Στο άρθρο αυτό, δεν θα αναλωθώ καθόλου στις επιδόσεις της Simon Biles. Δεν χρειάζεται, διότι αν απλά αναφέρω ότι είναι η κορυφαία αθλήτρια της γυμναστικής όχι μόνο της γενιάς της αλλά και όλων των εποχών, είμαστε απλώς καλυμμένοι. Ολυμπιονίκης, Παγκόσμια Πρωταθλήτρια, η πρώτη γυναίκα που έχει ολοκληρώσει αναβαθμίζοντας με επιτυχία το άλμα Υurchenko και με μια τεράστια συλλογή από χρυσά μετάλλια είναι μόνο μερικά τα οποία μπορούμε να πούμε για εκείνη. Η Simone όμως είναι και πολύ περισσότερα από αυτά.
Η υπερ αθλήτρια της dream team εδάφους των ΗΠΑ έχει ψυχή και στη ζωή της δεν έχει ούτε περάσει, ούτε καταφέρει λίγα. Στην ηλικία των 6 ετών, η μητέρα της, Shanon, δεν μπορούσε να μεγαλώσει την ίδια και τα υπόλοιπα 3 αδέλφια της, επειδή πάλευε με την εξάρτηση της από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, και έδωσε τα παιδιά στους γονείς της. H Simone μεγάλωσε με τον παππού και την γιαγιά της. Να υπενθυμίσουμε ότι η Biles λαμβάνει συμβουλευτική από τότε που έγινε γνωστή η κακοποίηση πολλών αθλητών από τον πρώην γιατρό της ομάδας. Και σε όλα αυτά να προσθέσουμε την πίεση του πρωταθλητισμού ειδικά στο δικό της επίπεδο που όλοι περιμένουν να ξεπεράσει κάθε φορά τον ίδιο της τον εαυτό.
Στη συνέντευξη τύπου που έδωσε σχετικά με την ανακοίνωση ότι αποχωρεί από τους Ολυμπιακούς Αγώνες για λόγους ψυχικής υγείας ανάμεσα σε άλλα δήλωσε: «Πρέπει να εστιάσω στην ψυχική μου υγεία. Απλώς πιστεύω ότι τα θέματα ψυχικής υγείας είναι πιο διαδεδομένα στον αθλητισμό τώρα. Πρέπει να προστατεύσουμε το μυαλό και το σώμα μας όχι απλώς να βγαίνουμε έξω και να κάνουμε αυτό που θέλει ο κόσμος να κάνουμε. Δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου τόσο πολύ. Ίσως μεγαλώνω. Υπήρχαν μερικές μέρες που όλοι κάνουν tweet για σένα και αισθάνεσαι το βάρος του κόσμου. Δεν είμαστε μόνο αθλητές. Είμαστε άνθρωποι στο τέλος της ημέρας και μερικές φορές πρέπει απλά να κάνεις πίσω».
Ξέρετε, υπάρχουν αρκετοί εκεί έξω που δεν αντιλαμβάνονται πως είναι να μην είσαι μηχανή. Θεωρούν αδυναμία το γεγονός ότι κάποια στιγμή λυγίζεις, δεν αντέχεις άλλο, θες να σταματήσεις. Κάνουν τόσο μα τόσο λάθος. Ίσως επειδή δεν είμαστε όλοι ίδιοι ή πιθανόν επειδή δεν έχουν βρεθεί οι ίδιοι κάτω από τόσο μεγάλη πίεση που να τους κάνει να κρασάρουν. Είναι όμως τόσο μα τόσο φυσιολογικό ένας άνθρωπος να θελήσει απλά να σταματήσει, που μου κάνει εντύπωση και μόνο το γεγονός ότι αποτελεί είδηση. Η Simone έμοιαζε άτρωτη. Όμως δεν ήταν. Και έκανε πολύ καλά που επικοινώνησε το γεγονός ότι η ψυχική της υγεία είναι προτεραιότητα, διότι στο τέλος της ημέρας και μετά τη λήξη των αγώνων, δεν θα την κάνουν να νιώσει καλά οι συλλογές των μεταλλίων, αλλά ο εαυτός της. Κι αν έχει χάσει τον εαυτό της για την κατάκτηση αυτών των μεταλλίων, τα έχει χάσει όλα.
Οι περισσότεροι καταλαβαίνουν και αντιλαμβάνονται το κόστος και την σοβαρότητα ενός τραυματισμού. Ελάχιστοι όμως νοιάζονται και αγκαλιάζουν τη σημασία μιας ψυχικής νόσου. Και όταν λέμε ψυχική νόσο εννοούμε πάρα πολλά πράγματα. Και δυστυχώς είναι όλα στιγματισμένα. Ο κόσμος θα συμπονέσει έναν καρκινοπαθή, σπάνια όμως θα νιώσει το ίδιο για έναν καταθλιπτικό ή κάποιον που παθαίνει ασταμάτητες κρίσεις πανικού. Ίσως επειδή ο καρκίνος φαίνεται ενώ οι κρίσεις πανικού είναι ύπουλες και εσωτερικές και δύσκολα μπορεί κάποιος να τις εξηγήσει στους πάρα πολύ τυχερούς ανθρώπους που δεν τις έχουν βιώσει.
Η Simone Biles δεν θα πάψει ποτέ να είναι ένα τεράστιο κομμάτι της ιστορίας της ενόργανης γυμναστικής. Οι προσδοκίες που την συνόδευαν ήταν τεράστιες. Αν θέλετε τη γνώμη μου όμως, με αυτό που έκανε τις ξεπέρασε πραγματικά, διότι έδειξε πως ακόμα και μια υπερ πρωταθλήτρια δεν είναι ρομπότ, έχει αισθήματα και είναι άνθρωπος. Αφού μίλησε εκείνη, μπορεί να μιλήσει οποιοσδήποτε και αφού ακούστηκε εκείνη, μπορεί να ακουστεί ο καθένας.
Η Simone Biles μίλησε για όλους εκείνους που ακόμα δεν μπόρεσαν να παραδεχθούν ότι κουράστηκαν και δεν αντέχουν άλλο, πως χρειάζονται την γαλήνη τους και ότι κάπου πρέπει να σταματήσουν, ακόμα κι αν είναι πριν από την σημαντικότερη στιγμή της ζωής τους. Γιατί η σημαντικότερη στιγμή της ζωής μας τελικά είναι αυτή που συνειδητοποιούμε με τι είναι πραγματικά γεμάτη η καρδιά μας. Κι αν δεν είναι με μετάλλια, πρέπει να πάψουμε να αγωνιζόμαστε για μετάλλια και να δώσουμε στην ψυχή μας αυτό που εμείς θεωρούμε καλό.
Έλενα Φάκου
