Καλοκαίρι 1989. Αθωότητα. Παιχνίδι στο δρόμο. Παγωτό. Μπάνιο και πολλές βουτιες. Σορτσάκι και κοτσίδες.
Τότε κοιτούσα τα μεγαλύτερα παιδιά που περίμεναν να σουρουπώσει για να πάνε στη ντίσκο. Ήμουν πολύ μικρή για να πάω κι εγώ, αλλά σκαρφάλωνα σε ενα ψηλό δέντρο και ονειρευόμουν ότι μια μέρα θα έμπαινα μέσα και όλοι θα σταματούσαν να χορεύουν για να με κοιτάξουν.
Έπαιρνα πενήντα δραχμές και έτρωγα ένα σουβλάκι. Αγόραζα παγωτό και πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό. Είχα κασσέτες και χόρευα στον κήπο.
Διάβαζα κόμιξ και ιδιαίτερα Ποπάυ. Μου άρεσε πολύ ο Ποπάυ. Είχε μια ανορεξική γκόμενα την Όλιβ, η οποία είχε ενα εξώγαμο παιδί,το Ρεβυθούλη, ενώ ο ίδιος ήταν ένας τύπος με τατουάζ , αλκοολικό πατέρα και βουλιμικό κολλητό τον Πόλντο, ενώ έπαιζε συνέχεια ξύλο με έναν άλλο τύπο, το Βρούτο, που την έπεφτε στη γκόμενά του. Τέλος, ο Βρούτο είχε και μάνα μάγισσα. Zόρικο cast και story.
Ψάρευα, αλλά ξαναπετούσα τα ψάρια στο νερό. Σιχαινόμουν τα βατραχοπέδιλα. Δεν έτρωγα ποτέ στη θάλασσα, παρά μόνο ένα νεκταρίνι. Έκανα ποδήλατο. Έπινα νερό από το λάστιχο. Τελείωνα αυτό το απαίσιο βιβλίο με τις καλοκαιρινές ασκήσεις σε τρεις μέρες για να μην το βλέπω. Μου άρεσε να πιάνω τα τζιτζίκια και να τα χαιδεύω. Πηδούσα λάστιχο, πολύ ψηλά, στο λαιμό των άλλων.
Φιλούσα τσίλιες για να μην πιάσει η γιαγιά μου την μεγαλύτερη ξαδέρφη μου να καπνίζει. Ξαγρυπνούσα για να μην ξυπνήσει και δει ότι εκείνη έλειπε επειδή το είχε σκάσει να πάει να συναντήσει το αγόρι της. Έτρωγα ηλιόσπορους και βανίλια υποβρύχιο. Τα γόνατά μου ήταν συνέχεια ματωμένα. To μεσημέρι δεν κοιμόμουν ποτέ. Ήθελα να ψηλώσω.
Όταν με ρωτούσαν τί θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω δεν ήξερα ποτέ. Τώρα όμως ξέρω.
Δεν ήθελα ποτέ να γίνω η μεγάλη που έβλεπα γύρω μου. Ήθελα να είμαι μια μεγάλη με ψυχή μικρής. Οι μεγάλοι έδειχναν πάντα κουρασμένοι, σοβαροί και σκυθρωποί. Μετρούσαν τα χρόνια, τις ώρες και τα λεφτά. Εγώ ήθελα να μετράω μόνο μπάνια και παγωτά.
Και σήμερα, κοιτάω τα παιδιά σαν παιδί κι όχι σαν μεγάλη. Δεν τους μιλάω με περίεργη γλώσσα λες και είναι ανίκανα να καταλάβουν την κανονική. Δεν τους φωνάζω. Τα ακούω, τα ρωτάω, τα σέβομαι. Τα παιδιά είναι πολύ έξυπνα. Για οτιδήποτε λάθος τους συμβεί ευθύνονται οι μεγάλοι και όχι τα ίδια.
Στην πραγματικότητα σήμερα μέσα μου είμαι ακόμη 8 χρονών. Γελάω δυνατά, λατρεύω και περιθάλπτω τα ζώα, παίζω με την άμμο στην παραλία, πασαλείβομαι με παγωτό, μου αρέσει να κοιτάω τον ουρανό και πριν κοιμηθώ σκέφτομαι όμορφα πράγματα.
Δεν κρατάω κακία, απλά τρέχω μακριά, στην κρυψώνα μου. Δεν κάνω κάτι εις βάρος των άλλων αλλά προς όφελός μου. Μου αρέσει να βοηθάω όποιον και όπως μπορώ. Χαίρομαι με απλά καθημερινά πράγματα και με τις επιτυχίες των άλλων. Κλαίω όταν στεναχωριέμαι. Ονειρεύομαι. Πιστεύω ακόμη πως μπορώ να αλλάξω τον κόσμο.
Το κοριτσάκι που έκανε ορθοπεταλιές το 1989 είμαι σίγουρη πως έτσι ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει.
‘Ελενα Φάκου
