Μια άκρως εξομολογητική ανάρτηση μοιράστηκε η Ζέτα Δούκα μέσα από τον
προσωπικό της λογαριασμό στο instagram. Η ηθοποιός ανάρτησε φωτογραφίες
της στη παραλία της Αστυπάλαιας γράφοντας ένα πολύ συγκινητικό κείμενο
από κάτω. Καθισμένη οκλαδόν στην αμμουδιά φορώντας το μαγιό της ατενίζει
τη θάλασσα με πράο βλέμμα έγραψε: « Φέτος το καλοκαίρι, όπως κάθε καλοκαίρι, θα
σε πάω στη θάλασσα. Και θα σε βγάλω φωτογραφία χωρίς να σε κρύψω, χωρίς
να πάρω μια πόζα που δε θα φαίνεσαι, χωρίς να κάνω ότι δεν υπάρχεις».
Ενώ στο κλείσιμο της μεταξύ άλλων γράφει: « Σε αποδέχομαι καλή μου
κυτταρίτιδα, είμαστε φίλες πια». Μας θυμίζει πως η ευτυχία βρίσκεται αλλού
και πως η θέληση μας για βελτίωση δε θα έπρεπε να συναρτάται με την
αποδοχή τρίτων.
View this post on Instagram
Τέτοιες αναρτήσεις θέλουμε να βλέπουμε τα πρωινά που σκρολάρουμε στις
οθόνες μας διψώντας για λίγη ινσταγκραμική δράση. Ιδίως αν αναλογιστούμε
τη πολύπαθη πορεία της Ζέτας μέχρι και σήμερα.
Η ίδρυσης της Ανάσας το 2007 από την ηθοποιό δεν ήταν διόλου τυχαία. Πρόκειται για ένα κέντρο που προσφέρει αφιλοκερδώς εξειδικευμένες υπηρεσίες σε ανθρώπους που πάσχουν
από διαταραχές πρόσληψης τροφής. Η ίδια όπως έχει εξομολογηθεί υπήρξε σε
αυτή τη θέση αφού έπασχε από νευρική ανορεξία από τα δεκαπέντε έως και τα
είκοσι της, αρκετά βαριά μάλιστα.
Η περιπέτεια της υγείας της δυστυχώς δεν τελείωσε εκεί, αφού μετά τα είκοσι
της έτη μεταπήδησε στη βουλιμία. Η ενασχόληση της με τον κλασικό χορό
απαιτούσε – εκείνη τουλάχιστον την εποχή- να έχει συνεχώς τη προσοχή της
στραμμένη στο σώμα της όπως και σε τυχόν κιλά που θα έπαιρνε. Το 2011
μόλις τέσσερα περίπου χρόνια από την ίδρυση της Ανάσας, εξομολογείται στον
τηλεοπτικό αέρα του MEGA πως υπήρξε διάστημα που είχε φτάσει τα
σαράντα με σαράντα δύο κιλά.
Τα βιώματα της αποτέλεσαν ισχυρό έναυσμα για τη δημιουργία του κέντρου το
οποίο εκπληρώνει την αποστολή του και με το παραπάνω καθώς έχει βοηθήσει
πάνω από τρεισιμιση χιλιάδες πεντακόσια άτομα.
Μια φωτεινή παρουσία σε έναν κόσμο που απλώνει τα σκοτάδια του ορισμένες
φορές. Ας μην λησμονούμε και τη συμβολή της στο ελληνικό #metoo και τη
μαχητικότητα της που μαρτυρούμε συχνά πυκνά.
Κι ενώ λοιπόν είναι πασιφανές πως έχουμε ανάγκη από περισσότερες Ζέτες η
μαύρη τρύπα ξέβρασε στο πλανήτη μας την Αφροδίτη Λατινοπούλου.
Πρόκειται σίγουρα για μια χοντρή πλάκα που μας σκάρωσε το σύμπαν. Όταν
πρωτοείδα το γνωστό βίντεο κάπου μέσα μου έλεγα δε μπορεί μας τρολάρει.
