Brooklynettes
Η Black Widow επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη, αυτή τη φορά σε δικιά της, σόλο ταινία. Στην καρέκλα του σκηνοθέτη κάθεται η indie director, Cate Shortland και πρωταγωνιστούν οι Scarlett Johansson, Florence Pugh, Rachel Weisz και David Harbour.
To Black Widow ήρθε με καθυστέρηση ενός χρόνου, λόγω της πανδημίας, αλλά για μένα καθυστέρησε ίσως και μια ολόκληρη δεκαετία. Η Natasha Romanoff έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο Iron Man 2 πίσω στο 2010 και η σόλο ταινία της, που πιθανότατα είναι ταυτόχρονα και κύκνειο άσμα για την ηθοποιό και το χαρακτήρα, μοιάζει να βγήκε την προηγούμενη δεκαετία, αλλά ταξίδεψε στο χρόνο και τη βλέπουμε τώρα.
Η ταινία είναι η 24η συνολικά στο ενωμένο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel και τοποθετείται χρονικά ανάμεσα στο Captain America: Civil War και το Avengers: Infinity War, κάτι που συμβαίνει αφενός γιατί είναι πολύ αργά για ένα origin story ενός χαρακτήρα που γνωρίζουμε υπερβολικά καλά και αφετέρου για να συνοδευτεί η θεματική της οικογενειακής ενότητας που υπάρχει στην ταινία. Μετά το Civil War οι Avengers έχουν χωριστεί, με τους μισούς (εκ των οποίων και η Natasha Romanoff) να είναι φυγάδες. Από αυτή την άποψη είμαι σύμφωνος με την επιλογή της χρονικής περιόδου στην οποία τοποθετείται η ταινία, αν και (κακά τα ψέματα) δεν υπήρχαν κι άλλες επιλογές.
Η Natasha, λοιπόν, συναντάει τη… δεύτερη οικογένεια της, μια οικογένεια που είχε πριν γίνει μέλος των Εκδικητών και με τη βοήθειά της επιχειρεί να ξορκίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος και να σιγουρέψει ότι καμία άλλη κοπέλα δεν θα ζήσει τις φρίκες τις οποίες έζησε η ίδια.
Αν έχεις δει ταινίες όπως το Red Sparrow με τη Jennifer Lawrence ή γνωρίζεις γενικά για τις μυστικές υπηρεσίες της Ρωσίας (κι όχι μόνο) που κάνουν recruit νεαρές κοπέλες για να τις μετατρέψουν σε όπλα, μπορείς να καταλάβεις πολλά, χωρίς να έχεις δει άλλες ταινίες της Marvel, κάτι που είναι και προτέρημα όσον αφορά το συγκεκριμένο στούντιο.
Το “γαμώτο” μου είναι ότι ενώ το Black Widow επιχειρεί να θίξει το κακό που κάνει η πατριαρχία διαχρονικά και το πως κάτι όμορφο όπως η θηλυκότητα χρησιμοποιείται ως όπλο (και πολλές φορές θανατηφόρο), η ταινία αναλώνεται στο να είναι μια τυπική περιπέτεια δράσης, παρά να θίξει περισσότερο τα κοινωνικά θέματα που παρουσιάζει. Και κανονικά δεν θα είχα θέμα, ξέρω τι πάω να δω όταν βλέπω Marvel, δεν περιμένω να βρω το νόημα της ζωής. Αλλά πως να μην θεωρώ χαμένη ευκαιρία το να καταπιάνεσαι με κάτι και απλά να ξύνεις την επιφάνεια;
Ερμηνευτικά η ταινία είναι άψογη, άλλωστε με τέτοια ονόματα στο καστ δεν περιμένεις και τίποτα διαφορετικό, αλλά δεν γίνεται να μην κάνω ειδική αναφορά στην γλυκύτατη και υπερταλαντούχα Florence Pugh (Midsommar, Lady Macbeth), που υποδύεται την “αδερφή” της Natasha Romanoff, Yelena Belova. Η Pugh είναι η σταρ του σόου, είναι ο standout χαρακτήρας της ταινίας και γίνεται απόλυτα σαφές ότι θα την ξαναδούμε σε μελλοντικά project.
Α, παραλίγο να το ξεχάσω. Υπάρχει και ο κακός της ταινίας, ο Taskmaster (όνομα και πράμα, όχι αστεία). Είναι τόσο σπουδαίος που τελείωνα το κείμενο και είδα ότι έχω αποθηκεύσει φωτογραφία του και θυμήθηκα να τον αναφέρω. Μια που τον είδες, μια που τον ξέχασες. Πήγαν να του δώσουν και βάθος, τρομάρα τους.
Τώρα ντάξει, τι να πω; Αν αξίζει να τη δεις; Αν σ’ αρέσουν οι ταινίες της Marvel, σιγά που δεν θα τη δεις. Να πας σινεμά; Ε, αν δεν πας σε τέτοιου είδους blockbuster, να νιώσεις την ένταση, ηχεία στο φουλ, την πλήρη εμπειρία, τότε σε τι θα πας; Απλώς η νερντοσύνη μου και το γεγονός ότι έχω δει δυο ντουζίνες από αυτές τις ταινίες, με κάνει πιο απαιτητικό.
Γι’ αυτό που επιχειρεί να γίνει ανά στιγμές, το Black Widow είναι λίγο meh. Γι’ αυτό που πραγματικά είναι, όμως, ένα ανέμελο δίωρο με καλή δράση, αρκετά πετυχημένο χιουμοράκι και σπουδαίους ηθοποιούς να κάνουν το κομμάτι τους, μια χαρά. Είναι λίγο σαν τα μακαρόνια με τυρί και σάλτσα. Έχεις φάει άπειρες φορές, δεν θα ηδονιστεί ο ουρανίσκος σου, αλλά θα τα φας ευχάριστα. Καλή όρεξη!
Πηγή: punked.gr
