Aυτά τα κορίτσια είναι όμορφα, ελεύθερα, άπιαστα, χαρούμενα, μοναδικά. Χαίρεσαι να τα κοιτάς. Kάνουν τα πάντα χρωματιστά, κι εσένα να αισθάνεσαι ανάλαφρος. Μπορεί το διάστημα που βρίσκονται κοντά σου να είναι λίγο, αλλά σου δίνουν τη χαρά που άλλα δε μπορούν να προσφέρουν μια ολόκληρη ζωή. Αγαπούν γιατί έχουν τεράστια αποθέματα καλοσύνης, προσφοράς, αλληλεγγύης και θαυμασμού για τους άλλους.

Και τα κορίτσια αυτά συνήθως πέφτουν σε άντρες που θέλουν να τα εκμεταλλευτούν. Σε αρσενικά που δεν εκτιμούν αυτή την αγάπη και μαζεύουν την όμορφη πεταλούδα για να την σκοτώσουν και να την προσθέσουν στη συλλογή τους. Και μετά να δείχνουν τη συλλογή τους σε άλλους και να καμαρώνουν για τις όμορφες νεκρές πεταλούδες.

Γιατί η πεταλούδα μπορεί να καθήσει πάνω σε οποιονδήποτε και να προσφέρει την ομορφιά της. Είναι όμως αθώα και πιστεύει πως εκείνος θα την εκτιμήσει και θα τη θαυμάσει. Όχι πως θα την πιάσει με την απόχη του για να την βαλσαμώσει.

Κάποτε διάβασα γραμμένο κάπου: » Σε κάλεσα μαζί μου, σου προσέφερα τη γαλήνη, το βουνό και τη θάλασσα κι εσύ διάλεξες τη ζούγκλα κι αγάπησες μια μαϊμού. Δεν ξέρω αν σ αγαπάω πια».

‘Ελενα Φάκου