Πατριαρχία, αυτή η πληγή, είναι η αιτία και η πηγή του κακού για πολλά δεινά, για ξυλοδαρμούς, για βία εναντίον γυναικών (αλλά και παιδιών), για bullying ακόμη και αντρών οι οποίοι δεν ταιριάζουν, δε κουμπώνουν βρε αδερφέ όπως και να το κάνουμε στα πρότυπα της.
Δυστυχώς πατριαρχία χωρίς μισογυνισμό και σεξισμό δεν μπορεί να υπάρξει. Είναι έννοιες σχεδόν ταυτόσημες, καθώς κατά τους κανόνες της πατριαρχίας ο άντρας είναι ο ισχυρός, αλλά ταυτόχρονα ο αγνός πόλος της οικογένειας, αλλά και της κοινωνίας σε ένα πιο γενικό πλαίσιο. Ενώ αντίστοιχα η γυναίκα, είναι η αδύναμη, η υποδεέστερη και ταυτόχρονα η πονηρή, η πανούργα της υπόθεσης, η οποία μηχανεύεται συνεχώς το πώς με δόλιους τρόπους, θα σαγηνεύσει το αρσενικό στην αρχή και το πώς θα το κάνει ότι θέλει στη συνέχεια, αλλά πάντα με τρόπο που δεν θα ευχνουχίζει το κυρίαρχο αρσενικό αφού κατά τους πατριαρχικούς κανόνες το φαλλικό σύβολο… είναι σχεδόν το παν.
Ξερνάς; Εγώ,να δεις….
Κάπου εδώ μάλλον ήρθε η ώρα να μιλήσουμε λιγάκι για την ανάγκη του να υπάρχει ένα δυνατό φεμινιστικό κίνημα που να λειτουργεί ως αντίβαρο στη λαίλαπα του μισογυνισμού και της βρωμερής πατριαρχίας την οποία με πολύ μεγάλη μου λύπη βλέπω να υπηρετούν πιστά ακόμη και νεαρές σε ηλικία γυναίκες.
Το φεμινιστικό κίνημα παγκοσμίως κανεί σπουδαία δουλειά, αλλά και σε εγχώριο επίπεδο, γι’ αυτό και οι μισογύνηδες έχουν εφεύρει τον γελοίο όρο: φεμιναζί. Ακριβώς γιατί γίνεται σοβαρή προσπάθεια και αν δεν ήταν έτσι, δεν θα έμπαιναν καν στη διαδικασία να χρησιμοποιούν κάθε μέσο απαξίωσης του φεμινισμού.
Έπρεπε να γίνει πιο συμπεριληπτικό το φεμινιστικό κίνημα και ευτυχώς έγινε με το τρίτο κύμα το οποίο ασχολείται με θέματα έμφυλης βίας, παρενόχλησης, βιασμού, δικαιώματα διεμφυλικών (τρανς) γυναικών και θέματα γονεικοτητας. Μια από τις πιο εμβληματικές εκπροσώπους του τρίτου κύματος του φεμινισμού είναι η Judith Butler, γνωστή και για τη συμβολή της στη Queer θεωρία με το βιβλίο της Gender Trouble.
Αφού μιλήσαμε για τη πατριαρχία,τον μισογυνισμό, τον φεμινισμό, ήρθε η ώρα να πούμε δυό λογάκια και για τον τρανσφεμινισμό, ο οποίος φυσικά και ταυτίζεται με τον φεμινισμό η έτσι θα πρέπε τουλάχιστον.
Αφού έχουμε πει χιλιάδες φορές ότι μια τρανς γυναίκα είναι γυναίκα (το έχουμε εμπεδώσει πιστεύω πια), θα μπορούσαμε να σκεφτούμε τι διαφορά έχει απο τον φεμινισμό.. Μπορεί να μην έχει καμμία διαφορά, μπορεί και πολλές, εξαρτάται από την οπτική γωνία που το βλέπει κανείς.
Ως τρανς γυναίκα, το λέω συνεχώς όπου σταθώ κι όπου βρεθώ ότι δεν έχει κανένας το δικαίωμα να τολμάει να αμφισβητεί τη θηλυκότητα μιας οποιασδήποτε τρανς γυναίκας, γιατί πολύ απλά μια τρανς, έχει παλέψει με θεούς και δαίμονες για αυτή ακριβώς τη θηλυκότητα της. Δεν ήταν κάτι που της χαρίστηκε ή που της αναγνωρίστηκε εύκολα. Ακόμη και οι φεμινίστριες του δευτέρου κύματος δεν αποδέχονταν ως γυναίκες τις τρανς της εποχής εκείνης.
Από την άλλη ο μισογυνισμός απέναντι σε μια τρανς γυναίκα είναι ακόμη πιο έντονος γιατί κατά τα προτύπα της πατριαρχίας, μια τρανς «πρόδωσε» το κυρίαρχο αντρικό φύλο και προσχώρησε στο υποδεέστερο γυναικείο. Δεν μπορούν αγάπη μου λέμε να κατανοήσουν ότι μια τρανς είναι γυναίκα, δεν το χωράει ο νούς τους (νούς, λέμε τώρα).
Όσο πιο θελκτική είναι μια τρανς, τόσο μεγαλύτερο πρόβλημα έχει, καθώς δυστυχώς ακόμη και σήμερα επικρατεί η αντίληψη ότι μια τρανς, έκανε φυλομετάβαση για να σαγηνεύει τα αρσενικά και για να κάνει κάθε μέρα, όλη μέρα σεξ και αυτό έχει να κάνει όπως γράφω και πιο πάνω με την υπερσεξουαλικοποίηση των γυναικών (ακόμη πιο πολύ των τρανς γυναικών) πάντα σύμφωνα με τα πατριαρχικά πρότυπα.
Είναι από δύσκολο εώς αδύνατο να χωρέσει ο νους τους ότι μια τρανς γυναίκα έκανε φυλομετάβαση για να ταιριάξει το μέσα της με το έξω και στη τελική χέστηκε σε ποιόν αρέσει, γιατί πολύ απλά αρέσει σε εκείνη την ίδια και αυτό είναι που έχει σημασία.
Μιλώντας για τρανσφεμινισμό, θα γράψω δυό λογακια για το δικό μου όνειρο για μία κοινωνία στην οποία μια τρανς γυναίκα θα έχει ίσες ευκαιρίες για ΟΛΑ, για μια δουλειά, για μια αξιοπρεπή ζωή για στέγαση, χωρίς προβλήματα και για ευκαιρίες στον έρωτα χωρίς να τις βλέπουν οι άλλοι ως εμπειρία –ή- ακόμη χειρότερα ως φετίχ, μια κοινωνία στην οποία κανείς δεν θα μπορεί να στερεί ένα ανήλικο παιδί από τον τρανς γονέα του (όπως στη δική μου περίπτωση) και να χρειάζεται να τρέχει η –ο τρανς γονιός στα δικαστήρια για το αυτονόητο. Στην ίδια κοινωνία δεν θα υπάρχει βέβαια έμφυλη και ενδοοικογενειακή βια και φυσικά δεν θα υπάρχουν γυναικοκτονίες.
Μπορεί αυτό το όνειρο να γίνει πραγματικότητα;
Εγώ λέω ΝΑΙ, μπορεί, μέχρι τότε όμως φεμινισμός, τρανσφεμινισμός και τα μυαλά στα κάγκελα.
Βανέσα Βενέτη
