Άλλη μια βδομάδα που βιώνουμε αδιανόητες στιγμές και καταστάσεις. Άλλη μια βδομάδα που βλέπουμε κόπους χρόνων να χάνονται μέσα σε δευτερόλεπτα, ξυπνώντας μνήμες από τη νωπή ακόμα τραγωδία στο Μάτι. Μπορεί να μη θρηνήσαμε ευτυχώς νεκρούς αυτή τη φορά, αλλά η φωτιά κατάφερε να ισοπεδώσει τα πάντα στο καταστροφικό πέρασμα της, με μια κοινωνία να παρακολουθεί “παγωμένη” όλα τα γεγονότα και τις εξελίξεις.

Ο καθένας ψάχνει να βρεί ευθύνες και σίγουρα θέλει να βρεί κάποιον στόχο για να τις ρίξει. Μακάρι να ήταν τόσο απλό γιατί από τον “τοίχο” δύσκολα θα πάρεις απάντηση και αυτή τη στιγμή θεωρώ ότι δεν έχει άμεση σημασία.

Ας αφήσουμε τις πληγές να ηρεμήσουν (γιατί να κλείσουν είναι αδύνατο) και ύστερα ξεκινάμε το μπαλάκι των ευθυνών, ποιός φταίει, τι έγινε ή τι δεν έγινε σωστά. Σημασία έχει η ωμή πραγματικότητα, στην οποία δυστυχώς καταστράφηκαν αρκετές περιουσίες, αρκετά ζώα έχασαν τις ζωές τους και οι δασικές εκτάσεις που αποτελούσαν από τις τελευταίες μονάδες οξυγόνου, δεν υπάρχουν πια.

Ο μήνας δείχνει Αύγουστο, αλλά στην καρδιά μας υπάρχει βαρυχειμωνιά.

Από τη μία ο Κορονοϊός δε μας αφήνει να αναπνεύσουμε, από την άλλη η μία γυναικοκτονία διαδέχεται την άλλη, μετά από το τηλεοπτικό “manual” που δόθηκε πρόσφατα σε δηλώσεις γνωστής περσόνας, και μετά από όλα αυτά έρχεται και μια βιβλική καταστροφή έτσι για να κλείσει ολοκληρωμένα το “πακέτο” της απόλυτης δυστυχίας, που μας έχει καταπλακώσει. Ειλικρινά όμως κάπου ΦΤΑΝΕΙ πια.

Το μόνο συγκινητικό και θετικό που βγαίνει μέσα από όλη την χαοτική καταστροφή είναι η συσπείρωση και η αλληλεγγύη του κόσμου απέναντι στους πληγέντες. Η μόνη ελπίδα είναι ότι υπάρχει ανθρωπιά και φως, εκεί που κυριαρχεί το σκοτάδι. Θα έρθουν άραγε ποτέ καλύτερες μέρες;

Χρύσα Αντωνιάδη

*Ακολουθήστε το brooklyne.gr στο Google News για να ενημερώνεστε άμεσα για όλα τα νέα μας άρθρα!