Aρχικά να πω ότι fomo είναι τα αρχικά του fear of missing out, δηλαδή ο φόβος του να χάσεις την ευκαιρία να ζήσεις και να νιώσεις πράγματα που θα βίωνες σε μια διαφορετική περίσταση ή ζουν οι άλλοι γύρω σου. Και στην περίπτωση της απόκτησης ενός παιδιού το βρίσκω εντελώς λάθος λόγο για να ωθήσει έναν άνθρωπο, άντρα ή γυναίκα στο να το κάνει. Για να αποκτήσεις ένα παιδί πρέπει να το θέλεις και ιδανικά να νιώθεις έτοιμος. Αυτά τα “ποτέ δεν θα είσαι έτοιμος” στην περίπτωση του γονεϊσμού τα θεωρώ πολύ κακά κλισέ. Ποτέ δεν θα είσαι έτοιμος ίσως να κάνεις bungee jumping, αλλά αν σε σπρώξουν όταν είσαι δεμένος πάνω σε μια γέφυρα τότε ναι, μπορεί και να έχει ίσως λίγο πλάκα.
Το να κάνεις ένα παιδί επειδή απλά φοβάσαι μην τυχόν και το μετανιώσεις αργότερα είναι τόσο ανώριμος φόβος που αν πας να τον υπερνικήσεις φέρνοντας στον κόσμο μια ζωή, το πιο πιθανό είναι να κάνεις κακό και στον εαυτό σου και στο παιδί σου. Ο πιο βασικός λόγος είναι ότι θα έρθεις αντιμέτωπος ή αντιμέτωπη με μια έκπληξη η οποία ουσιαστικά θα πρέπει να σε δικαιώσει, επειδή φοβόσουν ότι αν δεν το έκανες κάτι θα έχανες, άρα αφού ξεπέρασες το φόβο σου και το έκανες, πρέπει οπωσδήποτε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες σου. Και ένα παιδί δεν το κάνεις για να δικαιωθείς, το κάνεις για να δώσεις όλο σου το είναι σε ένα πλάσμα με πλήρη αυταπάρνηση και χωρίς κανένα όφελος.
Ακούω πολύ συχνά γύρω μου από ανθρώπους, γυναίκες κυρίως ότι το όνειρό τους είναι να κάνουν οικογένεια. Το καταλαβαίνω εν μέρει, διότι οι δικοί μου γονείς απέκτησαν εμένα σε στα 40 something τους μέσω της υιοθεσίας, μια ψυχοφθόρα και χρονοβόρα διαδικασία, η οποία δεν έχει να κάνει καθόλου με τον φόβο του fomo. Ήταν τόσο συνειδητοποιημένοι για το τι θέλουν που αφού η φύση και η ιατρική επιστήμη δεν τους το επέτρεψε στράφηκαν στην εναλλακτική που είχαν για να γίνουν γονείς και τα κατάφεραν. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια λοιπόν που δεν περίμενε από εμένα καμια απολύτως δικαίωση. Ίσως το ότι η φυσική μου μητέρα ήταν επίσης απαλλαγμένη από το fomo και με άφησε σε ένα ίδρυμα για να βρω το δρόμο μου και η θετή μου με απέκτησε μετά από τόση συνειδητότητα με έχει κάνει να θεωρώ το fomo έναν πολύ λάθος τρόπο σκέψης.
Ή δεν θέλεις ένα παιδί και αν σου προκύψει έχεις τα άντερα να πεις, δεν θα ρισκάρω τη σχέση μου μαζί του και τη ζωή μας και θα το δώσω σε κάποιον που θα του φερθεί όπως του αξίζει, ή το θέλεις και κάνεις τα πάντα για να έρθει στη ζωή (σου) ανιδιοτελώς. Καθώς διανύω εγώ τα 40 μου και διαπιστώνω ότι δεν ένιωσα ποτέ πραγματικά την ανάγκη να αποκτήσω ένα παιδί, έστω μέχρι αυτήν την στιγμή, τουλάχιστον έχω να δηλώσω ότι έστω δεν πέρασε από το μυαλό μου να το κάνω εξ αιτίας του fomo. Fear of missing out, έπαθα για άλλα πράγματα στη ζωή μου, αλλά όχι για το να γίνω μητέρα. Ας πούμε φοβήθηκα να μην χάσω την ευκαιρία να δοκιμάσω drugs στην εφηβεία μου επειδή φαινόταν μια εμπειρία που μου είχε εξάψει την περιέργεια για τα συναισθήματα που θα μου προκαλούσε. Αλλά αυτό θα επηρέαζε αποκλειστικά εμένα και όχι ένα άλλο άτομο.
Την ημέρα που εκεί έξω κανένα παιδί δεν θα γεννιέται επειδή κάποιος γονιός φοβάται μην μετανιώσει που δεν το έκανε, όλα τα παιδιά θα έχουν μεγαλύτερες ελπίδες να μεγαλώσουν πιο ευτυχισμένα. Δεν θα γεμίσει κανένα ψυχολογικό αδιέξοδο μια αθώα ψυχή. Δεν φταίει να γίνει πείραμα για τα καπρίτσια των ενηλίκων. Μερικά πράγματα στη ζωή, πρέπει να τα θέλουμε πραγματικά πολύ. Και ένα από αυτά, είναι η ίδια η ζωή που θα φέρουμε στον κόσμο.
‘Ελενα Φάκου
