Παρακολούθησα την συνέντευξη τύπου της ταινίας “Ταξίδι στ’αστέρια” που αφορά στην ιστορία του μπασκετικού Παναθηναϊκού με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την ίδρυση του συλλόγου. Αν και στο πάνελ ήταν καλεσμένη η ηθοποιός Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους η οποία ενσαρκώνει στο έργο την γραμματέα των Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου και παρόλο που ο σκηνοθέτης προσπάθησε να τονίσει τη σημασία που οι συντελεστές θέλουν να δώσουν στη θέση της γυναίκας μέσα από την ταινία, οι ερωτήσεις των δημοσιογράφων δεν αφορούσαν καθόλου αυτή την οπτική. To θεώρησα παράλειψη.
Όπως πιθανόν να γνωρίζετε, το “Ταξίδι στ’αστέρια” προβάλλεται μέσω live streaming με εισιτήριο μέσω της Viva Κυριακή 27 και Δευτέρα 28 Ιουνίου ενώ στις κινηματογραφικές αίθουσες θα βγει τον Σεπτέμβριο. Το παρακολούθησα αφ’ενός για να δω τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται η πραγματικά μεγάλη ιστορία του Παναθηναϊκού, οι τεράστιες προσωπικότητες των Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου αλλά περισσότερο για να δω τον τρόπο που προσεγγίζει το σενάριο την θέση της γυναίκας. Η αλήθεια είναι πως γίνεται μια πολύ μεγάλη προσπάθεια να τονιστεί πως ο Παναθηναϊκός δίνει αξία στη γυναικεία ύπαρξη.
Μέσα στο έργο βλέπουμε τόσο την μητέρα του Δημήτρη Γιαννακοπουλου να κάνει έναν συγκινητικό διάλογο με το γιο της, όσο και την δυναμική της Στέλλας, της γραμματέως της ΒΙΑΝΕΞ η οποία αποτελούσε το δεξί χέρι επί σειρά ετών των Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου. Η σκηνή όμως η οποία αποτελεί ένα πραγματικά φεμινιστικό μανιφέστο είναι ο διάλογος στην αρχή της ταινίας, ανάμεσα στην Ζέτα Μακρυπούλια με τον κινηματογραφικό της σύζυγο ο οποίος τοποθετείται στο μακρινό παρελθόν, πολύ πριν οι γυναίκες ακόμη αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου στην Ελλάδα, καθώς παρακολουθούν γυναικείο μπάσκετ, το οποίο ίδρυσε το Τριφύλλι το 1937.
Εκεί η ηθοποιός μέσα από τα λόγια της, εξηγεί πως οι γυναίκες τότε, τολμούσαν να είναι αθλήτριες κόντρα σε όλες τις κοινωνικές αντιξοότητες, σε μια εποχή που δεν αναγνώριζε σχεδόν κανένα δικαίωμα στις θηλυκότητες, κι όμως εκείνες ύψωναν το ανάστημά τους και έπαιζαν μπάσκετ, ενάντια στις πεποιθήσεις και τα πιστεύω ακόμα και της ίδιας τους της οικογένειας.
Η Ζέτα Μακρυπούλια, με μια φιλική συμμετοχή στην ταινία, την αναβαθμίζει φεμινιστικά μέσα από το ρόλο μιας γυναίκας η οποία μιλά στον άντρα της εξηγώντας του γιατί οι μπασκετμπολίστριες δεν είναι ‘χαριτωμένες’ αλλά μαχήτριες και το ακόμα πιο θετικό, είναι ότι φαίνεται να τον κάνει να το καταλαβαίνει και να το αποδέχεται.
Aν είσαι άνδρας έχεις σίγουρα πάρα πολλούς λόγους γα να δεις το “Ταξίδι στ’ αστέρια” ακόμα κι αν δεν είσαι φίλαθλος του Παναθηναϊκού. Έχεις όμως και έναν ακόμα: το ότι είναι μια ταινία που τοποθετεί τη γυναίκα εκεί που της αξίζει και εκεί που θα έπρεπε να την τοποθετήσεις κι εσύ. Αν είσαι γυναίκα, έχεις οπωσδήποτε αυτό τον λόγο, ok, και έναν ακόμα, τον ηθοποιό Αργύρη Πανταζάρα. Ο Παναθηναϊκός μπορεί να έχει έξι αστέρια στην τροπαιοθήκη του, έδειξε όμως πως τουλάχιστον μέσα από αυτή την ταινία πως το μεγάλο του άστρο ήταν γένους θηλυκού: η μητέρα, η κόρη, η σύζυγος, η αθλήτρια, η εργαζόμενη.
