Δεν είχα ακούσει, μάθει ή διαβάσει τίποτα μέχρι πριν από τέσσερις ημέρες για το βιβλίο της Αστερόπης Λαζαρίδου με τίτλο “Μην πατάς ξυπόλητη”. Όταν την είδα να βρίσκεται μαζί του στην Έκθεση Βιβλίου του Ζαππείου, ένιωσα πως αυτό το βιβλίο είναι γραμμένο για μένα. Το παρήγγειλα, ήρθε και το διάβασα μέσα σε μερικές ώρες. Θα μπορούσα να το είχα γράψει εγώ αν είχα το ταλέντο της, για τον λόγο ότι μοιάζουμε τόσο πολύ που δεν τρόμαξα, αλλά χάρηκα. Η Αστερόπη μου θύμισε το κορίτσι ξωτικό που ήταν λίγο μεγαλύτερο από εμένα στο σχολείο, με περνούσε τρεις τάξεις, και το παρατηρούσα στο προαύλιο του σχολείου με ενδιαφέρον.
Ζήσαμε και οι δυο την εφηβεία μας στα 90s, κάτι που πλέον μοιάζει τόσο δυνατός συνδετικός κρίκος λες και μοιραζόμαστε την μαγεία μιας δεκαετίας γεμάτη χαμένη grunge αθωότητα που έχει εκλείψει ανησυχητικά. Είμαστε και οι δυο μοναχοπαίδια, έχουμε χάσει το μπαμπά μας που μας πήγαινε βόλτες για ψώνια σε καταστήματα με γραφική ύλη και αγόραζε άχρηστα αλλά χρήσιμα πράγματα και περπατάω ακόμα χωρίς κάλτσες ή παντόφλες με τη δική μου μαμά ακόμα να μου φωνάζει “Μην πατάς ξυπόλητη”. Είμαστε επίσης και οι δυο singles στα 40s μας σαν παράξενα παραδείσια πουλιά που περπατάνε κάπου στην Πατησίων.
Ούτε η δική μου ψυχοθεραπεία στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, επέστρεψα επίσης στο παιδικό μου δωμάτιο σε ηλικία που οι άλλες γυναίκες έχουν παιδιά και πληρώνουν δάνεια. Δεν ξέρω αν θα ταυτιστείτε όσο εγώ με όσα γράφει με περίσσεια γενναιότητα η Αστερόπη στο βιβλίο της, όμως ακόμα κι αν δεν το κάνετε, σίγουρα θα θαυμάσετε την δύναμή της να μοιραστεί χωρίς καμία αναστολή συγκλονιστικές λεπτομέρειες για την ζωή της, γεγονότα τα οποία άλλες γυναίκες δεν τολμούν να ξεστομίσουν ούτε στον εαυτό τους στον καθρέφτη. Μέσα από την αυτοβιογραφία της, μιλά σπουδαία για τον εαυτό της, τα βιώματά της και τις εμπειρίες της, κάτι που την κάνει μια πραγματικά αξιόλογη συγγραφέα καθώς δεν φαντάστηκε τίποτα, αλλά είχε τα άντερα να ακουμπήσει την δική της ψυχή στο τραπέζι.
Θα μπορούσα να σου δώσω δεκάδες λόγους για να διαβάσεις το “Μην πατάς ξυπόλητη”. Αλλά θα σου δώσω μόνον έναν και καλό: δεν θα βρεις κάτι τόσο αγνό και δυνατό ταυτόχρονα από μια ελληνίδα συγγραφέα στις ημέρες που η κατασκευασμένη εικόνα αποτελεί μάστιγα και όλοι προσπαθούν να παρουσιάσουν έναν άλλο εαυτό από εκείνον που έχουν: πιο ιλλουστρασιόν, πιο επιτυχημένο, πιο γκλάμορους και πιο κουλ. Για εμένα πραγματικά κουλ είναι να έχεις την υπερδύναμη να κάνεις oversharing με τον αριστουργηματικό τρόπο που το κάνει η ίδια. Δεν υπάρχει κάτι πιο μεγαλειώδες από το να μιλάς για τον γυναικείο αυνανισμό, την παλίνδρομη κύηση σου και το θάνατο των γονέων σου μόνο και μόνο γιατί νιώθεις την ανάγκη να το κάνεις τη στιγμή που όλοι ψάχνουν πως να κρύψουν όλες τις ανθρώπινες προσωπικές στιγμές τους που μπορεί να τους κάνουν να δείξουν ευάλωτοι.
Δεν θυμάμαι καν από πότε έπιασα ένα βιβλίο και το τελείωσα μέσα σε λίγες ώρες. Δεν θυμάμαι επίσης ποτέ να διάβασα κάτι και να ένιωσα ότι υπάρχει κάποιος άλλος εκεί έξω που μου μοιάζει τόσο πολύ χωρίς να τον έχω δει ποτέ. Υπάρχει μια πολύ ευχάριστη μελαγχολία στις ιστορίες της Αστερόπης, όπως ακριβώς υπάρχει και στο βλέμμα της. Το normcore κορίτσι που απέχει έτη φωτός από τη σύγχρονη εκδοχή της παλαβωμένης για αυτοπροβολή σαραντάρας έγραψε τόσο σημαντικά πράγματα για την ίδια και τον κόσμο σε μια εποχή που το έχουμε όλοι τόσο μεγάλη ανάγκη και οι περισσότεροι δεν το έχουμε καν συνειδητοποιήσει. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις, είναι να διαβάσεις το “Μην πατάς ξυπόλητη” όσο πιο σύντομα μπορείς. Την ευχαριστείς μετά. Εμένα δεν χρειάζεται καν.
Έλενα Φάκου
