Νομίζω ότι το να ξανά γράφουμε για άλλη μια φορά πόσες εκατομμύρια γυναίκες επηρεάσε στον κόσμο η σειρά Sex and the City είναι περιττό.
Αν και πολλές φορές τα σχόλια ήταν αρνητικά για την υπερβολικά χλιδάτη ζωή που έκαναν οι πρωταγωνίστριες, την εμμονή της Carrie σε μια τοξική σχέση, όπως αυτή με τον Mr. Big, ή την εμμονή της Charlotte να παντρευτεί πάση θυσία και να κάνει παιδιά, η σειρά πολλές φορές περνούσε μηνύματα κατά της πατριαρχίας έχοντας ως αντίβαρο τους άλλος δύο ρόλους, την Μιράντα, που έδωσε στο γιο της το δικό της επίθετο και όχι του άντρα της, αλλά φυσικά και ο ρόλος της Σαμάνθα ήταν μια γροθιά στα συντηρητικά σεξουαλικά πρότυπα που ήθελαν τη γυναίκα καλή νοικοκυρά και χαρούμενη σύζυγο και όχι μια ελεύθερη γυναίκα που ρουφάει τη ζωή και τη ζει όπως η ίδια θέλει. Ταυτόχρονα τα μηνύματα υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων ήταν έντονα, με αρκετές γκέι ιστορίες.
https://www.youtube.com/watch?v=KNLwEjJPbcs
Κάθε φορά που ακούμε για τη συνέχεια μιας σειράς τηλεοπτικής που έκανε τόσο τεράστια επιτυχία πριν από 20 χρόνια, τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Από τη μία υπάρχει η χαρά και ο ενθουσιασμός της νοσταλγίας και από την άλλη μας διακατέχει μια κυνικότητα και μια επιφυλακτικότητα στο τι θα δούμε, λέγοντας όλα αυτά τα κλασικά «μα γιατί να το κάνουν; Γιατί δεν το άφηναν εκεί στην κορύφωση της επιτυχίας, γιατί το ξεχειλώνουν κλπ κλπ.»
Το And Just Like That είναι η απάντηση σε όλες αυτές τις σκέψεις. Αν μια δουλειά θέλει κάποιος να βγει σωστή και προσεγμένη θα βγει. Αν θέλει να βγει έτσι όπως λέμε απλά «Άρπα Κόλλα» έτσι θα βγει. Και εδώ δεν μιλάμε για κάτι τέτοιο.
Είναι μια δουλειά που θα μπορούσε να έχει γίνει τώρα πρώτη φορά. Όμως εναρμονίζει με τόση προσοχή και στυλ το «σήμερα» των πρωταγωνιστριών με παρελθόν τους. Και ναι, ίσως έπρεπε να γίνει αυτό το sequel. Για να διώξει κάθε ανασφάλεια γυναίκας για τα χρόνια που περνάνε, για να αγκαλιάσει την κάθε περίοδο της ζωής και να θεωρεί κάθε μέρα ότι είναι «Fabulous!” όπως έλεγε η Σαμάνθα στη 2η σεζόν.
Με το που ξεκίνησαν τα γυρίσματα στη Νέα Υόρκη και διέρρευσαν οι πρώτες φωτογραφίες, όλοι είδαμε τις αλλαγές στην εμφάνιση των κοριτσιών. Τις αφήσαμε λίγο πριν τα σαράντα τους και τις συναντάμε ξανά στα 55. Προφανώς και άλλαξαν, όμως άλλαξαν με τον τρόπο που η καθεμία επέλεξε. Η Sarah Jessica Parker και η Cynthia Nixon δεν έχoυν κάνει καμία αισθητική παρέμβαση στο πρόσωπό τους και μεγαλώνουν υπέροχα. Ωστόσο ακόμα και αυτό κινητοποίησε μια μάζα μικρόψυχων ατόμων στο να τις κατηγορήσουν στο πόσο άφησαν τον εαυτό τους, που πρώτον δεν ισχύει και δεύτερον είναι τραγικό. Γιατί και οι 3 πρωταγωνίστριες είναι απλά υπέροχες στα 55 τους, λαμπερές και κούκλες και δεν θα έπρεπε να μας νοιάζει τι πλαστικές κάνει ή δεν κάνει κάποιος αλλά το πόσο ευτυχισμένος είναι με τις επιλογές του.
Η σειρά λοιπόν τώρα που τα κορίτσια βαδίζουν την 6η δεκαετία της ζωής τους, στέλνει τουλάχιστον τα πρώτα δύο επεισόδια, ένα άλλο διαφορετικό μήνυμα από την αρχική σειρά. Ότι η ομορφιά δεν έχει ηλικία, το δικαίωμα στη ζωή δεν έχει ηλικία και ότι όλες οι γυναίκες μπορούν να συνεχίσουν να είναι ευτυχισμένες όμορφες και δημιουργικές σε κάθε ηλικία αν τα βήματα που κάνουν κάθε φορά είναι αυτά που αντιπροσωπεύουν τις ίδιες και κανέναν άλλον. Και νομίζω ότι είναι ένα μήνυμα που όλες οι γυναίκες χρειαζόμαστε, όταν καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από πρότυπα τύπου Καρντάσιαν, χρειαζόταν ένα αντίβαρο από κάποιες πραγματικά πανέμορφες γυναίκες που μας επηρέασαν στο παρελθόν και η επιρροή τους είναι έντονη και τώρα.
Ωστόσο στο τέλος του πρώτου επεισοδίου, έρχεται μια πολύ μεγάλη ανατροπή στη ζωή μιας πρωταγωνίστριας, κάτι που θα ταράξει το «μέσα» του κάθε θεατή, αλλά επειδή μισώ τα spoilers δεν θα πω κάτι παραπάνω. Απλά δείτε το.
Δώρα Τσαμπάζη
