Είναι κρυφό μυστικό για χρόνια. Όλοι ξέρανε, όλοι ξέρουν και κανείς για χρόνια δεν μιλούσε. Μέχρι σήμερα. Ο παιδίατρος στο νοσοκομείο της Θ. ασελγούσε κατά συρροή και κατ’εξακολούθηση πάνω στα ανήλικα κορμάκια για χρόνια. Βρέθηκε ένα θαρραλέο κορίτσι να μιλήσει και θα το στηρίξουμε μέχρι το τέλος. Με όποιο κόστος. Με όλες μας τις δυνάμεις. Για την 10 χρονη Β.
Το κατηγορητήριο βαρύ, αλλά ο παιδίατρος δεν ανησυχεί. Έχει βλέπεις πολλές “πλάτες” να πατήσει. Έξω από την αίθουσα δικαστηρίου βρέθηκαν πολλοί που το έσφιξαν το χέρι. Που χλεύαζαν και ειρωνεύονταν με γελάκια την οικογένεια. Υπερασπιστές και φίλοι του γιατρού. Γονείς και εκείνοι. Οι περισσότεροι.
Η πρώτη δίκη πραγματοποιήθηκε στις 3 Νοεμβρίου περίπου στις 10 παρά το πρωί. Όσα θα σας μεταφέρω είναι όλα όσα συνέβησαν στην αίθουσα.
Με αυτό που θα πρέπει να ξεκινήσω είναι η υπόθεση της μικρής Β. Η μικρή Β. είναι τώρα ένα δεκάχρονο υπέροχο παιδί. Όταν συνέβη το περιστατικό με τον παιδίατρο μέσα στο Γενικό Νοσοκομείο Θ. ήταν μόλις 8 χρονών.
ΧΡΟΝΙΚΟ
Η μικρή Β. με τη μητέρας της επισκέφτηκε το νοσοκομείο γιατί δεν αισθανόταν καλά. Επισκέπτονταν πάντοτε το δημόσιο νοσοκομείο λόγω και οικονομικής δυνατότητας αλλά και το ότι είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη. Εκείνη την ημέρα εφημέρευε ο εν λόγω παιδίατρος. Όταν η μικρή Β. βρέθηκε στο γραφείο και εξήγησαν την κατάσταση, ο γιατρός έπρεπε να της κάνει αιμοληψία. Πρότεινε στο παιδί να κάτσει στα πόδια του για να μην φοβάται. Η μητέρα με όμορφο τρόπο για να μην προσβάλει και τον γιατρό, είπε στη μικρή Β. πως δεν είναι αναγκασμένη να το κάνει αν δεν ήθελε. Ο γιατρός κατάλαβε πως η μητέρα θα έπρεπε να απομακρυνθεί από το χώρο του γραφείου για να δράσει. Έβρισκε λοιπόν αδικαιολόγητες προφάσεις για να μείνει μόνος του με το παιδί. Αρχικά της έδωσε κάποια έγγραφα να τα πάει η μητέρα στο αιματολογικό, όπως και έκανε. Μόλις επέστρεψε η πόρτα ήταν ανοιχτή και δεν είχε πάρει αίμα ακόμα ο γιατρός από το παιδί. Για δεύτερη φορά, ο γιατρός έδωσε κάτι άλλα έγγραφα αυτή τη φορά να τα παραδώσει στο γραφείο διακίνησης, όπως και πάλι έκανε η μητέρα. Όταν επέστρεψε όμως, η πόρτα ήταν κλειστή και κλειδωμένη. Χτύπησε την πόρτα. Μόλις ο γιατρός άνοιξε, είχε τελειώσει η αιμοληψία αλλά το παιδί ήταν σχεδόν παγωμένο, ακίνητο και με γουρλωμένα μάτια. Έφυγαν από το νοσοκομείο, έκαναν μερικές δουλειές και επέστρεψαν στο σπίτι το απόγευμα. Το βράδυ πια, και ενώ η μικρή Β. είχε κάπως ηρεμήσει και αισθανόταν ασφάλεια στο σπίτι της, πλησίασε τη μαμά και της είπε:
“Μαμά έγινε κάτι στο νοσοκομείο. Με ρώτησε ο γιατρός αν πονάω και του είπα ναι. Μου είπε κάτσε εδώ (στα πόδια του) και πιάσε το μπαλάκι για να μην φοβάσαι και μου έβαλε το χέρι στο πουλί του”
Η μητέρα με ήρεμο τρόπο εξήγησε στη Β. πως αυτό δεν είναι σωστό και της θύμισε ένα παραμύθι που είχαν διαβάσει μαζί για το πότε πρέπει να λέμε ΟΧΙ.
Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ
Η παραπάνω περιγραφή που σας έδωσα, είναι και εκείνη που κατέθεσε η μητέρα μιας και ήταν η πρώτη που εξετάστηκε. Το κλίμα μέσα και έξω από τη δικαστική αίθουσα ήταν τουλάχιστον απογοητευτικό. Ο γιατρός είχε επιστρατεύσει πολλούς φίλους και γνωστούς προς στήριξη του, και καλά έκανε εάν με ρωτάτε, όμως η αντιμετώπιση τους προς την οικογένεια ξεπερνούσε την σφαίρα του ανήθικου και προσβλητικού. Ειρωνείες, χλευασμοί, γελάκια. Αυτό που αντιμετώπιζαν οι άνθρωποι εκείνη την στιγμή, αλλά και όσοι λίγοι βρίσκονταν εκεί για να στηρίξουν την Β. , ήταν πέρα για πέρα απάνθρωπο και αισχρό.
