Στην ομαδική ομάδα στο Facebook που έχει το Brooklyne και συζητάμε όλες μας καθημερινά τα θέματα, αστειευόμαστε, γελάμε, συζητάμε. Σήμερα η αρχισυντάκτριά μας, η Έλενα, μας έφερε τα νέα. Κατά λέξη μας είπε: Καλημέρα σε όλες. Άλλη μια γυναικοκτονία στην Λάρισα. Ζούμε όλες; Αυτό πρέπει να ρωτάμε κάθε μέρα.

Στάθηκα για αρκετά δευτερόλεπτα πάνω από αυτή τη φράση, που μου φάνηκε αιώνας. Και δεν υπερβάλω. Εάν οι οχτώ σφαίρες δεν αρκούν για να μιλάμε για γυναικοκτονία, εάν οι μαχαιριές δεν μας αρκούν να μιλάμε για γυναικοκτονία, εάν το ξύλο μέχρι θανάτου και το πέταμα στη θάλασσα δεν αρκεί να μιλάμε για γυναικοκτονία, εάν ο πνιγμός στο κρεβάτι δεν αρκεί να μιλάμε για γυναικοκτονία…τότε τί μας αρκεί; 

Μεγαλωμένοι σε μια κοινωνία που ο ισχυρός, ο άντρας, ζούσε στην σφαίρα της ατιμωρησίας και της θεσμικής βίας λόγω έλλειψης λογοδοσίας και επαρκούς ανταπόκρισης από την πλευρά του κράτους. Τα αποτελέσματα είναι αυτά. Παίζουμε με τις λέξεις, ενώ μετράμε νεκρές. Η υπομονή μας έχει τελειώσει. Η ανοχή μας προ πολλού.

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια, που ο πατέρας μου μεγάλωσε και εκείνος ανάμεσα σε γυναίκες. Μία η γυναίκα του και δύο οι κόρες του. Δεν άκουσα τον πατέρα μου ποτέ να λέει  “Οι γυναίκες είναι μόνο για σεξ και να πλένουν κάνα πιάτο”, άκουσα όμως φίλους και μπαρμπάδες να τα λένε απροκάλυπτα και για χρόνια σε οικογενειακά τραπέζια και δεν άνοιγε ρουθούνι. Αυτά πληρώνουμε τώρα και δεν ξέρω και για πόσο ακόμα.

Δεν θα μιλήσω για τις 8 σφαίρες στο καφενείο σήμερα γιατί δεν αντέχω. Θα μιλήσω για εμάς τις μανάδες που ακόμα και σήμερα διαφοροποιούμε τους ρόλους των παιδιών μας ανάλογα με το φύλο τους. Το αγόρι δεν θα κάνει λάντζα, αρκεί λίγο να συμμαζέψει το δωμάτιο του, αρκεί. Εντάξει αγόρι είναι. Το κορίτσι πρέπει να μάθει να κάνει όμως όλες τι δουλειές του σπιτιού. Κορίτσι είναι. Σας φαίνονται ψιλά γράμματα; Και όμως από εκεί θα ξεκινήσουμε να ξετυλίγουμε το νήμα. Από την διαπαιδαγώγηση στο σπίτι και στο σχολείο. Τους ρόλους. Την ισότητα και την ουσιαστική έννοια αυτών.

Γυνακοκτονία. Ανθρωποκτονία. Δολοφονία. Ανθρωπολογικά (ούσα Κοινωνική Ανθρωπολόγος) η έννοια αυτή είναι αποδεκτή και υπαρκτή. Νομικά δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Μια δολοφονία δεν διακρίνει φύλα και φυσικά καλά και κάνει. Τι γίνεται όμως με την αυστηροποίηση των ποινών; Να την δούμε; Το σύστημα Δικαιοσύνης μπάζει δυστυχώς από παντού. Η ποινή, η τιμωρία, ο σωφρονισμός. Σε ένα κανονικό κράτος δεν θα πρέπει να φτάνουμε σε αυτό το σημείο να τρομοκρατούμαστε από την ποινή για να μην φτάνουμε στο έγκλημα. Σε μια κανονική κοινωνία δεν θα πρέπει να σκεφτόμαστε το έγκλημα καν. Όμως όταν τα πράγματα οδηγούνται εκεί, δεν θα έπρεπε να είναι διαπραγματεύσιμα αυτά τα ειδεχθή εγκλήματα. 

Μετράμε νεκρές. Γυναίκες που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Ζωές χαμένες. Μανάδες αποκομμένες για πάντα από τα παιδιά τους. Παιδιά ορφανά. Ανδρείκελα δεν θα γίνουμε στα χέρια κανενός νταή. Ας μετρήσουμε τις νεκρές και ας βρούμε το λάθος.

Άλλη μια γυναικοκτονία στην Λάρισα. Ζούμε όλες; 

Kωνσταντίνα Πανούση

*Ακολουθήστε το brooklyne.gr στο Google News για να ενημερώνεστε άμεσα για όλα τα νέα μας άρθρα!