Ξέρετε μιλώ για αυτό το είδος ειρωνίας που διέπει τους πραγματικά ιδιοφυείς
ανθρώπους. Η νοημοσύνη βέβαια της εν λόγω πολιτεύτριας της Νέας
Δημοκρατίας μάλλον πήγε για βρούβες.
Τώρα πως έφτασαν οι τρίχες στη μασχάλη και η κυτταρίτιδα μου να χαλάνε τη
κοσμοθεωρία της; Πέρα από το ότι σαφέστατα δεν έμαθε και κάτι καλύτερο,
εγώ ποντάρω στον εσωτερικευμένο μισογυνισμό που τη διακατέχει. Στους
δαιμονισμένους φέρνανε εξορκιστή αυτήν ποιος τρελός παπάς θα τη διαβάσει;
Ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός ουσιαστικά είναι αυτό το φάσμα των
παγιωμένων στερεοτυπικών αντιλήψεων που υιοθετούνται από τις γυναίκες
μιας κοινωνίας. Αναλυτικότερα, η γυναίκα οφείλει να υιοθετεί μια πολύ
καθορισμένη συμπεριφορά ανάλογη του φύλου της.
Τώρα αν δεν ακολουθήσει το χρηστό παράδειγμα τότε επιδέχεται κατάκριση αλλά και στιγματισμό από τις υπόλοιπες. Η θηλυκότητα όχι απλά μπαίνει σε κουτάκια αλλά δαιμονοποιείται. Το δικαίωμα στη διαφορετική έκφραση θηλυκότητας
τοποθετεί τη γυναίκα σε ένα στόχαστρο καθιστώντας την αντικείμενο
χλευασμού και κοροϊδίας.
Αν αυτά δε σας έχουν χτυπήσει κουδουνάκια τότε θα σας συνιστούσα να ξανά
επισκεφτείτε τον λογαριασμό της και να ακούσετε το ανεκδιήγητο λογύδριο
της. Ενδεχομένως να κάνετε τη συσχέτιση.
Αφελώς πίστεψα κάποτε ότι δεχόμαστε πυρά μόνο από τη μια
κατεύθυνση,αυτή των ανδρών. Συνειδητοποίησα οικτρά ότι έσφαλα στην
εκτίμηση μου. Το plot twist για μένα ήταν να αντιληφθώ πως ο μισογυνισμός
ευδοκιμεί και εντός των κόλπων της γυναικείας κοινότητας. Όταν όμως μας
ανατρέφουν να ανταγωνιζόμαστε η μια την άλλη και να διεκδικούμε
συντρόφους με το pick me mindset τι ακριβώς περιμέναμε εδώ;
Άλλα η διαπίστωση αυτής της αλήθειας δεν είναι ανάγκη να μας αποθαρρύνει.
Θα εμφανίζονται πάντα άνθρωποι είτε μεμονωμένα είτε σε ομάδες που θα
σχηματίζουν ένα συμπαγές τείχος απέναντι στο ρατσισμό και στο σεξισμό στη
διαφορετικότητα. Είτε είναι δημόσιες φιγούρες είτε απλές καθημερινές
προσωπικότητες της διπλανής πόρτας. Πρόκειται για τους ανθρώπους που
φέρνουν την ελπίδα με τη στάση που κρατούν απέναντι στην ανισότητα και
κάνουν τις ήττες του γυναικείου αγώνα να μοιάζουν λιγότερο μάταιες.
Είναι κεκτημένο μας με αίμα και ιδρώτα- των προηγούμενων αλλά και
παροντικών γενιών- η αυτοδιάθεση στα σώματα μας.
Το λιγότερο που οφείλουμε – η δικιά μας παρακαταθήκη αν θέλετε να το
αποκαλέσετε έτσι- είναι ανεξαρτήτως φύλου να εκπαιδευόμαστε και να έχουμε
ανοιχτές τις κεραίες μας. Η πλουσιοπάροχη μόρφωση, η προνομιακή ζωή, μια
θέση σε κυβερνεύον κόμμα δεν έχουν καμία απολύτως αξία αν δεν έχεις τη
παιδεία να τα χρησιμοποιήσεις με σύνεση και σεβασμό προς τον συνάνθρωπο,
συμπολίτη.
Έμμα Σέικο
