακόμα και να μείνει εκεί. Δεν θα μας λείψει.

Δώρα Τσαμπάζη