Όταν γράφεις χρόνια για ότι σου κατέβει και για ότι άσχετο υπάρχει εκεί έξω, συνειδητοποιείς ότι ήρθε μια στιγμή που σβήνεις και ξαναγράφεις. Ίσως γιατί το να προσεγγίζουμε θέματα απο μακρυά, μας είναι πολύ πιο εύκολο ειδικά όταν υπάρχει μια ουδέτερη ματιά, και όχι προσωπική. Είναι πολύ πιο απλό να γράψω για κάτι αποστασιοποιημένα, παρά για κάτι το οποίο υπάρχει στη ζωή και την καθημερινότητα μου και “ο μαι γκοντ δις μομεντ has arrived”.

Η Βανέσσα είναι ένας από τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους τα τελευταία χρόνια, και ειλικρινά μου έχει χαρίσει μια φιλία που μέχρι σήμερα δεν ήξερα ότι υπήρχε. Δε θεωρώ ότι είμαι και ο πιο εύκολος χαρακτήρας εκεί έξω, οπότε το να με αντέχει ένας άνθρωπος που αντίστοιχα κουβαλά το δικό του “φορτίο” για μένα αποτελεί μια διέξοδο στο χάος. Ίσως κάπου εκεί να ενώσαμε τα “δαιμόνια” μας και να βγήκε το συγκεκριμένο combo, τι να πείς.

Όταν μου πρωτοανακοίνωσε μεταξύ άλλων ότι θα εμφανιστεί στην συγκεκριμένη εκπομπή η αλήθεια είναι ότι όπως συνήθως έκανα μια παύση, γιατί απλούστατα παρά το γεγονός ότι σα νέο μπορεί να ήταν εξαιρετικό, όφειλα να σκεφτώ το μετά, γιατί μεταξύ μας και μη το πείτε παραέξω, ο κόσμος δε βρίσκεται και στην πιο ευγενική του φάση τελευταία. Ξέρω ότι η ίδια έχει έναν και μοναδικό στόχο και αυτός δεν είναι άλλος πέρα από το να μπορέσει να δεί το παιδί της, το οποίο έχει στερηθεί 4 ολόκληρα χρόνια μόνο και μόνο επειδή είναι τρανς. Αυτό που εγώ ή εσύ μπορεί να θεωρούμε δεδομένο μέσα από το cis προνόμιο, θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι δεν είναι το ίδιο για ένα τρανς άτομο. Παράλογο; Χαίρω πολύ, καλησπέρα σας, τα νέα σας.

Ίσως γιατί μεγαλώσαμε να φοβόμαστε το διαφορετικό, ίσως γιατί δε μάθαμε να σεβόμαστε,  ίσως γιατί δε μπήκαμε ποτέ σε μια θέση, που από τύχη μπορεί να βρισκόμασταν οι ίδιοι. Όπως ανέφερε και η Βανέσσα στην εκπομπή, “εμείς τα κάνουμε δύσκολα, για τα παιδιά είναι πολύ πιο απλά τα πράγματα”. Ίσως αν σκεφτόμασταν σαν παιδιά να ζούσαμε σε ένα καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο, αλλά με το ενήλικο μυαλό που διαθέτουμε “δόξα και τιμή” στο εγκεφαλικό μας “τάπερ”. Το να αναλύσουμε όμως τι είναι δίκαιο και τι όχι, νομίζω ότι θα καταλήξει σε μια συζήτηση “λούπας” που θα γίνει μια ωδή στην ημέρα της Μαρμότας.

Είναι πάρα πολύ εύκολο να κάτσουμε λοιπόν με ένα τηλεκοντρόλ το χέρι και λίγο αργότερα στο πληκτρολόγιο ώστε να κατηγορήσουμε και να ταχθούμε υπέρ ή κατά απέναντι στο δεκάλεπτο βίντεο που μόλις παρακολουθήσαμε. Είναι πάρα πολύ εύκολο να κουνήσουμε το δάχτυλο και να αποδώσουμε ευθύνες, εξάλλου είναι δωρεάν και τα “ιντερνετοδικαστήρια” πουλάνε όσο ποτέ.

Δε θα κάτσω να αναλύσω τη Βανέσσα. Δε χρειάζεται καν, καθώς αποτελεί ένα ανοιχτό βιβλίο για όποιον τη γνωρίσει. Εξάλλου και να μη της μιλήσεις , “The Eyes, Chico, They Never Lie”.

H Bανέσσα μας λοιπόν εμφανίστηκε στην εκπομπή του Ant1 “Game Of Chefs” και μπορείς να δείς τη συμμετοχή της εδώ:

Υ.Γ. 1: Δεν έχει σημασία αν δε πέρασε το πιάτο, μπορώ να επιβεβαιώσω άνετα ότι κάθε φορά που μου κάνει το τραπέζι, κάνω τον “κροταλία” για κανένα 4ωρο στον καναπέ της.

Υ.Γ. 2: Γίνε σαν την Βανέσσα <3

Χρύσα Αντωνιάδη