Μια μικρή εισαγωγή: Να λοιπόν που ενάμιση χρόνο περίπου από την ημέρα που ξεκίνησα να γράφω στο Punked, έχω τη χαρά να γράφω από τη πρώτη μέρα μάλιστα και για το Brooklyne.
Σαν να ήταν μόλις χθες μου φαίνεται όταν μιλώντας με τη Χρύσα έπεσε η ιδέα να γράφω στο Punked και από τότε αν και ήρθαν σεισμοί, λοιμοί και καταποντισμοί στη κυριολεξία, εμείς εκεί στις επάλξεις, γράφαμε και σχολιάζαμε όταν θεωρούσαμε ότι έπρεπε να το κάνουμε. Tο ίδιο λοιπόν θα γίνει κι εδώ χωρίς κανέναν φόβο, αλλά με πολύ πάθος και αγάπη για αυτό που κάνουμε.
Δεν θα σας κουράσω άλλο, κλείνω αυτό το εισαγωγικό μου σημείωμα με την ευχή να είναι τυχερό και καλοτάξιδο το νέο μας site, και καλή δύναμη στη Χρύσα που έχει το γενικό πρόσταγμα, την Έλενα που θα είναι η αρχισυντάκτρια μας, αλλά και σε όλες τις Εditors. Πάμε λοιπόν….
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που επέλεξα το πρώτο μου κείμενο σε ένα γυναικείο περιοδικό να αφορά τη σχέση των γυναικών με ένα όχημα, το μέχρι πρότινος θεωρείτο αντρικό.
Όταν ακούμε για μηχανές, οι περισσότερες σκέφτονται τη μηχανή του φίλου τους, του συζύγου, του αδερφού τους κ.λ.π ενώ παράλληλα κάνουν εικόνες να πηγαίνουν βόλτα με αυτές, στην πίσω θέση ως συνοδηγοί. Οι περισσότερες όμως, όχι όλες μας.
Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερες γυναίκες, έχουν αρχίσει να εισβάλουν σε επαγγέλματα στα οποία πρέπει να κρατάς τιμόνι, τα οποία ακριβώς λόγω του τιμονιού θεωρούταν ανδροκρατούμενα .
Βλέπουμε λοιπόν, όλο και περισσότερες γυναίκες οδηγούς σε ταξί, οδηγούς σε λεωφορεία, σε τρόλεϊ, σε συρμούς του μετρό, ακόμη και σε νταλίκες και αυτό αν μη τι άλλο είναι ένα πολύ θετικό δείγμα, της γυναικείας χειραφέτησης.
Οι μηχανές όμως φίλες μου είναι άλλο πράγμα, τελείως διαφορετικό.
Πρώτα απ’ όλα το να οδηγείς μηχανή, δεν είναι επάγγελμα συνήθως, ή δεν είναι από μόνο του επάγγελμα.
Οδηγώ μηχανή από το 2000, μέχρι σήμερα όπως και κάθε φορά που ανεβαίνω (παλιότερα στη δική μου, μέχρι που την έκλεψαν, τώρα σε εκείνη που μου δανείζει η κολλητή μου, μέχρι να ξαναγοράσω δική μου), νιώθω μια τεράστια ελευθερία. Μπορώ να πάω όπου θέλω, όποτε θέλω και χωρίς το άγχος του parking.
Ένα τεράστιο πλεονέκτημα που έχεις όταν οδηγείς μηχανή, είναι η ευχαρίστηση να προσπερνάς τα σταματημένα αυτοκίνητα όταν έχει κίνηση και να ξέρεις ότι θα φτάσεις στην ώρα σου, είτε έχεις να πας σε δουλειά κάποια καθημερινή που οι δρόμοι της Αθήνας είναι συνήθως μποτιλιαρισμένοι, είτε για μπανάκι τα σαβατοκύριακα που η παραλιακή και η Βουλιαγμένης είναι γεμάτες σταματημένα αυτοκίνητα, και αγανακτισμένους επιβάτες.
Είναι δε εντυπωσιακό το γεγονός ότι μηχανή μπορεί να οδηγήσει οποιαδήποτε γυναίκα και να δώσει σε αυτή το δικό της στυλ, από δικηγόρους (όπως η Κατερίνα η κολλητή μου), δημοσιογράφους, ηθοποιούς (η Ναταλία Δραγούμη πχ είναι είδωλο σε κάθε φωτογραφία με τη BMW της), μοντέλα (όπως παλιότερα η Εύη Αδάμ) και όχι μόνο στην Ελλάδα. Στο Hollywood χαρακτηριστικές οι φωτογραφίες της Elizabeth Taylor με τη μωβ Harley Davidson 883 “Hunger” της ή της Briggite Bardot, μέχρι κοπέλες που εργάζονται στη γραμματεία κάποιας εταιρίας ή και κοπέλες που εργάζονται ως σερβιτόρες, γιατί αν κάτι δεν έχει κάτι (ευτυχώς) η μηχανή, αυτό είναι το ταξικό πρόσημο, μπορούνε να οδηγήσουν μηχανή όλες όσες πραγματικά το θέλουν.
Δεν το γράφω για να σας πείσω για κάτι κορίτσια, αλλά πραγματικά οι άντρες κάτι παθαίνουν όταν βλέπουν μια γυναίκα να οδηγεί μηχανή, πιθανότατα μας έχουν στο μυαλό τους ως κάτι σαν σύγχρονες αμαζόνες, κι εδώ που τα λέμε, μάλλον δεν έχουν και πολύ άδικο.
Βανέσα Βενέτη Κοττίκα
