Tην εναρκτήρια βραδιά του 78ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, το οποίο λαμβάνει χώρα, στο πλαίσιο της La Biennale di Venezia, απονεμήθηκε στον ηθοποιό, σκηνοθέτη και σεναριογράφο Roberto Benigni, o Xρυσός Λέοντας για την συνολική του προσφορά (Golden Lion for Lifetime Achievement). H απόφαση, πάρθηκε από την Επιτροπή της Biennale di Venezia, η οποία αποδέχτηκε την πρόταση του Διευθυντή του Φεστιβάλ, Alberto Barbera.
Ο Roberto Benigni γεννήθηκε στις 27 Οκτωβρίου του 1952 στην πόλη Misericordia. Στο ευρύ κοινό o Benigni είναι γνωστός, κυρίως, από την ταινία «La vita è bella» (1997). Ωστόσο, έχει ένα αξιοθαύμαστα πλούσιο βιογραφικό, το οποίο περιλαμβάνει υπέρτατες διακρίσεις σε κάθε κινηματογραφικό πόστο. Κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο το 1983 και παράλληλα αρχίζει να συμπρωταγωνιστεί, με την ηθοποιό Nicoletta Braschi, την οποία νυμφεύεται το 1991. H Braschi γεννήθηκε στην Cesena στις 19 Απριλίου του 1960 και το 1980 εγκαταστάθηκε στην Ρώμη, όπου σπούδασε στην Εθνική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης Σίλβιο Ντ’ Αμίκο (Accademia Nazionale d’Arte Drammatica “Silvio D’Amico”).
Η Nicoletta Braschi, είναι μία ηθοποιός με πολλές διακρίσεις: Για την ερμηνεία της στην ταινία Ovosodo, κέρδισε το 1998 το βραβείο David di Donatello για τον καλύτερο δεύτερο γυναικείο ρόλο. Την ίδια χρόνια της απoνέμεται και το Βραβείο Flaiano. Το 2005, κερδίζει το μετάλλιο Ordine al merito della Repubblica Italiana, και δύο χρόνια αργότερα το Βραβείο Μαλατέστα Νοβέλλο της Πόλης της Τσεζένας (Premio Malatesta Novello – Città di Cesena).
Γιατί όλος αυτός ο πρόλογος θα αναρωτηθείτε, αλλά και γιατί η σύντομη παράθεση του βιογραφικού της συζύγου του Benigni;
Η απάντηση βρίσκεται στον ευχαριστήριο λόγο του Benigni, όπου δηλώνει την αγάπη του και τον απεριόριστο θαυμασμό του για την γυναίκα του. Ο οποίος λόγος, αποδεικνύει περίτρανα ότι τα ευτυχισμένα ζευγάρια είναι εκείνα όπου, πρωτίστως υπάρχει αγάπη και αμοιβαίος θαυμασμός. Και καταρρίπτει τον σεξιστικό μύθο «Πίσω ακόμα κάθε σπουδαίο άντρα, κρύβεται μία σπουδαία γυναίκα». Κρύβεται; Όχι κυρίες και κύριοι, καθόλου δεν κρύβεται, δημιουργεί και αποτελεί αντικείμενο θαυμασμού για τον άντρα που την αγαπάει. Έτσι βαδίζουν τα αγαπημένα ζευγάρια. Ως συνοδοιπόροι στο δημιουργικό έργο της ζωής. Ιδού, λοιπόν, ο ευχαριστήριος λόγος του Benigni. Σας προτρέπω να τον διαβάζετε, έχοντας στο μυαλό σας την παραπάνω οπτική.
« Αυτήν την στιγμή θέλω να αφιερώσω μια σκέψη στη Nicoletta Braschi, η οποία βρίσκεται σε αυτήν την αίθουσα. Τα κάναμε όλα μαζί για 40 χρόνια, συνεργαστήκαμε, ερμηνεύσαμε.. Ξέρω μόνο έναν τρόπο να μετράω τον χρόνο: Με εσένα ή χωρίς εσένα. Δεν μπορώ να σου δώσω αυτό το λιοντάρι, αλλά μπορούμε να το χωρίσουμε. Εγώ παίρνω την ουρά, για να σου δείξω τη χαρά μου, τη χαρά μου που κουνιέται σαν ουρά! Εσύ, παίρνεις τα υπόλοιπα, ειδικά τα φτερά. Είναι δικά σου, γιατί αν στη δουλειά έχω πετάξει μερικές φορές ήταν χάρη σε σένα, χάρη στο ταλέντο, στο μυστήριο σου, στη γοητεία σου, στην ομορφιά σου, στη θηλυκότητά σου, στο να είσαι γυναίκα. Το να είσαι γυναίκα είναι ένα μυστήριο, το οποίο εμείς οι άντρες δεν καταλαβαίνουμε. Ο Groucho Marx είχε δίκιο όταν έλεγε ‘Οι άντρες είναι γυναίκες που δεν τα κατάφεραν’. Και είναι η αλήθεια. Δεν θα μπορούσα να είμαι σαν εσένα, Νικολέτα. Αν κάτι καλό έχω κάνει στη ζωή μου, πάντα πέρασε από το φως σου. Ο δικός μας ήταν ένας έρωτας με την πρώτη ματιά, για την ακρίβεια, με την αιώνια ματιά».
Ω! Θα μπορούσα πολλά να γράψω για τον λόγο αυτόν. Μένω στο πρώτο μου σχόλιο ότι καμία σπουδαία γυναίκα δεν «κρύβεται πίσω» από οποιονδήποτε άντρα. Και το πάω ένα βήμα παρακάτω: Αυτό που ενώνει τα ζευγάρια, τους συνοδοιπόρους στην ζωή, αυτό που κρατάει την σπίθα, τον έρωτα, την αγάπη ζωντανά (πείτε το, όπως θέλετε) είναι ο αμοιβαίος θαυμασμός και σεβασμός. Κι όχι, πάντα, για τα επιτεύγματα που αναγνωρίζονται διεθνώς, oυδεμία σημασία δεν έχουν για την ευτυχία ενός ζευγαριού. Αλλά για τις αξίες, την στάση ζωής, το σύμπαν που κρύβει ο άνθρωπος μας μέσα του.
Δέσποινα Γεωργοσοπούλου