Η ΕΔΡΑ
Συνεχίζω να πιστεύω βαθιά στην δικαιοσύνη. Στον ρόλο και την θέση της, έστω και μετά από αυτή την άκρως απογοητευτική μέρα εις βάρος ενός παιδιού και μιας οικογένειας που παλεύουν ήσυχα, σεμνά και τίμια με όσα μέσα διαθέτουν, και θέλω να με πιστέψετε πως είναι λίγα. Και δεν παλεύουν μόνο για το δικό τους παιδί, αλλά για όσα παιδιά πέρασαν στο παρελθόν και όσα μπορεί να περάσουν στα χέρια του.
Η έδρα απαρτιζόταν από τον πρόεδρο, γραμματέα, δύο πλημμελειοδίκες και την εισαγγελέα. Η εισαγγελέας εμφανίστηκε μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου χωρίς μάσκα προστασίας. Γιατί το αναφέρω θα μου πεις; Γιατί για μένα έχει τεράστια σημασία η στάση σου, ειδικά της εισαγγελέως, μέσα σε μια τόσο δύσκολη δίκη. Το να λειτουργούμε σαν να μην μας αγγίζει κανείς, κράτος εν κράτει, δεν βοηθάει κανέναν. Η γενικότερη στάση της στη διαδικασία αργότερα, θα επιβεβαιώσει μετά λύπης μου τον ισχυρισμό μου.
Η διαδικασία ξεκίνησε με την μητέρα της Β. Οι πρώτες ερωτήσεις ήρθαν από τον πρόεδρο με ένα πολύ επιθετικό και ειρωνικό ύφος που αρχικά παραξένεψαν. Οι πρώτες ερωτήσεις από τον πρόεδρο στρέφονταν γύρω από την μητέρα, ποια είναι η δουλειά της, με τι ασχολείται, χτίζοντας το μοντέλο της φτωχικής οικογένειας και αφήνοντας υπόνοιες για την οικονομική κατάσταση τους. “Τι δουλειά κάνεις;” ρώτησε ο πρόεδρος. “Είμαι νεωκόρος στην εκκλησία” απάντησε η μητέρα. “Καλά, τόσο πολύ πιστεύεις στο Θεό;” απάντησε ο πρόεδρος. Οι ερωτήσεις συνεχίζονταν σε αυτό το ύφος μέχρι και το τέλος της εξέτασης της μητέρας. Στράφηκαν απέναντι της, ειδικότερα η εισαγγελέας αφήνοντας αιχμές για την κακή διαπαιδαγώγηση του παιδιού της. Η επίθεση ήταν απροκάλυπτη. Την κατηγορούσαν ευθέως για το ότι δεν είναι καλή μητέρα. Το ακροατήριο είχε κυριολεκτικά παγώσει με την έκβαση της διαδικασίας. Φτάσανε στο σημείο να την κατηγορήσουν ότι μια σωστή μάνα δεν αφήνει μόνο του το παιδί μέσα στο εξεταστήριο με τον γιατρό. Το παράλογο μέσα στην δικαστική αίθουσα είχε γίνει νομοτέλεια. Ξαφνικά το κλίμα είχε εντελώς αντιστραφεί. Επι 3 ολόκληρες ώρες η μητέρα προσπαθούσε να πείσει πόσο αγαπάει και προστατεύει το παιδί της. Πως μετά από δύο αποβολές, με πολύ κόπο για να φέρει αυτό το παιδί στο κόσμο, αποφάσισε να σταματήσει τη δουλειά και να αφοσιωθεί στο παιδί της. Η κατηγορούμενη ήταν η μάνα.
Το μεσημέρι ήταν η σειρά του πατέρα της Β. να εξεταστεί. Ένας υπέροχος και απλός άνθρωπος του μεροκάματου. Ένας πατέρας που ξυπνάει χαράματα για να πάει στα πρόβατα και γυρνάει στις 11 το βράδυ στο σπίτι, όπως εξηγεί. Ένας πατέρας που για να βλέπει το παιδί του περισσότερο, τα Σαββατοκύριακα την παίρνει μαζί του στο μαντρί και της έχει χτίσει ένα μέρος για να παίζει. Ο πατέρας εξήγησε, πως στην αρχή είχε τις επιφυλάξεις του για την μήνυση. Όχι για το ότι δεν πίστευε το παιδί του, δεν αμφέβαλλε ποτέ, αλλά για το ότι θα μπορούσε να στιγματιστεί και φοβόταν μέχρι και για bullying στο σχολείο. Τότε ήρθε μια απάντηση από τον πρόεδρο, που προσωπικά με πείθει για το ότι υπάρχει ένα οργανωμένο σχέδιο αποδόμησης της υπόθεσης. Ο πρόεδρος απαντάει στον πατέρα για τις φοβίες του περί στιγματισμού: “Γιατί να στιγματιστεί το παιδί; Αν θα έπρεπε να φοβάστε για κάτι είναι για το ότι το παιδί μπορεί να στιγματιστεί επειδή οι γονείς του είναι συκοφάντες. Ο γιατρός έχει στιγματιστεί και όχι η ανήλικη”
Γνωρίζοντας και την οικογένεια αλλά έχοντας πλήρη άποψη για τα όσα σας μεταφέρω, μέσα μου έχω καταλήξει. Μικρή σημασία έχει για το τι πιστεύω εγώ, εώς και ασήμαντη. Η δίκη θα συνεχιστεί στις 17 Νοεμβρίου, με την κατάθεση του πιο σημαντικού μάρτυρα που δίνει φως στην υπόθεση για την κατ’ εξακολούθηση ασέλγεια του παιδίατρου εις βάρος ανηλίκων.
Χρέος μας να είμαστε εκεί. Δίπλα στη Β.
Καμία άλλη Β. Κανένα άλλο παιδί. Κανένα.
Κωνσταντίνα Πανούση
