17 χρόνια μετά την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ποδοσφαίρου από την Εθνική Ομάδα, οι συντάκτριες του Brooklyne, όσες τελοσπάντων ήταν τότε σε μια ηλικία που να έχουν αναμνήσεις (ναι έχουμε ανάμεσά μας και την μικρή Έμμα που τότε δεν είχε κλείσει τα πέντε ) μοιράζονται μαζί σας το τι θυμούνται από την ημέρα και νύχτα που ενώθηκαν όλοι οι Έλληνες για να πανηγυρίσουν τον θρίαμβο της κατάκτησης του Euro στην Πορτογαλία.
Η Κωνσταντίνα Βουλγαρέλη πήγαινε Γυμνάσιο
Το 2004 ήμουν 14 χρονών και πήγαινα γυμνάσιο. Όλα γύρω μας κινούνταν σε ρυθμούς euro. Φυσικά και εγώ. Είδα τον αγώνα στο σπίτι και τον μπαμπα μου όπως πολλούς αγώνες πριν από αυτόν. Αυτό που θυμάμαι πιο πολύ ηταν ότι με την λήξη του αγώνα, μαζευτήκαμε μια παρέα από την πολυκατοικία, πήραμε ένα ανοιχτό αμαξι και κατεβήκαμε στο κέντρο της Πάτρας για να πανηγυρίσουμε. Συνθήματα, πυροτεχνήματα, καπνογόνα και μποτιλιάρισμα. Χαρά και ξεφάντωμα!
Η Kωνσταντίνα Πανούση πήγαινε Λύκειο
Λυκειόπαιδο και μεγάλη αλητεία η δικιά σου. Έχω πάει για κανά μήνα στις ξαδέρφες μου στην Αθήνα. Όλοι έφευγαν για καλοκαίρι από την πρωτεύουσα, εγώ πήγαινα πάντα στην θεία Ερμιόνη με 300 βαθμούς κελσίου δεν με ένοιαζε (νιώθεις ανωμαλία). Τo euro το ζήσαμε σε αυτό το σπίτι στον Άλιμο με τις τέσσερις κόρες της οικογένειας, τη Δώρα, τη Κλαίρη, τη Γιάννα και τη Λαμπρινή. Η μία χειρότερη από την άλλη. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να μπαίνει το γκολ του Χαριστέα και εγώ έξαλλη με μόνο ένα βρακί και μια παλιομπλούζα από πάνω, να μιλάω live στο τηλέφωνο με ένα κολλητό και να φωνάζω «Τι να σου πώ αγόρι μουυυυ…δεν το πιστεύω». Η θεία Ερμιόνη στο από κάτω μπαλκόνι να γελάει με τα ουρλιαχτά μου με τον θείο Μήτσο. Ντυθήκαμε άρων άρων, μπήκαμε στο Ignis της Κλαίρης και ξεκινήσαμε με χιλιάδες άλλα αυτοκίνητα για αυτό το γλέντι δίχως προηγούμενο. Την επομένη (αν θυμάμαι και καλά) πήγαμε στη φιέστα στο Καλλιμάρμαρο. Κοροϊδέψαμε λίγο την Βανδή που εμείς ενώ φωνάζαμε σαν αούγκανοι βάρβαροι το «ΟΕ Ελλας Οε Οε» το Δεσποινάκι την παρέσυρε το πάθος και το ασύλληπτο πλήθος και το τραγουδούσε λες και ήταν όπερα. Ήπιαμε κανά καφάσι μπύρες, φάγαμε και κάτι βρώμικα μετά…υπέροχα περάσαμε!
Η Έλενα Φάκου ήταν στο Πανεπιστήμιο και ήδη εργαζόταν
Δεν περίμενα ποτέ, ότι θα σηκώσουμε το Ευρωπαϊκό. Αν το περίμενα, θα ήμουν μέσα στον τελικό της Πορτογαλίας και όχι στην Αθήνα. Δεν το περίμενε κανείς πιστεύω, ούτε και οι ίδιοι οι παίκτες. Απλά έπαιζαν παιχνίδι με το παιχνίδι και όπου κι αν σταματούσαν πάλι κερδισμένοι θα ήταν. Εκείνο το καλοκαίρι ήμουν 23 ετών και δούλευα. Όσο έβλεπα πως τα πράγματα στο Ευρωπαϊκό γεννούσαν ελπίδες, αναρωτιόμουν αν έπρεπε να είχα πάει ή να πάω στα τελευταία παιχνίδια- είχα άλλωστε και προσωπικούς λόγους για να το κάνω- αλλά πλέον δεν μπορούσα γιατί δεν μου έδιναν άδεια. Τη νύχτα που το “πειρατικό” νίκησε την Πορταγαλία και σήκωσε την κούπα διαδραματίστηκαν στην Αθήνα πρωτόγνωρες καταστάσεις τις οποίες δεν είχα ξαναδεί, ούτε στην κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Μπάσκετ το 1987 (θυμόμουν κι εκείνο). Εκείνη τη νύχτα περπάτησα από το Κολωνάκι ως την Ομόνοια και από κει ως πίσω ως το Ψυχικό ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμου οι οποίοι πανηγύριζαν με αμάξια, μηχανές, πεζοί με σημαίες και κόρνες. Ήταν η δεύτερη φορά μετά το 1987 που είδα όλους τους Έλληνες ενωμένους. Ελπίζω να τους ξαναδώ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, τον Cristiano Ronaldo να κλαίει γονατιστός στο Ντα Λουζ.
Και οι τρεις όμως έβλεπαν Euro.
