Υπάρχει το σινεμά, υπάρχει η αγάπη για το σινεμά, υπάρχουν οι ταινίες και υπάρχει και μια ξεχωριστή κατηγορία αυτών που είναι μια ολόκληρη ταινία, σε αυτή την περίπτωση ένα τρίωρο έπος, με το οποίο ένας καλλιτέχνης εκδηλώνει όλη του την αγάπη για την έβδομη τέχνη. Μια από αυτές είναι το Babylon του Damien Chazelle.
Γίνεται μια ταινία που αρχίζει με έναν ελέφαντα να… αφοδεύει πάνω σε κάποιον να καταλήγει μέχρι το τέλος της να είναι το απόλυτο ερωτικό γράμμα στο σινεμά και μια από τις καλύτερες ταινίες του 2022 (παρόλο που στην Ελλάδα ήρθε το 2023); Φυσικά και γίνεται αν ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος ονομάζεται Damien Chazelle.
Ομολογουμένως, μιλάμε για έναν καλλιτέχνη με μικρό βιογραφικό μεν, αλλά τεράστια αναγνώριση δε. Έκανε το “μπαμ” με το Whiplash, έκανε πάταγο στα Όσκαρ με το La La Land και έφερε στη ζωή ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα στην ιστορία της ανθρωπότητας με το First Man. Ο Chazelle είναι ξεκάθαρα λάτρης του κινηματογράφου, κάτι που δεν εξυπακούεται επειδή κάνει αυτή τη δουλειά, και ενώ το έχει ήδη αποδείξει, είπε να αφιερώσει ένα ολόκληρο έργο, το magnum opus του μέχρι τώρα, στη μεγάλη του αγάπη.
Αν με ρώταγε κάποιος “με τι μοιάζει το Babylon;”, θα απαντούσα ότι είναι “το Wolf of Wall Street συναντάει το Once Upon a Time in Hollywood”. Το πρώτο είναι μια ταινία ανόδου και πτώσης, όπου στο πρώτο μισό κυριαρχεί η δόξα, η φήμη, το χρήμα, τα… ντρόγκια και η καλοπέραση και στο δεύτερο έρχεται η κατρακύλα, ενώ το δεύτερο είναι το throwback του μεγάλου Tarantino στα τέλη της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ και αν εξαιρέσουμε τη χρονική περιόδο (20s-30s), το Babylon είναι ένας συνδυασμός, με πολλά στοιχεία κι από τις δύο αυτές ταινίες.
Ο κοινός τους, όμως, παρονομαστής έχει όνομα, επώνυμο και το ομορφότερο πρόσωπο που έχω δει (και θα δω) στη ζωή μου: Margot Robbie. Το ωραιότερο πλάσμα που πάτησε ποτέ πόδι στη Γη έκανε να ακουστεί για πρώτη φορά το όνομά της στο έπος του Martin Scorsese, είχε έναν ιδιαίτερο ρόλο σε αυτό του Tarantino (ειδικά για τον ίδιο τον Tarantino κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε) και τώρα μπαίνει μέσα, παίρνει την ταινία και φεύγει. Της ανήκει δικαιωματικά και επιβεβαιώνει για πολλοστή φορά πόσο υπερταλαντούχα είναι και πόσο μεγάλο εύρος έχει σαν ηθοποιός.
Εξαιρετικός είναι κι ο συμπρωταγωνιστής Diego Calva, με τον οποίο ήταν η πρώτη μου επαφή και ο ίσως αγαπημένος μου ηθοποιός όλων των εποχών, Brad Pitt, για τον οποίο τα λόγια περιττεύουν.
Το production design είναι συγκλονιστικό, έχουν αναδημιουργήσει φανταστικά την εποχή και της έχουν δώσει μια έξτρα “λάμψη” μέσω της εκπληκτικής φωτογραφίας, που για κάποιο λόγο δεν είναι καν υποψήφια για Όσκαρ και μου θυμίζει γιατί μισώ τα εν λόγω βραβεία.
Είναι δύσκολο να βάλω τη Margot Robbie δεύτερη στα μεγαλύτερα θετικά, αλλά η μουσική του Justin Hurwitz είναι το δεύτερο πιο αξιομνημόνευτο μουσικό σκορ της χρονιάς (μετά από αυτό του Michael Giacchino για το The Batman) και αυτό που με έκανε να μην μπορώ να κάτσω ακίνητος και συνεχώς να χτυπάω διακριτικά χέρια πόδια και μέχρι και να κουνιέμαι ολόκληρος καθισμένος στην καρέκλα του σινεμά.
Βγήκα από την αίθουσα άλλος άνθρωπος, έτοιμος για όλα, πιο χαρούμενος και πιο ερωτευμένος με το σινεμά από ότι όταν μπήκα. Το μεγαλύτερο επίτευγμα στην τέχνη είναι να κάνεις κάποιον να νιώσει το οτιδήποτε. Δεν έχει σημασία αν είναι κάτι καλό ή κακό. Το να δημιουργήσεις αγνά συναισθήματα σε κάποιον είναι επιτυχία και το Babylon το έκανε όσο λίγες ταινίες ταινίες και ακόμα λιγότερες αν μιλήσουμε για τα τελευταία χρόνια.
Α, και κατά προτίμηση μην το δείτε στο σπίτι σας. Το Babylon θα σας θυμίσει γιατί η κινηματογραφική εμπειρία δεν πρέπει να πεθάνει ποτέ και δεν γίνεται να αντικατασταθεί από κανένα torrent και καμία streaming υπηρεσία.
Δημήτρης Κουντούρης
Μπορείς να βρεις περισσότερα για τον Δημήτρη στο προσωπικό του κανάλι στο Youtube !
