Είναι που έχω και καιρό να γράψω, είναι που έχω και πολλά να πω, είναι που όσο έλειψα όλα έγιναν μεγαλύτερα σκοτάδια και ίσως πάλι να είναι το “εώς εδώ..” Τόσο μικρό και λίγο.
Η φρίκη των Τεμπών, στην αρχή ήταν βουβή. Παγώσαμε. Ξανά. Έπειτα έγινε μίσος και αγανάκτηση. Λίγο αργότερα, στίχοι, σκίτσα, κακόγουστα κολάζ στο φέισμπουκ με δακρύβρεχτα μηνύματα που δεν αφορούν κανέναν. Έγινε μανταλάκι στον κάθε πικραμένο δημοσιογραφίσκο που κάλυψε κηδείες και έκανε τον πόνο της μάνας που θάβει το παιδί, ζουμ στα πρησμένα μάτια και στο απόλυτο κενό της. Η φρίκη έγινε παραίτηση για τα μάτια του κόσμου, έγινε αντιπολιτευτικό χαρτί για εκείνους που βρήκαν έδαφος μέσα στη φρίκη και έναν λαό δυστυχισμένο και αφημένο στη τύχη του τυχαίου, να πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σε “Πορτοσάλτε και Κανάκη”. Ανάμεσα σε “Π ο ρ τ ο σ ά λ τ ε και Κ α ν ά κ η”
Η φρίκη έγινε όμως και ουσιαστική άποψη, από συνομήλικους των αδικοχαμένων. Συνομήλικους, που ξεχύθηκαν στους δρόμους, χωρίς προειδοποίηση. Και είναι η μόνη άποψη που θα πρέπει να μας αφορά. Και ευτυχώς που υπάρχει (ακόμα).
Χρειάστηκαν μόνο λίγα δευτερόλεπτα, αυτά της σύγκρουσης, για να ξεθάψουμε πάλι την ελλάδα (χωρίς κεφαλαίο..όλα μικρά) που μισούμε. Η χώρα του περίμενε, η χώρα των μαζικών θανάτων, θανάτων του τίποτα, η χώρα του “μοιραίου λάθους”, το κράτος της παρακμής, των αναθέσεων, των μερικών εκατομμυρίων σκορπισμένων σε έργα που δεν έγιναν, των υπαλλήλων που δεν πήγαν στη δουλειά τους, των ακατάλληλων υπαλλήλων. Το παράσιτο κράτος των τωρινών, των προηγούμενων και των προ-προηγούμενων. Αυτά τα (προ) που όσο και να τα μετρήσουμε δεν θα βρούμε αφετηρία. Και τώρα τι;
Τώρα, τιμούμε την γνήσια ελληνική δημοσιογραφία των τηλεπερσόνων και τρολ, που κουνάνε το δάχτυλο σε αμφιβόλου ποιότητας πάνελ με παρέα τυχαίους των τυχαίων που έχουν άποψη. Άποψη έχουν και άλλοι…εκείνοι οι άεργοι, οι πολιτικάντικες, που ασκούν κριτική πληκτρολογίου και ρίχνουν την χολή τους στα “επί παντός του επιστητού”. Οι χειρότεροι όλων.
Τι αλλάζει; αυτό το απροσδιόριστο που αλλάζει. Που το νιώθεις πως αλλάζει αλλά ακόμα δεν μπορείς να προσδιορίσεις. Τι μου θυμίζει; Το απροσδιόριστο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου το 2008, ούσα φοιτήτρια τότε. Αυτή η νέα γενιά στους δρόμους, η σκεπτόμενη, είτε κόκκινη, είτε μπλε, είτε πράσινη…καμία σημασία δεν είχε. Η γενιά του 2008 που άλλαξε τον πολιτικό χάρτη. Μου θυμίζει το “κίνημα των αγανακτισμένων” το 2011, ούσα ρεπόρτερ τότε που έτρεχα να καλύψω και όσες ώρες δεν κάλυπτα, διαδήλωνα. Ναι, εγώ η μπλε…γιατί και τότε καμία σημασία δεν είχε το χρώμα. Έτσι κάπως και τώρα. Απροσδιόριστη αλλαγή που νιώθεις πως θα αποτυπωθεί.
Για εκείνους που δεν κοιτούν την πρόθεση ψήφου (τους σκεπτόμενους δηλαδή), οι αποδοκιμασίες αφορούν το πολιτικό σύστημα γενικά. Κομματικά επιτελεία που αδυνατούν να αφουγκραστούν τον παλμό της κοινωνίας και κάνουν αγχωμένες πολιτικές αναλύσεις στις πλάτες της γενιάς των κρίσεων. Νικητής δεν υπάρχει παιδιά. Λυπάμαι που θα σας το χαλάσω. Εκτιμώ πως η φρίκη των Τεμπών θα γίνει το πρελούδιο για μια νέα κοινωνική και πολιτική κρίση. Αλλά και αυτή είναι μια ακόμα εκτίμηση που ίσως να μην έχει και καμία σημασία.
Στο προηγούμενο ερώτημα “και τώρα τι;” ποιος αλήθεια μπορεί να απαντήσει; Έφτασα 35 χρονών και νόμιζα πως μόνο η δική μου γενιά είναι η χειρότερο καμμένη. Αλλά δεν χορτάσαμε στάχτες και αποκαΐδια. Δυο γενιές μετά από μένα και προσφέρουμε μόνο καμμένη γη. Και αυτό δεν είναι ακόμα μία δακρύβρεχτη διαπίστωση. Είναι για τους γ@#@νους σκοπούς που ήρθαμε σαν τομάρια να εκπληρώσουμε.
Τα “εώς εδώ…” μοιάζουν λίγα.
Κωνσταντίνα Πανούση
